Ανακάλυψη αγγείου που πιθανόν ανήκε στον Περικλή, αναφέρονται αυστριακά ΜΜΕ

«Αρχαιολόγοι στην Ελλάδα ανακάλυψαν σε αρχαίο τάφο της κλασικής εποχής στο προάστιο Κηφισιά της Αθήνας, έναν κρατήρα οίνου, ο οποίος θα μπορούσε να ανήκει στον Περικλή, τον ξακουστό ηγέτη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας», ανέφερε σχετική είδηση στη σημερινή εκπομπή "Επιστήμη" της δημόσιας Αυστριακής Ραδιοφωνίας. Σύμφωνα με την είδηση, το αγγείο, ύψους οκτώ εκατοστών, φέρει τα ονόματα του Περικλή και άλλων πέντε Αθηναίων, πουπου μπορεί να είχαν χαράξει τα ονόματά τους στη διάρκεια μιας κοινής γιορτής....

Διαβάστε όλο το άρθρο: https://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/08/anakalupsi-aggeiou-pou-pithanon-anike-ston-perikli-anaferodai-austriaka-mme.html?spref=fb...

Διαβάστε όλο το άρθρο: https://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/08/anakalupsi-aggeiou-pou-pithanon-anike-ston-perikli-anaferodai-austriaka-mme.html?spref=fb

http://www.greekpost.ca/article



Της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη*

Ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη ήταν ό, τι είχε ονειρευτεί από τότε που πήγαινε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Κι αυτοί οι γιάπηδες με τα μάτια στραμμένα στους πίνακες της χρηματαγοράς, τα καλοραμμένα κοστούμια και τις πολύχρωμες γραβάτες, μ’ αυτό το απόλυτα βέβαιο ύφος της επιτυχίας, αποτελούσαν την ιδανική μορφή του αρσενικού πρότυπου για το Μιχάλη της μικρομεσαίας Αθήνας. Hταν και η Γουόλ Στρίτ με τους ουρανοξύστες που έπαιζε μέσ’ στο μυαλό του ως σκηνικό ενός στόχου.

Τι κι αν ήρθαν οι Δίδυμοι Πύργοι κάτω, τί κι αν οι δείκτες Dow Jones και Nasdaq κατρακύλησαν παρασύροντας περιουσίες ολάκερες.

Ο Μιχάλης παρέμεινε αμετάπειστος πως η επιτομή του επιτυχημένου αρσενικού παραμονεύει εκεί, στους σκοτεινούς δρόμους του Μανχάταν.

Ε! Λοιπόν, αυτός ο υπάλληλος της τράπεζας μέσα στη δεκαετία κατόρθωσε ν’ ανέβει τα σκαλοπάτια και να γίνει ένας διευθυντής. Με βεβαρημένο ωράριο και ευθύνες, δε λέω, αλλά να που τού δινόταν ξαφνικά κι απροσδόκητα η ευκαιρία να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη. Επιλέχτηκε από τη γενική διεύθυνση ως μέλος μιας εκπαιδευτικής αποστολής στην πόλη των επιχειρήσεων και σιγά μη έχανε την ευκαιρία.

Η Καίτη άρχισε τη γκρίνια όταν άκουσε πως θα ταξίδευε μόνος στη γη της επαγγελίας κι αυτή θά μενε πίσω να νταντεύει τα βλαστάρια τους:

-Μπράβο κύριε διευθυντά! Θα κάνεις ταξιδάκι για μετεκπαίδευση- εμένα μού λές! Ταξιδάκι αναψυχής αποκαλείται, κι εγώ θα μείνω πάλι με τα παιδιά. Αλλά οι υποχρεώσεις βαραίνουν μόνο τη μάνα, έτσι δεν είναι; Οι άντρες κάνουν καριέρα, ταξιδάκια, χαρούλες γενικά. Δε χωράει στο πακέτο η σύζυγος, αυτή πρέπει να είναι η αφοσιωμένη.

Ο Μιχάλης συνέχισε να σφυρίζει αδιάφορα. Σιγά μη θάδινε σημασία στην Καιτούλα τώρα! Αστην να παραφέρεται. Μήπως πρώτη φορά είναι; Και μέχρι την Ορεστιάδα να της πεί πως πάει για επαγγελματικό ταξίδι, αυτή το χαβά της! Γουστάρει να φωνάζει για ν ακούει την ηχώ της φωνής της. Αχ βρε Καιτούλα!

Τελικά, πείσθηκε η συμβία να καλμάρει γιατί της υποσχέθηκε ότι θα αγοράσει εξαντλητικά όσα του έγραψε στη λίστα, από οδοντόκρεμες μέχρι αμερικάνικα καλλυντικά, μπλουζάκια για τα παιδιά (τέτοια που φέρνει η αδελφή της φιλενάδας της!) και μύρια όσα ασήμαντα.

Ο Μιχάλης με μια βαλίτσα μισοάδεια (ίσα που έβαλε δύο κοστούμια κάτι πουκάμισα και μερικές γραβάτες), και μ’ ένα μυαλό
γεμάτο σχέδια, όνειρα και προοπτικές μπήκε με τους συναδέλφους στο αεροπλάνο για το μεγάλο ταξίδι.

Το εννιάωρο τού φάνηκε ατέλειωτο και απίστευτα ανιαρό. Δεν τον έπεισε ούτε η ταινία ούτε οι νοστιμούλες αεροσυνοδοί που χαμογελούσαν χαζοχαρούμενα. Διάβασε όλες τις εφημερίδες, μαύρισαν τα δάχτυλά του. Αλλά δεν έβγαλε μιλιά στο διπλανό συνάδελφό του μην τού κολλήσει τώρα και τον σέρνει στις ελεύθερες ώρες ανά το Μανχάταν. Αυτός είχε κάνει τα σχέδιά του. Ηθελε να τ’ απολαύσει ολομόναχος.

Κόλλησε το πρόσωπό του στο τζάμι κατά την προσγείωση. Αυτή η περιφορά πάνω από τους πύργους του Μανχάταν μέχρι να χαμηλώσουν αρκετά τον γέμισε ένα παράλογο δέος.

-Νά! Η Αμερική που ονειρευόμουνα, μεγάλη και σίγουρη, επιθετική από τις πρώτες εντυπώσεις, σκέφτηκε. Τον καθηλώνει η θέα των πύργων της κι ας λείπουν οι Δίδυμοι.

Το τοπίο τού μοιάζει σαν ξεδοντιασμένο σε σχέση με το ουρανόγραμμα που είχε συνηθίσει ως θέα στο κάδρο του σπιτιού του, αλλά το μέγεθος και η δύναμή του βρίσκονται εκεί. Δεν διαψεύδουν τις αναμονές του αυτά που βλέπει. Ρουφάει τις εικόνες με μια απίστευτη απληστία σαν να μην του φτάνουν. Κι ύστερα με μια βουτιά το αεροσκάφος πάνω από το διάδρομο, πλάι ακριβώς στη θάλασσα, πραγματοποιεί την προσγείωση. Χειροκροτήματα ακούστηκαν από όλους τους επιβάτες, γύρισε να δεί γιατί.

Ο Μιχάλης δεν πτοήθηκε ούτε από τους επίμονους ελέγχους των Αμερικάνων τελωνειακών. Τού φάνηκαν ευγενείς και υπομονετικοί ή μήπως είχε έρθει αποφασισμένος να τα συγχωρήσει όλα στην Αμερική του ονείρου του;

Οι επόμενες μέρες κύλησαν σε μια διαρκή έκσταση. Το πρωί στον 15ο όροφο του ουρανοξύστη Ολύμπικ και το απόγευμα ελεύθερος, αποφασισμένος να τα δει όλα χωρίς εκπτώσεις. Ξέφευγε με μια εύσχημη δικαιολογία από τους συναδέλφους του κάθε απόγευμα. Τους έκανε να πιστέψουν πως είχε συγγενείς που θα τον περιηγούσαν. Δεν ήθελε να μοιραστεί με κανένα από τα ανθρωπάκια, όπως τους αποκαλούσε, τους μεγάλους του στόχους.

Μ’ ένα χάρτη ανά χείρας έφτασε στο νταουντάουν. Εξερεύνησε όλα τα στενά δρομάκια, τους τοίχους που υψώνουν οι απροσπέλαστοι ουρανοξύστες, οι δομημένοι με εκείνη την απαράμιλλη αρχιτεκτονική της άρτ νουβό σε εναλλαγή με την άρτ ντεκό.

Άνοιγε τα μάτια του διάπλατα καθώς ξεπρόβαλλαν ένα ένα τα κτίρια που είχε δεί στις ταινίες. Και η Γουόλ Στρίτ τον απογείωσε. Έφτασε την ώρα που έκλειναν οι πόρτες του Χρηματιστηρίου κι είδε να ξεγλυστρούν στους δρόμους οι γιάπηδες με τα ατσαλάκωτα κοστούμια, την αυτοπεποίθηση και τα ακριβά αυτοκίνητα. Το σημείο μηδέν δεν τον έπεισε ως μνημείο του άγνωστου θύματος της τρομοκρατίας. Θα προτιμούσε, βέβαια να βρίσκονταν εκεί ακόμη τα δίδυμα μεγαθήρια για να δεί το Μανχάταν από τον 110ο όροφό τους. Αλλά τον έφτανε κι αυτό που έβλεπε.

Υστερα πήγε στη Μπάτερι και χάζεψε από μακριά το Ελις Αιλαντ και το άγαλμα της Ελευθερίας. Καθώς το βλέμμα του αντίκρυζε τον ουρανό να προσπαθεί μάταια να καθρεφτιστεί στο γκρίζο ποταμό Hudson, στο νού του ήρθε ο μπάρμπα–Στάθης, πολυθρύλητος θείος, μετανάστης στο Αμέρικα. Η φωτογραφία του δέσποζε στο δωμάτιο της γιαγιάς του μέχρι τα βαθιά γεράματά της. Είχε μια απροσδιόριστη νοσταλγία το αυστηρό βλέμμα του.

-Από τούτα τα χώματα θα πέρασε κι εκείνος όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες που λένε πως μεγαλουργούν στη νέα γη, σκέφτηκε

Ούτε που θέλει, όμως, ν’ ακούσει για τους Έλληνες στην Αμερική. Τους φαντάζεται με μουστάκια, φωνακλάδες και αγενείς, νεόπλουτους και καλοζωισμένους, όπως τους βιώνει κάθε καλοκαίρι στην τράπεζά του. Το θράσος τους δεν έχει όρια και η μόνη επωδός τους είναι η επαναλαμβανόμενη ανεδαφική σύγκριση με την Αμερική.

-Α! Εμείς στην Αμερική ετούτο, Α! Εμείς στην Αμερική εκείνο. Εφιάλτης τού έχει γίνει αυτή η φυλή των περίφημων ομογενών. Μακριά κι αλάργα!

Ο Μιχάλης αναγκάστηκε να το πεί και στους συναδέλφους του όταν πρότειναν να πάνε ένα βράδυ στην ελληνική γειτονιά.

-Νά λείπει το βύσσινο παιδιά. Εγώ δεν πρόκειται να επισκεφθώ την Αστόρια. Δε έχω καμία επιθυμία για ελληνικές ταβέρνες κι άλλωστε η Αστόρια έρχεται κάθε καλοκαίρι στο Παγκράτι, τους έκοψε. Ήταν λίγο απότομος τώρα που το σκέφτεται.

Έτσι συνέχισε καθημερινά τους μοναχικούς περιπάτους του απολαμβάνοντας κάθε πτυχή του Μανχάταν. Χάζεψε τα απίστευτα μαγαζιά της 5ης λεωφόρου, ψώνισε και τις παραγγελίες της γυναίκας του. Παντού εκπτώσεις, όλα στη μισή τιμή. Έτριβε τα μάτια του που έβρισκε τα ευρωπαϊκά προϊόντα φτηνότερα στην Αμερική.

Στην Αθήνα οι εκπτώσεις έδιναν ραντεβού δυο φορές το χρόνο! Και η ποικιλία εδώ είναι απίστευτη! Δε θα συμφωνήσει με την αγαπημένη του Σιμόν ντε Μποβουάρ πως η «υπεραφθονία είναι μια πληγή». Α! όχι, για τον Μιχάλη είναι μια απόλαυση πρωτόγνωρη ακόμη. Δε χορταίνει να βλέπει νέες εικόνες το κοσμογυρισμένο ευρωπαϊκό μάτι του.

Περιηγήθηκε το Central Park απολαμβάνοντας τα νεαρά ζευγάρια που έκαναν πικ-νίκ με τα πιτσιρίκια τους ανέμελα και μ’ εκείνο το αμερικάνικο χαμόγελο της Κolynos στο πρόσωπό τους. Μερικές φορές αναρωτιόταν αν η ευτυχία ήταν προνόμιο των αμερικάνων. Εκείνος δε θυμάται ούτε μια φορά την Καίτη να γελάει γάργαρα, προπάντων όταν είχαν τα παιδιά μαζί τους. Όλο ανησυχούσε για τούτο και για κείνο, όλο τα κυνηγούσε, όλο τα πίεζε να φάνε, να πιούνε, να εκτελέσουν το πρόγραμμά τους. Εδώ οι άνθρωποι του φάνηκαν ανέμελοι, χαλαροί με μια φυσική προδιάθεση για την ευχαρίστηση.

Ακόμη και οι μαύροι στην πλατεία μπροστά στο κτήριο της General Motors, που χόρευαν ράπ, ήταν συναρπαστικοί. Δε θύμιζαν σε τίποτε σκηνές από το Χάρλεμ που είχε δει στο σινεμά κι είχε διαβάσει σε μυθιστορήματα. Έμοιαζαν δοσμένοι στο χορό τους, αφιερωμένοι σε μια κουλτούρα εξαγώγιμη κι εξαιρετικά δημοφιλή. Έτριβε τα μάτια του με την ευκινησία και το ρυθμό τους. Τα βήματά τους ξύπνησαν μέσα του τη γενναιοδωρία. Τους άφησε ένα πεντοδόλλαρο, όσο ξόδευε καθημερινά για το μοναδικό σάντουιτς της μέρας του.

Πήγε και μέχρι το ξενοδοχείο Πλάζα. Χάρισε στον εαυτό του μια περιήγηση στη χλιδάτη του ατμόσφαιρα. Απόλαυσε τα περίτεχνα γύψινα και τα ζωγραφιστά ταβάνια με το τράκ του επαρχιώτη. Κατέληξε στη αίθουσα Oakroom για ένα τσάι με αμερικάνικη μηλόπιτα. Πόση πολυτέλεια μαζεμένη σ’ένα σημείο. Κι αυτές οι γυναίκες, ψηλές, ξανθιές, καλοβαμμένες, σα να βγήκαν από τα περιοδικά μόδας. 'Εχει μείνει άναυδος από την ομορφιά και την κομψότητα. Η Καίτη ανέκαθεν κατηγορούσε τις αμερικάνες ως κακόγουστες, ντυμένες με πλαστικά ρόζ παντελόνια και ασορτί πουκάμισα, ως υπέρβαρες και γελοίες

-Κυρία Καίτη, πόσο λάθος είσαι. Κουκλάρες είναι οι Αμερικάνες!, σκεφτόταν και γελούσε μέσα του. Σαν να δικαιωνόταν ο ίδιος που τά βλεπε όλα μεγάλα κι ωραία εδώ στο Μανχάταν.

Το άλλο απόγευμα τον βρήκε σε μια διαδρομή με το subway της Νέας Υόρκης. Δε λέει πως είναι πεντακάθαρος αλλά ούτε και τα γκράφιτι πολυβλέπει. Βέβαια, σοκάρεται με τους ανθρώπους των δρόμων. Κουβαλάνε όλο το βιός τους σε καρότσια του σούπερ μάρκετ. Μέσα στα βαγόνια ο κόσμος έχει κάτι από το κουρασμένο ύφος της μεγαλούπολης.

Οι περισσότεροι νανουρίζονται στη διαδρομή και αποκοιμιούνται. Τούς παρατηρεί από μακριά, σαν σκηνή από ταινία. Σκαμμένα πρόσωπα, βαριεστημένα αλλά με μια στωικότητα εντελώς ξένη για το δικό του γένος. Και οι αμερικάνες δεν είναι οι χτεσινές θεές που έβλεπε στο Μανχάτταν. Μοιάζουν βαρυεστημένες και είναι υπέρβαρες, όπως τού τάλεγε η Καίτη.

Σε μια στάση εισβάλλει ένας τρελός μ’ ένα τεράστιο σταυρό κρεμασμένο στο στήθος του. Αρχίζει να μιλάει για το Χριστό, για τη συντέλεια του κόσμου, για τον Αδάμ και την Εύα. Λέει πως είναι ο σωτήρας του κόσμου και δίνει ραντεβού για τη Δευτέρα Παρουσία. Ο κόσμος εξακολουθεί αδιάφορος τη διαδρομή του, σαν να μη μπήκε ποτέ στην εικόνα ο ψευτοϊεροκήρυκας. Μόνο ο Μιχάλης δίνει προσοχή.

Κατεβαίνει στο Χάρλεμ. Παρότι τον έχουν προειδοποιήσει πως είναι επικίνδυνα ο Μιχάλης έχει προετοιμαστεί γι’ αυτή τη θρυλική βόλτα στη συνοικία των μαύρων. Με λίγα χαρτονομίσματα χωμένα στην κάλτσα μέσα στο παπούτσι, μ’ ένα ατημέλητο τζιν και μια απλή μπλούζα οδεύει στο σημείο που χωρίζονται οι άνθρωποι απ’ τους απάνθρωπους. Εδώ η Νέα Υόρκη θά πρεπε να νιώθει μια απέραντη αιδώ.

Σκουπίδια σωριασμένα στα πεζοδρόμια. Τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν τζάμια. Τα παραθύρια τους είναι κλεισμένα με δοκάρια. Η φτώχεια έχει μια μυρωδιά που τού χτυπάει τη μύτη. Παιδιά με στιλέτα που κρέμονται επιδεικτικά από αλυσίδες τριγυρνούν κατά ομάδες σαν θηρία στους δρόμους. Στα σάπια σκαλοπάτια των σπιτιών χοντρές μαύρες με μωρά στην αγκαλιά γελάνε φωναχτά λές και δεν παίρνουν μυρωδιά τί τους συμβαίνει.

Ο μπάρμπα-Θωμάς, ο γέρο νέγρος των παιδικών βιβλίων, είναι εδώ με κάτασπρα μαλλιά και φθαρμένο χαμόγελο. Μια απίστευτη λύπη τον κυριεύει κι ένας φόβος.

Τριγυρίζει άσκοπα τους λερούς δρόμους. Κι όμως σαν να παίρνει μια ευχαρίστηση που βλέπει πως το Μανχάταν στην καρδιά του έχει μια μικρή ζούγκλα. Πως δεν είναι όλα τέλεια στην Αμερική. Πως μια λεπτή διαχωριστική γραμμή χωρίζει την αθλιότητα από την ευημερία.

Τίποτε πλέον στη λαμπερή μεγαλοπολιτεία δε στέκεται ικανό να θεραπεύσει αυτές τις εντυπώσεις. Ούτε οι ατέλειωτες βόλτες στις λεωφόρους με τα μεγαθήρια, ούτε οι επισκέψεις του σε όλα τα μουσεία της πόλης. Τον καταδιώκει η διαχωριστική γραμμή

Επισκέφθηκε και το Village για ν’ απαλύνει τις αισθήσεις του, να ξαναγυρίσει στο Μανχάταν της προσδοκίας του. Στο Soho είδε ανθρώπους καλοντυμένους, εκκεντρικούς, γυναίκες με εξαντρίκ λούκ, σκυλιά ντυμένα με Chanel πουλόβερ, πλούτο και πρωτοτυπία.

Πήγε σε εστιατόρια και μπάρ όχι για να φάει αλλά για να πεί πως επισκέφτηκε τα trendy μαγαζιά που διάβαζε στα μοδάτα περιοδικά της Αθήνας. Χώθηκε σε διάφορες γκαλερί που τον εντυπωσίασαν με την ακαταλαβίστικη μεταμοντέρνα τέχνη. Αυτός βέβαια ούτε τη μοντέρνα δεν καταλάβαινε! Γέλασε με την προχωρημένη του σκέψη, διασκέδασε τον αυτοσαρκασμό του!

Ο Μιχάλης είναι γεμάτος εντυπώσεις. Νιώθει, όμως, ένα υπέρβαρο από όλο αυτό τον πλούτο. Θέλει να ταξινομήσει τις σκέψεις του, ν’ αποτιμήσει τα όσα είδε και γεύτηκε εδώ στο Μανχάταν της επαγγελίας. Κάθεται σ’ένα παγκάκι του πάρκου με θέα την επιβλητική ουρανογραμμή, όπου κυριαρχούν οι ουρανοξύστες. Νά το Empire State Building και το Chrysler με τα ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά του στολίσματα. Παρατηρεί ότι η τέχνη τελικά είναι ικανή να καπελώσει και το μέγεθος! Τού αρέσει η διαπίστωση!

Το βλέμμα του χάνεται στο γαλάζιο ουρανό. Θέλει να ξεχωρίσει όλες τις διαφορετικές κεφαλές των πύργων του Μανχάταν σαν ένα στοίχημα της απαιτητικής ιδιοσυγκρασίας του.

Μα, εκεί ψηλά διακρίνει ένα χαρταετό που όμως δεν ανεβαίνει παραπάνω από 20 πατώματα, όσο δηλαδή είναι το ύψος του βλέμματός του. Μοιάζει νάναι δεμένος από κάπου. Ο Μιχάλης ξαφνιάζεται από τούτο το παράδοξο θέαμα στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Θέλει να μάθει τί γυρεύει ένας χαρταετός στο Μανχάταν.

Αποφασίζει να ακολουθήσει την πορεία του σχοινιού του. Στρίβει στη λεωφόρο Μάντισον και πέφτει στο σκοινί που, δεμένο από την πόρτα ενός πολυτελούς εστιατορίου, ανεβαίνει περήφανο.

Η απορία του τον οδηγεί μέσα. Θέλει ν’ ανακαλύψει πώς ένας μοναχικός χαρταετός πετούσε στον ουρανό των κορυφών. Ξαφνικά χτυπάει η συνειρμική διαδικασία και συνέρχεται καθώς θυμάται πως στην Ελλάδα σήμερα είναι Καθαρή Δευτέρα.

-Για τον χαρταετό ενδιαφέρεστε να μάθετε; πετάγεται από την κουζίνα η φωνή ενός μουστακαλή, απ ‘ αυτούς της φυλής των ομογενών.

Τον πήρε από το χέρι και τον κάθισε σε μια μπανκέτα, όπως αποκάλεσε το δερμάτινο πολυτελή πάγκο. Κι εκεί του διηγήθηκε πως ήρθε αμούστακο παιδί από την Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή.

Πως πέρασε από θάλασσες και λιμάνια, πως ήρθε λαθραίος και δούλευε πιατάς σαν λαδοπόντικας σε ντάινα. Με την πολλή δουλειά και τις οικονομίες κατάφερε ν’ ανέβει και νάτον τώρα στο Μανχάτταν με 10 εστιατόρια, παρακαλώ. Τού ρθαν και βολικά τα πράγματα, δε λέει. Σήμερα στέγνωσαν οι ευκαιρίες. Δεν παραπονιέται, τάχει όλα αλλά τού λείπει η πατρίδα. Κάθε χρόνος που περνάει, η έλλειψη γίνεται βαθύτερη. Μα πιότερο αναθυμάται έντονα αυτό το πέταγμα του χαρταετού κάθε Κούλουμα.

Του διηγήθηκε πως από παιδόπουλο έφτιαχνε χαρταετό στο νησί του, τεχνίτης μοναχός, διαλέγοντας τα χρώματα του χαρτιού κι εκείνα της ουράς του. Και πως η μεγαλύτερη χαρά του ήταν όταν ανέβαινε στο λόφο να τον απογειώσει με τα φιλαράκια του. Φιλοδοξούσε πάντα ο δικός του να φτάνει ψηλότερα απ’ όλους, ν’αγγίζει την κορυφή του ουρανού.

Τώρα που οι υποχρεώσεις δεν τού επιτρέπουν να γυρίσει στην πατρίδα του μεσοχείμωνα την εποχή της Απόκριας, ο κυρ-Θάνος φτιάχνει το χαρταετό μαζεύοντας γύρω τα παιδιά και τα εγγόνια του για να τούς μεταγγίσει την τέχνη.

Και τον δένει κάθε Καθαρή Δευτέρα έξω από την πόρτα του μαγαζιού του αμολώντας αργά και βασανιστικά την καλούμπα του. Αλλά δεν τον αφήνει ελεύθερο να πετάξει στον ουρανό του Μανχάταν γιατί φοβάται μήπως μπλέξει στις κορυφές των κτιρίων και χαθεί. Δεν ανήκει σ’αυτό τον ουρανό ο αετός του κυρ Θάνου.

Ο Μιχάλης βγαίνει από το πολυτελές εστιατόριο και κατευθύνεται πάλι στο παγκάκι πίσω από το πάρκο. Ολο το απόγευμα ακολουθεί την αιωρούμενη πορεία του πολύχρωμου χαρταετού παλίνδρομη, χρωματιστή και μόνη. Τον χάνει από τα μάτια του μόνο όταν νυχτώνει. Είναι αργά και πρέπει να γυρίσει στο ξενοδοχείο του.

-Να πέταξαν τα παιδιά του χαρταετό στην Αθήνα; Αναρωτιέται και σηκώνεται νωχελικά να πάρει μέσα στα φώτα το δρόμο της επιστροφής.

Η ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ...

Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2015




Ενα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει μέχρι σήμερα τα βάθη της ιστορίας,

 προκαλώντας την φαντασία, την περιέργεια και το 

επιστημονικό ενδιαφέρον.

Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των 

ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι 

σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν

 ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν
μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο
που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό
ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση
παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.

Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω 

από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που 

οδηγεί σε μία άγνω στη αλήθεια
Αλλωστε η ίδια αυτή "ουτοπία" οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη
των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων
της Κνωσού κ.λ.π. Οι αρχαίοι λοιπόν μύθοι, είτε Ελληνικοί είναι αυτοί, είτε
Περσικοί, Ινδικοί, Αιγυπτιακοί, Ινδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα με αρκετούς
μελετητές μεταφέρουν μία αντίληψη που σε εμάς φαντάζει παράλογη:
ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν
πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα
μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό
σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική
εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.








ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ



Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο "Έργα και ημέραι", 

όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων 

που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού.

 Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ' όλα, ενώ εν συνεχεία 

ακολούθησαν - σε μία συνεχή παρακμή - τα επόμενα γένη φτάνοντας 

στο κατώτερο: το Σιδηρούν. Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης 

πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον 

πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. 

Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν

 ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος.

 Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος

των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος 

που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, 

οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο " I Τσίνκ" ο πρώτος βασιλέας 

ήταν ο 'Τσανγκ - Τι", που μεταφράζεται ως "Ό Βασιλιάς Ουρανός". 

Σύμφωνα λοιπόν με το "Ι Τσινκ", κατά την εποχή της βασιλείας

 του "εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. 

Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό...".
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα

 "Ραγγού Βάνσα" και "Ραμαγιάνα", όπου γίνεται λόγος 

για ένα πανάρχαιο βασίλειο που 

ίδρυσε ο "Μανού", ο "πρώτος των βασιλέων" και στο οποίο ίσως είχε

 αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολι τισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο "Popol Vux" αναφέρει την ύπαρξη κατά 

τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για 

τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες 

του βασιλιά "'Ηλα Τάκι".
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται

 από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές,

 δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε

 υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον

 το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν 

προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά

 την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από 

έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι

 στα κεί μενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη,

 ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν - με την πάροδο των αιώνων -

 διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν

 από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα

 αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί 

χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν 

για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να 

πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή

 της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού.

 Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση 

της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση

 των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας 

στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων. 

Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης 

καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία

 μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση 

των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
Παρ' όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, 

οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα

 και διάφορα πορίσματα επιστημονι κών ερευνών, μπορούν 

να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού. 

Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να 

αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος

 (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων 

πού παραμένουν ανε ξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την

 συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την 

υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου 

από τον δικό μας.


ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ


Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε

 δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού 

και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική

 καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι

 και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του. Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα 

από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, 

που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα

 κατά λοιπα της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών

 ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής

, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα

 άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, 

στις "μαγικές" δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν 

ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. 

Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
Αυτή η "φαντασία" όμως είναι παρόμοια - σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους

 λαούς, και εφ' όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν

 να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας 

που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρ τυρίες που υπαινίσσονται 

την χρησι μοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής

 με τα δεδο μένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ' όσον σύγχρονοι ερευνητές 

στηριζόμε νοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευά ζουν πράγματα που έως τώρα

 τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συνα ντούμε μόνο σε μύθους. 

Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής 

φαντασίας δεν αποτε λούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές

 σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς

. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπο ρέσουμε να

 μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ' έξω. 

Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές

 περι πτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να 

διακρί νει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.



Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου 

με την θεά Δήμητρα.

 Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, 

σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση 

με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες,

 προσγειώθηκε στην "αγέλαστο πέτρα" στην Ελευσίνα.

Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς

 της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε 

γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς 

του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών. 

Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής

 ("Ελευσίς") με την λέξη "έλευσις", που θα μπορούσε κάλλιστα 

να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της

. Επιπλέον το εκπολι τιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας

 ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφε ται και

 σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά 

από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) "Η ιστορία και ο πολιτισμός 

της Κίνας" την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:

"...Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα 

ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν

 με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους...

...Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας,

 έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. 

Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα...
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. 

Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, 

και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα..."
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα

πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία 

του Ευριπίδη "Μήδεια", πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική

 παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν 

την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για 

την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση

 (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων,

 αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους

 κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών 

αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή 

καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν 

εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση

 να αναιρεί την άλλη).





Στην τραγωδία του Αισχύλου "Προμηθέας Δεσμώτης" βλέπουμε τον 

Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας "

με την θέληση, χωρίς χαλινούς" ένα "τετράσκελο πουλί". 

Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία "Σφίγγα" τον

 βλέπουμε να μιλάει για ένα "πουλί πού 'χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό,

 με το κοντάρι", ενώ στον "Αγαμέμνονα" είναι χαρακτηριστική η εντολή:

 "τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε".
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους 

θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του 

από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί 

σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων 

Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον "Προμηθέα Δεσμώτη"

 το συναντάμε   σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς 

και σε κείμενα διαφόρων λαών. 

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην 

Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:

"...και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες 

ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών..."

Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, 

μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), 

ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε" με το μετάλλιο "Εξαιρετικές 

Υπηρεσίες - Exceptional Services", ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές

 αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης

 από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης.

 Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο 

"Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί..."
Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε 

ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι 

καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν,

 κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και

 μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. 

Την γνώση γι' αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους 

μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και

 από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία 

ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού

 του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων

 μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, 

που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν. Χαρακτηριστική

 είναι η αναφορά του Σωκράτη στον "Φαίδωνα" του Πλάτωνα, όπου μιλάει 

για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά,

 και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, 

αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε 

την πραγματική του εικόνα.
Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την 

απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής 

δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν 

και ερμηνευθούν μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν 

μορφές αστροναυτών. 

Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα

 της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. 

Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν 

μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.

ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;

Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου 

που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα 

την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση

 εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την 

εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές.

 Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα 

σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των

 αρχαίων παραδόσεων   δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία

 τέτοια πιθανότητα. 

Οι αναφορές σε "ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη

 του σύμπαντος", σε μία "λευκό-φωτη λάμψη" και μία "φωτιά

 πρωτόφαντη που χυνόταν παντού", σε "μία θανατηφόρα σκόνη" 

πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν 

να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών,

 μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις

 μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.

Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού 

εκείνου πολέμου μεταξύ των "Θεών" και των 'Τιτάνων", μεταφέρουμε 

το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:

"...Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους 

τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό,

 όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν.

 Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη,

 φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι 

τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη..."

Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο "κεραυνός

 του Δία" που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους

 "Θεούς", στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό 

από την σημερινή πυρηνική βόμβα.

Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει

 στο ινδιάνικο κείμενο "Popol Vux":

"...Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη.

 Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας.

έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν

 πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν 

κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη."
Η Ινδική βίβλος "Μαχαμπαράτα" αναφέρει σχετικά:
"Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. 

Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες 

ήλιοι, που σηκώθηκε μ' όλη τη δύναμη της... 

Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός 

που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας...
...Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει.

 Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα

... Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί..

. Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν 

στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους... Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος...
Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο

 με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ' άλλα ζώα του πολέμου

 χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου...

 Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά...


...Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα

 και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του

 Ίντρα με τα χίλια μάτια...καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα..."

Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της "ΡοροΙ Vux" και της

 "Μαχαμπαράτα", αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών 

"Βρίσχνες και Αγχίκας" από την μία και "Βρίσνις και Ανδάκας" από την

 άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα 

να περιγράφουν το ίδιο γεγονός

Σε ένα άλλο σημείο της "Μαχαμπαράτα" διαβάζουμε για την 

σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: "..

.Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ' άλλο στη μέση του αέρα. 

Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις 

θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν

 από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. 

Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό...".
Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή

 στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως

 μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:

"...Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και 

πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα..."





Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες

 παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του

 Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία,

 οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο,

 το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.

Από τα "Σχόλια του Αρτεμιδώρου" διαβάζουμε την γνώμη

 του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των 

Τιτάνων έγινε στο "θυτήριο", όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, 

"έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν".
Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα

 προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από "την του κεραυνού δύναμιν", 

και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη 

στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα

, ονομάστηκαν από την μυθολογία "Κύκλωπες"; Αρκετά τολμηρή ετούτη

 η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του

 τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, 

που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου 

της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου 

με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών

 ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο. Το κράνος της στολής

 φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο

 μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.



Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ


Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας 

μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων

 γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. 

Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό,

 αλλά και σε παλαιότερους.
Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα

 έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές 

σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη

 που δίνει ο Πλάτωνας στον 'Τίμαιο", για τον καταποντισμό της 

Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν

 που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν,

 οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει

 την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις 

επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα

 πού ήταν προορισμένα να "επιβιώσουν", είτε διασώθηκαν μαζί με 

τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν

 οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα

 κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη 

της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα 

στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του 

αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη 

του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:

"...Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, 

κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του 

να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας 

της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της

 γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και 

να διδαχθούν απ' αυτά.
Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες,

 τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και

 τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος..."



Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του "Ιστορία της προέλευσης και του

 πεπρωμένου του ανθρώπου" και "Ατλαντίδα", αναφέρει ότι αρχιτέκτονας

 της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα

 αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί 

εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. 

Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού

 μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) 

ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου

 από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα. 

Η α πόσταση από το σημείο της πόρτας αυτής έως το εξωτερικό της 

πυραμίδας, είναι 17 μέτρα.
Ο Γερμανός μηχανικός καθώς και ένα πλήθος αρχαιολόγων πιστεύουν 

ότι πίσω της υπάρχει μία αίθουσα που περιέχει κάτι το σημαντικό. 

Μετά την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αφαιρέθηκαν οι άδειες των

 εργασιών από τους Γερμανούς αρχαιολόγους, διακόπτοντας έτσι τις

 έρευνες στο πιο κρίσιμο σημείο και προκαλώντας τις αντιδράσεις των

 ιδίων και πολλών ερευνητικών φορέων. Στην ιστοσελίδα της "Κοινότητας 

των Αρχαίων Αστροναυτών" (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε 

για την ύπαρξη μίας κασέτας, με την διάλεξη (που έγινε πριν από πενήντα χρόνια) 

των αρχαιολόγων Σερ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) και

 Τζον Κινάναν (John Kinnanan), στην οποία υπάρχει η αναγγελία

 της ανακάλυψης αυτής της μυστικής κάμαρας!
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ, 

και αφού η βασιλική αίθουσα, από την οποία ξεκινάει ο διάδρομος, παραμένει 

σφραγισμένη τουλάχιστον από τα μέσα Νοεμβρίου (όπως καταγγέλλει στην 

παραπάνω ιστοσελίδα ο Έριχ φον Νταίνικεν), οι Αιγυπτιακές αρχές

 ανακοινώνουν ότι θα γίνει μία προσπάθεια να ανοιχτεί η μυστηριώδης, πόρτα.
Η Γερμανική εφημερίδα "DIE WELT" σ' ένα φύλλο της στις 29 Ιανουαρίου

 του 1998, αναφέρει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οι αρχαιολόγοι πιστεύουν

 πως θα έχουν πρόσβαση στη μυστική κάμαρα. Κάτι τέτοιο όμως, μέχρι την 

σπγμή πόυ γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει. Δεν έχουμε παρά να

 περιμένουμε τα αποτελέσματα ελπίζοντας πως δεν θα δοθεί και άλλη περίεργη 

αναβολή.
Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι 

τα απομεινάρια της πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης που επιβίωσαν

 μετά τον κατακλυσμό, έμειναν καλά κρυμμένα μέσα στα ιερατεία από

 τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια. Οι λόγοι για τους 

οποίους δεν θέλησαν να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μπορεί να είναι πολλοί, 

με κυριότερο ίσως αυτόν της προσπάθειας να αποφευχθεί
στο μέλλον ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως αυτό του παρελθόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, σε ορισμένες στιγμές της ιστορίας, 

όταν η κρισιμότητα των περιστάσεων το έκρινε απαραίτητο, χρησιμοποιούνταν 

κάποια από τα εξελιγμένα όπλα του παρελθόντος για να βοηθήσουν

 στην θετική έκβαση διαφόρων γεγονότων. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό

 παράδειγμα είναι αυτό της ναυ μαχίας της Σαλαμίνας, όπου οι Ιερείς

 επισκέπτόμενοι τον Θεμιστοκλή, τον έπεισαν ότι η ναυμαχία με τους

 Πέρσες έπρε πε να γίνει οπωσδήποτε στα νερά της Σαλαμίνας μπροστά 

απο το Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οι ναοί των Ελευσινίων Μυστηρίων.





Ο Θεμιστοκλής μετά απο επίμονες προσπάθειες και τεχνάσματα, κατάφερε

 να φέρει αντιμέτωπα τα Ελληνικά και τα Περσικά πλοία μπροστά από το

 Θριάσιο πεδίο, όπου και έγινε αυτό που μας περιγράφει ο Πλούταρχος στο 

15ο κεφάλαιο του βιβλίου του "Θεμιστοκλής":

"...Κατά την διάρκεια του αγώνος, μέγα φως έλαμψε από την Ελευσίνα, 

ενώ η πεδιάς εγέμισε από ήχον και θόρυβον όμοιον με φωνάς πλήθους, 

με βουητό, ωσάν πολλοί άνθρωποι μαζί να περιφέρουν τον μυστικόν Ίακχον

. Από το μέσον δε αυτού του θορύβου εδημιουργήθη νέφος, που ανυψώθη

από την γη και έπειτα επέστρεψε και επέπιπτε εις τας εχθρικός τριήρεις."
Τί άλλο μπορεί να περιγράφει εδώ ο Πλούταρχος; Αποκλείεται να μιλά για 

μία εκτόξευση πυραύλων που έπλη ξαν τα Περσικά πλοία;
Υπάρχει ένα σημαντικό πλήθος τέτοιων μαρτυριών που δυστυχώς η στενότητα

 του χώρου δεν μας επιτρέπει να τις μεταφέρουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι

 ότι τα λίγα στοι χεία που αναφέραμε ως χαρακτηριστικά του πλήθους πού υπάρχει, 

μπορούν να δώσουν μία εικόνα, μέσα στην οποία οι εξηγήσεις της συμβατικής

 ιστορίας καθίστανται ανεπαρκείς να καλύψουν τα ερωτηματικά που προκύπτουν.




ΤΕϡΟΣ

ΠΗΓΕΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1)Παντελής Κ. Ιωαννίδης "Η άγνωστη προϊστορία των Ελλήνων".

2)Βογιατζής Γιώργος "Οι βραχογραφίες του Παγγαίου απο καλύπτουν".

3)Δημ. Λαζογιώργος - Ελληνικός "Οι αποκαλύψεις του Αισχύλου για την Ατλαντίδα".

4)Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) "Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας".

5)Μπλούμριχ Γιόζεφ "Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί...".

6) Ησίοδος "Θεογονία".

7) Ησίοδος "Εργα και Ημέραι". 8)Πλάτωνας "Φαίδων".

9) Πλάτωνας 'Τίμαιος".

10) Πλούταρχος "Θεμιστοκλής".

11 )Die Welt, 29 Ιανουαρίου 1988.

12)"Acient Astronaut Society" Home page.



NEXUS ΜΑΪΟΣ 1998
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ




ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ


hellinon.net

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/

Το διαβάσαμε από το: Η ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ... http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/11/blog-post_972.html#ixzz4XVX2JRbD