Το ημερολόγιο έγραφε: 1η Ιουνίου 1998. Ημέρα Δευτέρα, όταν βουλήθηκες «να πορευθείς τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα» όπως είχες προαναγγείλει στους λίγους που καταλάβαιναν τα λόγια σου. «Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος» έγραψες σ ένα από τα πιο ακριβά σου πρόσωπα. « Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες γενεές που έρχουνται. Ζούμε την ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτό το έγκλημα με σκοτώνει..» Λόγια βαριά, προφητικά. Μικρό δείγμα της προσήλωσης σου σε πράγματα εξαιρετικά. Μικρό δείγμα της ανώτερης σου φύσης, της άφθαρτης, που ποθούσε αξίες κι αρετές απρόσιτες, ακατάληπτες για μας τους κοινούς ανθρώπους. Με πόνο ψυχής μας παρακολουθούσες να βολοδέρνουμε μέσα στη ψόφια μας καθημερινότητα, να αρρωσταίνουμε και να βογκούμε ανήμποροι.
«Είναι τρελός!» -αντέδρασαν πολλοί.
Και όντως! Πώς μπορούσε να είναι αλλιώς; Στα μάτια όλων εμάς, των συνηθισμένων ανθρώπων, εσύ Δάσκαλε, δεν ήσουν σαν τους άλλους. Το δικό σου το πελώριο, πώς να χωρέσει μέσα στο δικό μας το πενιχρό και λίγο; Δεν ταίριαζες μέσα στο σύνολο. Βουνοκορφή ήσουν, που όρθωνες το απροσμέτρητο ύψος της διάνοιας σου καταμεσής του στενάχωρου και μονότονου κάμπου της μετριότητας μας.
«Ήταν ακραίος» - περιγράφουν άλλοι.
Πώς να τους εξηγήσεις, Δάσκαλε, πως πέρα από τα άκρα βρίσκει κανείς το μέτρο; Εκείνο το μέτρο όμως που δεν προσδιορίζει την μετριότητα, αλλά την κορύφωση. Τα ευγενικά και γενναιόφρονα συναισθήματα σου φάνταζαν ασύμβατα με την «λογική» μας. Φαίνονταν να τους λείπει η ορθότητα, μα και η αληθοφάνεια μπροστά στα τυφλά μάτια των λογής-λογής καθηγητάδων που προσπαθούσαν να σε ερμηνεύσουν και να σε αξιολογήσουν (!). Ε, ναι! Πώς αλλιώς; Πώς να κατανοήσουμε το «τελεσίδικο τέλος, καταδικασμένο κι αρνητικό, υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει αρχή&» σου όλοι εμείς, οι φοβητσιάρηδες, οι φυγόπονοι, οι κάλπηδες; Εμείς που κάναμε την υπεκφυγή επιστήμη και το κέρδος θρησκεία; Τα λόγια σου κουδούνιζαν αλλόκοτα και ακαταλαβίστικα στα αυτιά μας γιατί έλειπε από μέσα τους η όποια εγωϊστική χροιά, η όποια λαχτάρα του μικροκέρδους. Εξυμνούσες πράγματα «άχρηστα» για την κοινή λογική, που δεν επιφέρουν στον άνθρωπο κανένα όφελος, κανένα υλικό κέρδος. Πράγματα επομένως, που η αξία τους για τον κοινό μας νου φαίνεται αυθαίρετη, ή ακόμα και χιμαιρική.
Στεκόσουν πάντοτε, βράχος ακλόνητος καταμεσής αυτής της rerum Concordia discors και φώναζες: «&είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο δώρο ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.»
Μα αλίμονο, Δάσκαλε!
Μπροστά στα μάτια όλων εμάς, των συνηθισμένων ανθρώπων, μέσα στο κοινό μας μυαλό, το φλογερό πάθος της ευγένειας που χαρακτηρίζει τις ανώτερες φύσεις είναι συνυφασμένο με «κάποια αρρώστια του λογικού». Δεν γίνεται αλλιώς! Διαφορετικά καταρρέει το σύστημα των «αξιών» μας.
«Η χυδαία φύση αναγνωρίζεται από το ότι δεν ξεχνάει ποτέ ποιο είναι το συμφέρον της» - έγραφε ο ομοτράπεζος σου ο Nietzsche. Η ανώτερη φύση είναι παράλογη, γιατί στις καλύτερες της στιγμές υποκύπτει και ακολουθεί τα ένστικτα της. Μέσα στην ανώτερη φύση ανταριάζουν συναισθήματα, έλξεις-απώσεις, εκρήγνυνται με κοσμογονική ορμή, δημιουργούν ρωγμές στο μυαλό, ρήγματα στη λογική. Ξεσπούν με τόση δύναμη, που η διάνοια δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να σωπάσει, να παραδοθεί και να τεθεί στην υπηρεσία τους. Εκείνο που ο όχλος περιφρονεί στην ανώτερη φύση, είναι ο παραλογισμός του πάθους της. Προπάντων αν αυτό το πάθος δεν θα αποφέρει κανένα χρηματικό κέρδος, κανένα υλικό όφελος. Μα η ανώτερη φύση μετράει τις αξίες με τρόπο διαφορετικό, σε μια κλίμακα εντελώς προσωπική και ξένη για όλους εμάς.
Δεν εξαντλείται εδώ η περιγραφή σου, Δάσκαλε. Σταματώ όμως, γιατί « η αλήθεια μισεί την υπεράσπιση» είπες, σ ένα ακριβό σου πρόσωπο.
«Είναι τρελός!» -αντέδρασαν πολλοί.
Και όντως! Πώς μπορούσε να είναι αλλιώς; Στα μάτια όλων εμάς, των συνηθισμένων ανθρώπων, εσύ Δάσκαλε, δεν ήσουν σαν τους άλλους. Το δικό σου το πελώριο, πώς να χωρέσει μέσα στο δικό μας το πενιχρό και λίγο; Δεν ταίριαζες μέσα στο σύνολο. Βουνοκορφή ήσουν, που όρθωνες το απροσμέτρητο ύψος της διάνοιας σου καταμεσής του στενάχωρου και μονότονου κάμπου της μετριότητας μας.
«Ήταν ακραίος» - περιγράφουν άλλοι.
Πώς να τους εξηγήσεις, Δάσκαλε, πως πέρα από τα άκρα βρίσκει κανείς το μέτρο; Εκείνο το μέτρο όμως που δεν προσδιορίζει την μετριότητα, αλλά την κορύφωση. Τα ευγενικά και γενναιόφρονα συναισθήματα σου φάνταζαν ασύμβατα με την «λογική» μας. Φαίνονταν να τους λείπει η ορθότητα, μα και η αληθοφάνεια μπροστά στα τυφλά μάτια των λογής-λογής καθηγητάδων που προσπαθούσαν να σε ερμηνεύσουν και να σε αξιολογήσουν (!). Ε, ναι! Πώς αλλιώς; Πώς να κατανοήσουμε το «τελεσίδικο τέλος, καταδικασμένο κι αρνητικό, υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει αρχή&» σου όλοι εμείς, οι φοβητσιάρηδες, οι φυγόπονοι, οι κάλπηδες; Εμείς που κάναμε την υπεκφυγή επιστήμη και το κέρδος θρησκεία; Τα λόγια σου κουδούνιζαν αλλόκοτα και ακαταλαβίστικα στα αυτιά μας γιατί έλειπε από μέσα τους η όποια εγωϊστική χροιά, η όποια λαχτάρα του μικροκέρδους. Εξυμνούσες πράγματα «άχρηστα» για την κοινή λογική, που δεν επιφέρουν στον άνθρωπο κανένα όφελος, κανένα υλικό κέρδος. Πράγματα επομένως, που η αξία τους για τον κοινό μας νου φαίνεται αυθαίρετη, ή ακόμα και χιμαιρική.
Στεκόσουν πάντοτε, βράχος ακλόνητος καταμεσής αυτής της rerum Concordia discors και φώναζες: «&είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο δώρο ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.»
Μα αλίμονο, Δάσκαλε!
Μπροστά στα μάτια όλων εμάς, των συνηθισμένων ανθρώπων, μέσα στο κοινό μας μυαλό, το φλογερό πάθος της ευγένειας που χαρακτηρίζει τις ανώτερες φύσεις είναι συνυφασμένο με «κάποια αρρώστια του λογικού». Δεν γίνεται αλλιώς! Διαφορετικά καταρρέει το σύστημα των «αξιών» μας.
«Η χυδαία φύση αναγνωρίζεται από το ότι δεν ξεχνάει ποτέ ποιο είναι το συμφέρον της» - έγραφε ο ομοτράπεζος σου ο Nietzsche. Η ανώτερη φύση είναι παράλογη, γιατί στις καλύτερες της στιγμές υποκύπτει και ακολουθεί τα ένστικτα της. Μέσα στην ανώτερη φύση ανταριάζουν συναισθήματα, έλξεις-απώσεις, εκρήγνυνται με κοσμογονική ορμή, δημιουργούν ρωγμές στο μυαλό, ρήγματα στη λογική. Ξεσπούν με τόση δύναμη, που η διάνοια δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να σωπάσει, να παραδοθεί και να τεθεί στην υπηρεσία τους. Εκείνο που ο όχλος περιφρονεί στην ανώτερη φύση, είναι ο παραλογισμός του πάθους της. Προπάντων αν αυτό το πάθος δεν θα αποφέρει κανένα χρηματικό κέρδος, κανένα υλικό όφελος. Μα η ανώτερη φύση μετράει τις αξίες με τρόπο διαφορετικό, σε μια κλίμακα εντελώς προσωπική και ξένη για όλους εμάς.
Δεν εξαντλείται εδώ η περιγραφή σου, Δάσκαλε. Σταματώ όμως, γιατί « η αλήθεια μισεί την υπεράσπιση» είπες, σ ένα ακριβό σου πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου