Leukadia petrin

Leukadia petrin

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Θεόδωρος Γιαννόπουλος



Λευκαδιτόπουλο εκ μητρός .

Η μητέρα κ Χαρά Παπαδάτου -Γιαννοπούλου είναι αρχιτέκτονας μηχανικός -Πολεοδόμος και έχει ασχοληθεί με την συγραφή βιβλίων , πολλά από τα οποία αναφέρονται σε πολεοδομικά και μή θέματα της Λευκάδας





Ο Θεόδωρος Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1979 και μεγάλωσε στην Πάτρα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (2000) και Δρ. Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης (2007). Η διδακτορική του διατριβή δημοσιεύτηκε το 2008 με τίτλο: Th. G. Giannopoulos, Die letzte Elite der mykenischen Welt. Achaia in mykenischer Zeit und das Phänomen der Kriegerbestattungen im 12.-11. Jahrhundert v. Chr. (Η Αχαΐα στην Μυκηναϊκή Εποχή και το φαινόμενο των ταφών πολεμιστών κατά τον 12ο-11ο αιώνα π.Χ.), Universitätsforschungen zur prähistorischen Archäologie, Band 152 (Dr. Rudolf Habelt, Βόννη 2008). Τον Δεκέμβριο του 2012 δημοσιεύτηκε η μεταδιδακτορική του μονογραφία με τίτλο: Θ. Γ. Γιαννόπουλος, «Πόθεν και πότε οι Έλληνες;». Οι υπεύθυνες απαντήσεις της επιστήμης και η παρούσα κατάσταση της έρευνας για την πρώτη αρχή του ελληνικού πολιτισμού (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2012). Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα ανήκουν η Εποχή του Χαλκού και γενικότερα η προϊστορία του Αιγαίου, η προϊστορία και προέλευση των γλωσσών, η αρχαιολογική θεωρία, καθώς και ευρύτερα ζητήματα πολιτιστικής ανθρωπολογίας του παρελθόντος και του παρόντος.
http://www.ouc.ac.cy/



Σάββατο, 26 Ιανουαρίου 2013

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ Γ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ



Θεόδωρος Γ. Γιαννόπουλος, Πόθεν και πότε οι Έλληνες; σειρά Νέες Προσεγγίσεις στον Αρχαίο Κόσμο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2012, 664 σελ.
«Πότε ξεκινά ο ελληνικός πολιτισμός; Πώς μπορούμε να ορίσουμε μεθοδολογικά την αφετηρία του και να την εντοπίσουμε στον χρόνο; Σε ποιους χρόνους και σε ποιες διαδικασίες μπορεί να αναχθεί η προέλευση του ελληνισμού των ιστορικών χρόνων; Το κυριότερο: πού μπορούμε να βρούμε, ως μέσοι Έλληνες αναγνώστες, υπεύθυνες απαντήσεις σε ερωτήματα τόσο σημαντικά και ευαίσθητα, μακριά από επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις και ακραίες ιδεοληψίες, από μυθομανείς «ερευνητές» χονδροειδούς ερασιτεχνισμού ή ενίοτε και αμφίβολης ψυχοπνευματικής ισορροπίας; Το βιβλίο αποτελεί ένα επιστημονικό όσο και συγγραφικό εγχείρημα. Λειτουργεί καταρχάς ως ένα συστηματικό και προσιτό εγχειρίδιο της μακροχρόνιας, διεθνούς επιστημονικής διερεύνησης των απαρχών του ελληνικού πολιτισμού. Στο πλαίσιο αυτό επικαιροποιεί δραστικά τις γνώσεις του ευρύτερου ενδιαφερόμενου κοινού στην Ελλάδα με δεδομένη την αληθινή κοσμογονία που τα τελευταία 25 περίπου χρόνια έχει συντελεστεί σε διεθνές επίπεδο τόσο στην μελέτη της προέλευσης των γλωσσών όσο και στην σχέση μεταξύ της αρχαιολογίας, της γλωσσολογίας, αλλά και άλλων εμπλεκομένων επιστημών. Οι πολλές και διαφορετικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί στην διεθνή επιστημονική κοινότητα περί της «ελεύσεως των Ελλήνων» ταξινομούνται κατά χρονικά παράθυρα, παρουσιάζονται αναλυτικά και σχολιάζονται κατά τον πλέον διεξοδικό, αλλά και εύληπτο τρόπο. Μέσα από ένα βασικό φροντιστήριο της προϊστορίας του Αιγαίου, αλλά και ενός ευρύτερου γεωγραφικού χώρου γίνεται κατανοητή η σύνθετη ιστορία της έρευνας του προβλήματος, καθώς και το υπόβαθρο των νέων, ανατρεπτικών πορισμάτων, στα οποία αυτή καταλήγει. Στις σελίδες του βιβλίου ο ομηρικός Οδυσσέας, η «Κάθοδος» των Δωριέων, οι μυστηριώδεις Πελασγοί, οι γραμμικές γραφές και τα πολυάριθμα μνημεία της προϊστορίας του Αιγαίου είναι μερικά μόνον από τα κομμάτια ενός μεγάλου και πολύπλοκου παζλ, το οποίο αποκαλύπτεται σιγά σιγά δίνοντας νέες, υπεύθυνες και αναπάντεχες απαντήσεις σε μια σειρά από σύνθετες, αλλά και συναρπαστικές ερωτήσεις. Απομένει να καταδειχθεί κατά πόσον μια διαφαινόμενη, ριζική μεταβολή της αντίληψης για το παρελθόν μπορεί να οδηγήσει και στην αλλαγή διαφόρων εδραιωμένων κατευθύνσεων που αφορούν το παρόν και το μέλλον όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης».
Αυτό είναι το κείμενο του οπισθόφυλλου στο άρτι εκδοθέν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης βιβλίο με τίτλο «Πόθεν και πότε οι Έλληνες;». Οι υπεύθυνες απαντήσεις της επιστήμης και η παρούσα κατάσταση της έρευνας για την πρώτη αρχή του ελληνικού πολιτισμού. Συγγραφέας του ο Θεόδωρος Γιαννόπουλος, Δρ. Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, ο οποίος με το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό την πρώτη εκτενή επιστημονική μονογραφία για την προέλευση του ελληνικού πολιτισμού.
Σε μια εποχή που τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρώπη διέρχονται από μια βαθιά κρίση, που σε σημαντικό βαθμό είναι και κρίση ταυτότητας, το εν λόγω βιβλίο μάς ταξιδεύει στις προϊστορικές απαρχές του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μέσα από την συναρπαστική ιστορία της έρευνας του ινδοευρωπαϊκού προβλήματος και στο πλαίσιο μιας γλαφυρής και εύληπτης αφήγησης, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει την σοβαρή και υπεύθυνη, διεθνή επιστημονική διερεύνηση του προβλήματος της «ελεύσεως των Ελλήνων».
Μια μεγάλη επιστημονική αναζήτηση, η οποία οδήγησε από την βιβλική χρονολόγηση των πολιτισμών και των γλωσσών, όπως αυτή αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του δυτικού Χριστιανισμού ως τον ύστερο 19ο αιώνα, στις πιο σύγχρονες ανακαλύψεις της αρχαιολογίας και της πληθυσμιακής γενετικής. Την ίδια στιγμή, καθώς στο βιβλίο εξετάζονται αρκετά «ευαίσθητα» ζητήματα (όπως είναι π.χ. η σχέση έθνους και γλώσσας, έθνους και «φυλής», πολιτιστικής και «φυλετικής» [ή γενετικής] συνέχειας/ασυνέχειας), διάφορες δημοφιλείς υπεραπλουστεύσεις, παρανοήσεις ή εκούσιες διαστρεβλώσεις των υπό συζήτησιν φαινομένων, που τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται στην Ελλάδα σε ένα πλήθος παραεπιστημονικών συγγραφών, ανασκευάζονται μέσω της αντιπαραβολής τους με την υπεύθυνη επιστημονική μεθοδολογία. Μέσω του δοκιμιακού αυτού σκέλους του βιβλίου επιχειρείται μια δυναμική παρέμβαση στην συχνά προβληματική αντίληψη της ιστορικής και αρχαιολογικής έρευνας στην Ελλάδα, καθώς και στην πάντα επίκαιρη τάση κακοποίησής της.
Η χαρά μου είναι μεγάλη διότι η Ιδιωτική Οδός παρουσιάζει άμα τη κυκλοφορία του το σπουδαίο αυτό πόνημα του λαμπρού νέου επιστήμονα – κυριολεκτώ – Θεόδωρου Γιαννόπουλου. Με την ανάρτηση αυτή μόλις αρχίζουμε την ενασχόλησή μας με το εν λόγω βιβλίο. Λόγω της εξαιρετικής σπουδαιότητάς του και της επικαιρότητας που θέλει διάφορους «ελληναράδες» να λένε και να γράφουν ό,τι φτάσει, κατά το κοινώς λεγόμενον, θα ασχοληθούμε εκτενώς και πάλι με τη μελέτη αυτή. Πάντως είναι σημαντικό ότι το βιβλίο αυτό εκδίδεται στη σειρά Νέες προσεγγίσεις στον Αρχαίο κόσμο των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, την οποία διευθύνει ο Άγγελος Χανιώτης, Καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στο Institute for Advanced Study του Princeton.
Επειδή γνωρίζω προσωπικά τον συγγραφέα και τους εκλεκτούς φίλους γονείς του, αγαπημένους, άλλωστε, τηςΙδιωτικής Οδού, τον έγκριτο νομικό και συγγραφέα κ. Γεώργιο Θ. Γιαννόπουλο και την αρχιτέκτονα – πολεοδόμο κ. Χαρά Παπαδάτου, χαίρω διπλά γι’ αυτή την σπουδαία έκδοση, η οποία προμηνύει μια ανάλογη ακαδημαϊκή καριέρα για τον Θεόδωρο Γιαννόπουλο, που την αξίζει και του την εύχομαι ολόψυχα.
Π.Α.Α.Μπορείτε να διαβάσετε την εισαγωγή και το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου πατώντας εδώ.
Η έκδοση συνοδεύεται από εκτενή περίληψη στα αγγλικά.



http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/








Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Προς την μητέρα μου (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)









Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Στὴν Μητέρα του
(1874, Λυρικὸ ποίημα ἀφιερωμένο στὴ μάνα του )

Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη,
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽ ἀγναντέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.

Κι ἐκείνη μ᾽ ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη:
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.

https://poihtikhalitheia.wordpress.com

Παρακάτω η διασκευή και μελοποίηση με τη φωνή του Σωκράτη Μάλαμα:

Πίστομα





Κωνσταντίνος Θεοτόκης – Πίστομα






Κ. Θε­ο­τό­κης

Πί­στο­μα!

ΤΑΝ, ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ τὴν ἀ­ναρ­χί­α πού­χεν ἀν­τα­ριά­σει τὸν τό­πο δί­νον­τας εἰς ὅ­λα τὰ κα­κὰ στοι­χεῖ­α τὸ ἐ­λεύ­τε­ρο νὰ πρά­ξουν κά­θε λο­γῆς ἀ­νο­μί­α, ἡ τά­ξη εἶ­χε πά­λε στε­ρε­ω­θεῖ κ’ εἶ­χε δο­θεῖ ἀ­μνη­στεί­α στοὺς κα­κούρ­γους, τό­τες ἐ­πέ­στρε­ψαν τοῦ­τοι ἀ­π’ τὰ βου­νὰ κι ἀ­πὸ τὰ ξέ­να στὰ σπί­τια τους, κι ἀ­νά­με­σα στοὺς ἄλ­λους ποὺ ξα­ναρ­χόν­ταν ἐ­γύ­ρι­ζε στὸ χω­ριό του κι ὁ Μα­γου­λα­δί­της Ἀν­τώ­νης Κου­κου­λι­ώ­της.


Ἤ­τουν τό­τες ὣς σα­ράν­τα χρο­νῶν, κον­τός, μαυ­ρι­δε­ρός, μ’ ὄ­μορ­φα πυ­κνὰ σγου­ρὰ γέ­νια καὶ μὲ σγου­ρὰ τὰ μαῦ­ρα μαλ­λιά. Τὸ πρό­σω­πό του εἶ­χε χά­ρη καὶ τὸ βλέ­μα του ἤ­τουν χα­ϊ­δευ­τι­κὸ καὶ ἥ­με­ρο – ἀγ­κα­λὰ κι ἀν­τί­φεγ­γε μὲ πρά­σι­νες ἀ­να­λαμ­πές· τὸ στό­μα του ὅ­μως ἤ­τουν μι­κρό­τα­το καὶ κον­τό, δί­χως χεί­λια.


Ὁ ἄν­θρω­πος τοῦ­τος, πρὶν ἀ­κό­μα ρεμ­πε­λέ­ψει ὁ κό­σμος, εἶ­χε παν­τρευ­τεῖ. Κι ὅ­ταν πῆ­ρε τῶν βου­νῶν τὸ δρό­μο, γιὰ τὸν φό­βο τῆς ἐ­ξου­σί­ας, ἄ­φη­κε τὴ γυ­ναί­κα του μό­νη στὸ σπί­τι, καὶ τού­τη δὲν τοῦ ἐ­στά­θη πι­στή, ἀλ­λὰ μὲ ἄλ­λον, νο­μί­ζον­τας ἴ­σως πὼς ὁ Κου­κου­λι­ώ­της ἤ­τουν σκο­τω­μέ­νος ἢ ἀλ­λι­ῶς πε­θα­μέ­νος, εἶ­χε πιά­σει ἔ­ρω­τα, κι ἀ­π’ τὸν ἔ­ρω­τα τοῦ­τον εἶ­χε γεν­νη­θεῖ παι­δί, ποὺ ἄ­ξαι­νεν ὡ­στό­σο χα­ρι­τω­μέ­να καὶ ποὺ ἡ γυ­ναί­κα περ­σό­τε­ρο ἀ­γα­ποῦ­σε.


Ἐ­γύ­ρι­ζε λοι­πὸν ὁ λη­στὴς στὸ χω­ριό του τὴν ὥ­ραν ὅ­που βά­φουν τὰ νε­ρά. Κ’ ἐμ­πῆ­κε ξάφ­νου σπί­τι του, χω­ρὶς κα­νεὶς νὰ τὸ προ­σμέ­νει, ἐμ­πῆ­κε σὰ θα­να­τι­κό, ἀ­να­πάν­τε­χα τέ­λεια, κ’ ἐ­κα­τα­τρό­μα­ξεν ἡ ἄ­τυ­χη γυ­ναί­κα, ἐ­τρό­μα­ξε τό­σο, πού, παίρ­νον­τας τὸ ξαν­θό της παι­δὶ στὴν ἀγ­κα­λιά, τό­σφιγ­γε στὰ στή­θια της τρε­μά­με­νη, ἕ­τοι­μη νὰ λι­γο­θυ­μή­σει καὶ χω­ρὶς νὰ δύ­να­ται νὰ προ­φέ­ρει λέ­ξη κα­μιά.


Ἀλ­λὰ ὁ Κου­κου­λι­ώ­της πι­κρὰ χα­μο­γε­λών­τας τῆς εἶ­πε:


— Μὴ φο­βᾶ­σαι, γυ­ναί­κα. Δὲ σοῦ κά­νω κα­νέ­να κα­κὸ – ἀγ­κα­λὰ καὶ σοῦ πρέ­πει. Εἶ­ναι τὸ παι­δὶ τοῦ­το δι­κό σου;… Ναί;… Μὰ ὄ­χι δι­κό μου! Μὲ ποι­όν —λέ­γε! —τό­χεις κά­μει;


Τ’ ἀ­πο­κρί­θη ἐ­κεί­νη λου­χτου­κι­ών­τας:


— Ἀν­τώ­νη, τί­πο­τε δὲν μπο­ρῶ νὰ σοῦ κρύ­ψω. Τὸ φταῖ­σμα μου εἶ­ναι με­γά­λο. Μὰ, τὸ ξέ­ρω, κ’ ἡ ἐ­γδί­κη­σή σου θά­ναι με­γά­λη· κ’ ε­γὼ, ἀ­δύ­να­το μέ­ρος, καὶ τὸ νή­πιο τοῦ­το, ποὺ ἀ­πὸ τὸ φό­βο τρέ­μει, δὲ δυ­νό­μα­στε νὰ σ’ ἀν­τρει­ε­φτοῦ­με. Κοί­τα πῶς ἡ τρο­μά­ρα μὲ κλο­νί­ζει κα­θὼς σὲ τη­ρῶ. Κά­με ἀ­πὸ μὲ ὅ τι θέ­λεις, μὰ λυ­πή­σου τὸ ἄ­τυ­χο πλά­σμα ποὺ δὲν ἔ­χει προ­στα­σί­α.


Κα­θὼς ἐ­μι­λοῦ­σεν ἡ γυ­ναί­κα, ἐ­σκο­τεί­νια­ζεν ἡ ὄ­ψη του, ἀλ­λὰ δὲν τὴν ἀν­τί­κο­βγε. Ἐ­σι­ώ­πα­σε λί­γο κ’ ἔ­πει­τα τῆς εἶ­πε:


— Γυ­ναί­κα κα­κή! Δὲ ρω­τῶ τώ­ρα, οὐ­δὲ συμ­βου­λή σου, οὐ­δὲ σὲ λυ­ποῦ­μαι. Τ’ ὄ­νο­μα ἐ­κεί­νου θέ­λω. Ἐ­σὲ δὲ θὰ πει­ρά­ξω. Δὲ μο­λο­γᾶς το; Θὰ τὸ μά­θω· τὸ χω­ριὸ ὅ­λο γνω­ρί­ζει μὲ ποι­ὸν ἐ­ζοῦ­σες. Καὶ τό­τες θὰ θυ­σιά­σω καὶ τοὺς τρεῖς σας, θὰ πλύ­νω τὴ ντρο­πὴ πό­χω λά­βει ἀ­πὸ σᾶς, πλά­σμα­τα ἄ­τι­μα!


Ἐ­μο­λό­η­σε.


Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της ἐ­βγῆ­κε ἀ­μέ­σως. Κι ἀ­φοῦ, ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ ὥ­ρα, ξα­ναμ­πῆ­κε στὸ σπί­τι, ἔ­βρη­κε τὴ γυ­ναί­κα του στὸν ἴ­διον τό­πο, ἀ­σά­λε­φτη, μὲ τ’ ἀ­πο­κοι­μι­σμέ­νο τέ­κνο στὴν ἀγ­κά­λη· τὸν ἀ­ναν­τρά­νι­ζε. Μὰ αὐ­τὸς ἐ­ξα­πλώ­θη κα­τα­γῆς καί, σὰ χορ­τά­τος, ἐ­κοι­μή­θη ὕ­πνον βα­θὺν ὣς τὸ ξη­μέ­ρω­μα.


Τὴν ἄλ­λην ἡ­μέ­ραν, ἀ­φοῦ ἐ­ξύ­πνη­σαν, τῆς εἶ­πε:


— Θὰ πᾶ­με στὰ χτή­μα­τά μας νὰ ἰ­δῶ μὴ καὶ κεῖ­να μού­χουν ἁρ­πά­ξει, κα­θὼς μοῦ­χε πά­ρει καὶ σὲ ὁ σκο­τω­μέ­νος.


—Τὸν σκό­τω­σες;


Τὴν ἡ­μέ­ραν ἐ­κεί­νην ὁ ἥ­λιος δὲν ἐ­φά­νη στὴν ἀ­να­το­λή, για­τὶ ὁ οὐ­ρα­νὸς ἤ­τουν γνέ­φια γε­μά­τος καὶ τὸ φῶς με­τὰ βί­ας ἐ­πλή­θαι­νε.


Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της, βά­νον­τας φτιά­ρι καὶ τσα­πὶ στὸν ὧ­μο, ἐ­δι­ά­τα­ξε τὴ γυ­ναί­κα νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σει μα­ζὶ μὲ τὸ παι­δί της. Κ’ ἔ­τσι ἐ­βγῆ­καν κ’ οἱ τρεῖς ἀ­πὸ τὸ σπί­τι.


Καὶ φτά­νον­τας εἰς τὸ χω­ρά­φι, ποὺ ἤ­τουν πο­λὺ νο­τε­ρὸ ἀ­κό­μη ἀ­πὸ τὴν προ­τη­τε­ρι­νὴ βρο­χὴ, ὁ λη­στὴς ἐ­βάλ­θη νὰ σκά­ψει λάκ­κο.


Δὲν ἐ­πρό­φερ­νε λέ­ξη καὶ τὸ πρό­σω­πό του ἤ­τουν χλο­μό, καὶ ὁ ἱ­δρώς, ποὺ ἔ­βρε­χε τὸ μέ­τω­πό του, ἔ­βγαι­νε κρύ­ος. Τὸ στα­χτὶ φῶς, ποὺ ἔ­πε­φτε ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νό, ἐ­χρω­μά­τι­ζε πα­ρά­ξε­να τὸν τό­πο· τὸ χι­νό­πω­ρο τὴν αὐ­γὴν ἐ­κεί­νην ἔ­λε­γεν ὅ­λη του τὴ θλί­ψη.


Ἡ γυ­ναί­κα ἐ­κοί­τα­ζε πε­ρί­ερ­γη κι ἀ­νή­συ­χη, καὶ τὸ παι­δά­κι ἐ­παι­χνι­δοῦ­σε μὲ τὰ γου­λιὰ καὶ μὲ τὰ χώ­μα­τα ποὺ ἀ­νά­σκα­φτεν ὁ κα­κοῦρ­γος. Κ’ ἐ­φά­νη γιὰ μιὰ στιγ­μὴν ὁ ἥ­λιος κ’ ἐ­χρύ­σω­σε τὰ ξαν­θὰ μαλ­λιὰ τοῦ νή­πιου, ποὺ ἀγ­γε­λι­κὰ χα­μο­γέ­λα­σε.


Κι ὡ­στό­σο ὁ λάκ­κος ἤ­τουν ἕ­τοι­μος. Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της, ἀ­κουμ­πών­τας στὸ φτιά­ρι, εἶ­πε τῆς γυ­ναι­κός του:


— Βά­λ’ το πί­στο­μα μέ­σα!


====================


Πη­γή: Ρέ­νου Ἡ­ρα­κλῆ Ἀ­πο­στο­λί­δη, Ἀν­θο­λο­γί­α τῆς Νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς Γραμ­μα­τεί­ας, Το Δι­ή­γη­μα ἀ­πό τὶς ἀρ­χές του στὸν 19ο αἰῶ­να ὣς τὶς μέ­ρες μας, Α’ τό­μος, Τὰ Νέ­α Ἑλ­λη­νι­κά, Ἀ­θῆ­ναι χ.χ. [α΄ δη­μο­σί­ευ­ση περ. Τέ­χνη, 1898-9].

Κων­σταν­τί­νος Θε­ο­τό­κης (Κέρ­κυ­ρα, 1872-1923). Πε­ζο­γρά­φος, ἐκ­πρό­σω­πος τῆς ἑ­πτα­νη­σια­κῆς σχο­λῆς, σπού­δα­σε Φυ­σι­κο­μα­θη­μα­τι­κὰ στὴν Σορ­βό­νη καὶ Κοι­νω­νι­ο­λο­γί­α καὶ Φι­λο­σο­φί­α στὸ Μό­να­χο. Ἀ­σχο­λή­θη­κε μὲ τὴ με­τά­φρα­ση, ὑ­πέρ­μα­χος τοῦ δη­μοτι­κι­σμοῦ καὶ πρω­τερ­γά­της τοῦ κοι­νω­νι­κοῦ μυ­θι­στο­ρή­μα­τος. Ξε­χω­ρί­ζουν τὰ ἔρ­γα του: Ὁ κα­τά­δι­κος, Ἡ τι­μή καὶ τὸ χρῆ­μα.


=================================


Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια






Το Πίστομα[1] αφαιρετικό διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη από τα Διηγήματα "Kορφιάτικες ιστορίες"[2], εντάσσεται λογοτεχνικά στο είδος της «ρεαλιστικής αγροτικής» ηθογραφίας. Ιδιαίτερα πλούσιο σε δομικά στοιχεία, θα μπορούσε κάλλιστα να αναπτυχθεί πολύ περισσότερο ως προς την έκτασή του, αλλά είναι εμφανές ότι ο συγγραφέας προτίμησε αφενός την αφαίρεση, αφετέρου τη συμπύκνωση ιδεών σε πολύ λιτές εκφράσεις πλήρεις νοημάτων. Προκειμένου, λοιπόν, να αναζητήσει και να κατανοήσει ο αναγνώστης τα νατουραλιστικά χαρακτηριστικά του, χρειάζεται καταγράψει τα δομικά του στοιχεία.




Δομικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Τα στοιχεία που δομούν το συγκεκριμένο διήγημα ― αφανή και εμφανή ― είναι οι χαρακτήρες του, το περιβάλλον, συγκεκριμένες αναφορές σε ήθη, η ματιά ή η στάση του συγγραφέα απέναντι στα γεγονότα που αφηγείται, οι ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές ή πιέσεις της εποχής στην οποία γράφτηκε, τα στοιχεία, εν τέλει, που συνθέτουν την προσωπικότητα του συγγραφέα.
Χαρακτήρες του έργου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Οι χαρακτήρες του έργου είναι τρεις. Ο Αντώνιος Βραχνός ή Κουκουλιώτης[3], η γυναίκα του και το παιδί της, καρπός άνομης ερωτικής συνεύρεσης. Ο Κουκουλιώτης είναι το κέντρο βάρους στην πυκνή αφηγηματική τεχνική του Θεοτόκη. Περιγράφεται άλλοτε ως νιτσεϊκός χαρακτήρας[4] ή απλά μια τραγική φυσιογνωμία που τη λούζει κρύος ίδρος και χλωμιάζει μπρος στο επερχόμενο συμβάν. Αν ένα διήγημα συμπυκνώνεται στον τίτλο του, τότε ο τίτλος αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον σε μια τέτοια αναζήτηση, καθώς η λέξη πίστομα, δηλαδή μπρούμυτα, είναι η κύρια ιδέα πίσω από την έννοια της τιμωρίας.
Το κεντρικό σημείο της αφήγησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ο Κουκουλιώτης δεν προβαίνει ο ίδιος στην πράξη. Επιβάλλει στη γυναίκα του να το κάνει και μάλιστα τοποθετώντας το παιδί μπρούμυτα. Τούτη η ταφική πρακτική έχει πανάρχαιες ρίζες και ως επί το πλείστον χαρακτηρίζεται ως πράξη τιμωρίας[5]. Στη χριστιανική ταφική πρακτική το σώμα πρέπει να θάβεται με την όψη του προσώπου να ατενίζει τον ουρανό, προκειμένου να συμμετέχει εις ανάστασιν νεκρών[6]. Από αυτή την άποψη ενδεχομένως ο Κουκουλιώτης δίκαια χαρακτηρίζεται ως νιτσεϊκός χαρακτήρας, αν και η ίδια η έννοια του υπερανθρώπου συνεπάγεται την ιδέα της τραγικότητας.
Ερμηνείες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Η προσπάθεια για ανάλυση των δομικών στοιχείων του διηγήματος οδηγεί σε διαφορετικά και βαθύτερα επίπεδα ερμηνείας, στα οποία εντοπίζεται η διάσταση ανάμεσα στο εθιμικό και το κανονικό δίκαιο. Το έθιμο της οικογενειακής τιμής απαιτεί να χαθεί ο παράνομος σπόρος, και από αυτή την άποψη ο Κουκουλιώτης δεν υπερβαίνει το εθιμικό δίκαιο, αλλά γίνεται θύμα του, ερχόμενος σε διάσταση με τον νόμο της πολιτείας, αλλάζοντας και την οπτική μας στο ρεαλιστικό πορτραίτο που χαράζει με ελληνιστική μαεστρία ο Κ. Θεοτόκης[7].


Εδώ, επίσης, βρίσκουν την έκφρασή τους οι αναζητήσεις των νατουραλιστών για την κτηνώδη φύση του ανθρώπου, που εκδηλώνεται πιθανώς κάτω από κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές ή βιολογικές πιέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση οι πιέσεις είναι και κοινωνικές και βιολογικές. Η κοινωνική πίεση έρχεται από τα έθιμα που απαγορεύουν τις άνομες σχέσεις και η βιολογική πίεση από την φυσική και ψυχική άρνηση του ξένου καρπού. Αυτού του είδους οι βιολογικές επισημάνσεις από τις πρωτόγονες ήδη κοινωνίες διαμόρφωσαν ένα status άρνησης σε νόθους απόγονους μιας φυλετικής δομής που στηριζόταν στην εξ αίματος συγγένεια[8]. Η ίδια βιολογική σχέση με αντίθετο προσανατολισμό, όμως, παρατηρείται στο δεύτερο πρόσωπο, τη μητέρα και σύζυγο του Κουκουλιώτη και στη σχέση της με το παιδί της. Δε ζητά την επιείκεια για τον εαυτό της αλλά για το παιδί, και τούτος είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο τολμά να αντικρούσει την οργή του συζύγου της.


Ο συγγραφέας περιγράφει, αλλά αποστασιοποιείται με τον τρόπο που αποστασιοποιούνται και παρατηρούν οι νατουραλιστές. Μένει βουβός μπρος στο δράμα που εκτυλίσσεται. Μόνον έμμεσα μπορεί να του αποσπάσει κανείς απόψεις για τα πρόσωπα της ιστορίας του. Μικρές λεπτομέρειες που κρύβουν οι ρομαντικές πινελιές στην κατά τα άλλα ρεαλιστική του αφήγηση. Ο ήλιος που χρυσώνει το πρόσωπο του παιδιού και το παιχνίδι του με τα χώματα στην ύστατη στιγμή είναι μια μεστή νοήματος απόδοση της παιδικής αθωότητας. Το πορτραίτο του Κουκουλιώτη, επίσης, αποδίδει φυσιογνωμικά ένα χαρακτήρα που κρύβει στα μάτια του την οργισμένη βιαιότητα τονισμένη με πράσινες λάμψεις στα μάτια του και τα σμιχτά χείλη της ανθρώπινης κακίας. Ως άνθρωπος ο Κ. Θεοτόκης –ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε κοινωνικά θέματα της εποχής του[9]- έχει άποψη, ως συγγραφέας όμως παρατηρεί μεθοδολογικά το συμβάν να εκτυλίσσεται δίχως εμβόλιμες παρατηρήσεις. Αυτό είναι ίσως το μείζον νατουραλιστικό στοιχείο στο διήγημά του, όπως και η ανθρώπινη κτηνωδία, υποκινούμενη από κοι­νωνικά ή ατομικά πάθη.


Η Ελλάδα της εποχής του Κ. Θεοτόκη δεν είναι η βιομηχανική κοινωνία των χωρών της Δ. Ευρώπης αλλά είναι αστικοποιημένη στο βαθμό που η πόλη περιχαρακώνεται στα δικά της ήθη, αντιτιθέμενη συχνά στο ηθικό πλέγμα της αγροτικής κοινωνίας. Συνεπώς η ματιά του είναι ματιά ενός αστού και το περίγραμμα του έργου του εμφανώς επηρεάζεται από το αστικό ηθικό του υπόβαθρο, αν και η νατουραλιστική φύση του έργου τού απαγορεύει οποιουδήποτε είδους ηθική εμπλοκή[10].




http://www.lexigram.gr/

Λέξη: πίστομα, Ετυμολογία: [<ταπίστομα < τα επίστομα < ἐπίστομος < επί + στόμα] (Το μεγαλύτερο λεξικό Συνωνύμων - Αντιθέτων





ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ: Δυστυχώς επτωχεύσαμε Περί του μη δειν δανείζεσθαι...


ΝΩΝΤΑΣ ΓΑΖΗΣ
·ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015

Ο δ’ άπαξ ενειληθείς μένει χρεώστης διά παντός, άλλον εξ άλλου μεταλαμβάνων αναβάτην, ώσπερ ίππος εγχαλινωθείς». Τα λόγια είναι του Πλούταρχου, από ένα σύγγραμμα των «Ηθικών» του με τον τίτλο «Περί του μη δειν δανείζεσθαι» – γιατί δεν πρέπει να δανειζόμαστε. Μέσα από την καθαρή εικόνα του αλόγου που από τη στιγμή που το τιθασεύουν και του φορούν χαλινάρι χάνει οριστικά την ελευθερία του και απλώς αλλάζει κάθε τόσο καβαλάρη, ο Πλούταρχος θέλει να δείξει ότι ίδια είναι η μοίρα κι όποιου δανείζεται: «Οποιος μπλέξει μια φορά, μένει διά παντός χρεώστης, αλλάζοντας τον έναν αναβάτη μετά τον άλλον, σαν άλογο που του πέρασαν χαλινάρι».
Μα δεν υπάρχει αποπληρωμή; Απόσβεση; Διαφυγή; Η αρνητική απάντηση του Πλούταρχου ακούγεται ίσως απόλυτη. Η πείρα μας όμως, πλουσιότερη κατά δύο χιλιετίες από την πλουταρχική και φορτωμένη με πάμπολλες νέου είδους πληροφορίες, όσες πρόσθεσε η εξέλιξη των ανθρωπίνων πραγμάτων, μπορεί να επιβεβαιώσει αυτό που σε πρώτη ματιά φαντάζει αφοριστικό. Η αλήθεια είναι ότι το σύντομο κείμενο του Βοιωτού φιλοσόφου και ιστορικού αφορά τα δάνεια ιδιωτών, όχι κρατών. Μολαταύτα διατηρεί ακέραιη την παραινετική αξία του, αποτυπωμένη ήδη στον τίτλο και ενισχυμένη από τις ανεκδοτολογικές μικροϊστορίες και τους στίχους που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, κατά την πάγια συνήθειά του, για να υποστηρίξει τα λεγόμενά του, προσφέροντάς τους ιστορικό εύρος και ηθικό βάθος. Μαθαίνουμε έτσι, συν τοις άλλοις, πως οι Πέρσες θεωρούσαν το ψέμα δεύτερο ανάμεσα στα παραπτώματα (τα «αμαρτήματα»), αφού ως πρώτο υπολόγιζαν το να χρωστάς. Κι ακόμα πως η Αρτεμις η εν Εφέσω προσέφερε στους οφειλέτες άσυλο και απαλλαγή από τα χρέη («ασυλίαν και άδειαν από των δανείων»), αν κατέφευγαν στο ιερό της. Καταραμένε Ηρόστρατε…
Η χαρακτηριστικότερη φράση του κειμένου, πάντως, δεν είναι δανεική. Είναι του ίδιου του Πλούταρχου και αποτελεί παραποίηση μιας παροιμίας, που τη συναντάμε και στους «Ιππής» του Αριστοφάνη, ως μέρος χρησμού. Παραθέτω: «Λέγεται μεν παρά Μεσσηνίοις “έστι Πύλος προ Πύλοιο, Πύλος γε μεν έστι και άλλος”• λεχθήσεται δε προς τους δανειστάς: έστι τόκος προ τόκοιο, τόκος γε μεν έστι και άλλος”». Δηλαδή: «Λένε οι Μεσσήνιοι: “Υπάρχει Πύλος πριν από την Πύλο, και υπάρχει κι άλλη Πύλος ακόμα”. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε στους δανειστές: “Υπάρχει τόκος πριν από τον τόκο, και υπάρχει κι άλλος τόκος ακόμα”». Οι Μεσσήνιοι έλεγαν όσα έλεγαν επειδή στην Πελοπόννησο υπήρχαν τρεις πόλεις με το όνομα Πύλος. Αυτό που θέλει να πει ο Πλούταρχος είναι πως αν πέσεις στα χέρια των δανειστών (στα νύχια τους μάλλον, μια και τους παρομοιάζει με γύπες που κατατρώνε και γδέρνουν τους οφειλέτες: «γυπών δίκην έσθουσι και υποκείρουσιν αυτούς»), θα διαπιστώσεις πως ο τόκος φέρνει τόκο και το δάνειο δάνειο. Αρκεί να σκεφτούμε εδώ το αόρατο πλην γερό νήμα που δένει τα πρώτα δάνεια που συνήψε η χώρα πριν καν γίνει ελεύθερο κράτος, στα χρόνια της Επανάστασης («κατάντησε να πάρουμε μόλις 310.000 λίρες, ενώ στα βιβλία των τοκογλύφων η Ελλάδα ήταν χρεωμένη με 800.000!» έγραφε ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» για το πρώτο δάνειο, από τους Αγγλους, το 1824), με το «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη το 1893 και την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από τους δανειστές μετά τη συντριβή στον πόλεμο του 1897.
Αν λοιπόν μετράω σωστά, πριν κλείσει ο 19ος αιώνας το ελληνικό κράτος έζησε τρεις πτωχεύσεις: το 1827 (ο επαναστατημένος τόπος αδυνατούσε να εξοφλήσει τα τοκοχρεολύσια των δύο πρώτων δανείων), το 1843 (αυτή τη φορά διακόπηκε η εξόφληση του δανείου 60.000.000 γαλλικών φράγκων, που είχε χρησιμοποιηθεί για να αποπληρωθούν οι δόσεις δύο αγγλικών δανείων) και το πολλαπλώς θλιβερό 1897. Αλλά το νήμα-βρόχος περνάει και στον 20ό αιώνα, με τα νέα δάνεια του 1910. Και αν το 1922 αποφεύχθηκε η πτώχευση χάρη στο Αναγκαστικό Δάνειο και την ευφάνταστη απόφαση του υπουργού Οικονομικών Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη να κόψει στη μέση τα χαρτονομίσματα (η αριστερή πλευρά χρησιμοποιούνταν σαν χαρτονόμισμα με τη μισή αξία του ακέραιου, η δε δεξιά ανταλλασσόταν με έντοκη ομολογία), ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα ακούστηκε και πάλι το «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν», τέταρτη φορά σε εκατό χρόνια.
Ο Πλούταρχος εξετάζει τον δανεισμό σε συνάρτηση με την ελευθερία του οφειλέτη, που ακριβώς λόγω των χρεών μειώνεται ή και μηδενίζεται. Γι’ αυτό και, καθαρά και ξάστερα, χαρακτηρίζει τον δανειστή όχι σωτήρα βέβαια αλλά «πολέμιον και τύραννον». Δεν απαιτεί λέει να του δώσεις «γην και ύδωρ ως ο Μήδος», εντούτοις «άπτεται της ελευθερίας και προγράφει την επιτιμίαν»• τρώει την ελευθερία σου, τη φθείρει, και προγράφει τα πολιτικά σου δικαιώματα (εδώ η προγραφή μπορεί να διαβαστεί με σημασία κοντινή στη σημερινή «προσημείωση»). Και τώρα πια γνωρίζουμε πως η μείωση της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων δεν επέρχεται μόνο όταν ο οφειλέτης είναι κάποιο άτομο ή μια οικογένεια, αλλά κι όταν δανείζεται ένα κράτος. Γνωρίζουμε ότι ο πόνος φέρνει πόνο, ο τόκος τόκο κι άλλο τόκο και το Μνημόνιο φέρνει Μνημόνιο.
Και σε τούτο το μικρό πόνημά του, ο Πλούταρχος δεν μεροληπτεί εθελοτυφλώντας, αλλά προσπαθεί να αναδείξει κάθε πλευρά του θέματος. Μπορεί να παρασταίνει τους δανειστές σαν γύπες, αλλά και σαν τις Αρπυιες που βασάνιζαν τον μυθικό Φινέα καταβροχθίζοντας το φαγητό του, κρατάει όμως βέλη και για τους οφειλέτες. Δεν επιτιμά βέβαια όσους δανείζονται επειδή αντιμετωπίζουν κάποια έκτακτη ζόρικη ανάγκη.
Αντίθετα, χλευάζει όλους εκείνους που, αντί να μετρήσουν προσεκτικά τι όντως τους χρειάζεται και τι όχι, και επιπλέον να εξαντλήσουν τις ίδιες τις δικές τους δυνατότητες ώστε να τα φέρουν πέρα, σπεύδουν να καταντήσουν οικειοθελή θηράματα γυπών. Να δανειστούν δηλαδή με μεγάλο τόκο (από 12% έως και 30% στην Αθήνα των χρόνων εκείνων). Και μάλιστα όχι από γνήσια, αδήριτη ανάγκη, αλλά από τρυφηλότητα, μαλθακότητα και ακρότατη σπατάλη: «Νυνί δ’ υπό τρυφής και μαλακίας ή πολυτελείας ου χρώνται τοις εαυτών, έχοντες, αλλά λαμβάνουσιν επί πολλώ παρ’ ετέρων, μη δεόμενοι». Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα διακοποδάνεια που παίρναμε για να ξεπληρώσουμε τα εορτοδάνεια, που μας τα έδιναν με μάλλον δόλια προθυμία οι τράπεζες για να ξεχρεώσουμε δι’ αυτών τα καταναλωτικά μας δάνεια. Ενα νήμα από δάνειο σε δάνειο υπήρχε κι εκεί. Είπαμε. Ενα νήμα-βρόχος.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ μια διαφορετική βιογραφία από τον Θοδωρή Γεωργάκη




POSTED ON 7:17 Π.Μ. BY GREGORIO_MARCHETO | NO COMMENTS



Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης
Στις 19 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται σαραντατέσσερα χρόνια απ’την αυτοπυρπόληση του Κώστα Γεωργάκη, μια πράξη μεγαλείου και αυτοθυσίας, για την δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε, γενόμενος ο ίδιος λαμπάδα αφύπνισης συνειδήσεων. Ήταν 19 Σεπτεμβρίου 1970, χρονικό σημείο που βρισκόνταν στο αποκορύφωμά της η επτάχρονη δικτατορία, (1967-1974), στην χώρα μας. Τα πάντα στέναζαν κάτω απ’την ξενοκίνητη στρατιωτική χούντα στο εσωτερικό. Οι μόνες πηγές αντίστασης οργανώνονταν, κατά κανόνα στην Ευρώπη, από ανθρώπους με βαθύτατο δημοκρατικό φρόνημα, με πίστη στα ιδανικά μιάς ελεύθερης Ελλάδας. Σαυτούς τους ελευθεροφρονούντες και αγωνιζόμενους Έλληνες του εξωτερικού ανήκε και ο Κώστας Γεωργάκης, ο οποίος, τον Σεπτέμβριο του 1970, αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία «Ματεότι» της Γένοβας στην Ιταλία, με στόχο να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για το δράμα του Ελληνικού Λαού. Μια πράξη υπέρτατου ηρωισμού, που προσεγγίζει το Κούγκι του Σαμουήλ, το Αρκάδι της Κρήτης και όλους εκείνους τους αδάμαστους πατριώτες, που δονούνται απ’το Βαλαωρίτειο:… <<Nοιώθω για σε πατρίδα μου στα σπλάχνα χαλασμό>>.
Και ο Κώστας Γεωργάκης ήταν γνήσιος πατριώτης, ήταν γνήσιο πνευματικό τέκνο του Μεγάλου Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Και πως θα γινόταν διαφορετικά αφού κουβαλούσε μέσα του εκείνο το ανυπότακτο φρόνημα του Σφακισάνου, που τόσο μεγαλειωδώς εξύμνησε στον <<ΦΩΤΕΙΝΟ>> ο Βαλαωρίτης, αφού, ναι μέν γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα, όμως η καταγωγή και του παππού του Αναγνώστη Γεωργάκη και του πατέρα του Σπύρου Γεωργάκη είναι απ’το ταπεινό Πιινακοχώρι των Σφακιωτών. Την ιστορική διαδρομή αυτής της οιικογένειας <<Του μπάρμπα-Αναγνώστη>>, όπως τον ενθυμούνται ακόμη και σήμερα οι πρεσβύτεροι του Πινακοχωρίου, αλλά και την αυτοθυσιαστική πράξη του Κώστα, την περιγράφει γλαφυρότατα ο Φίλιππος Λάζαρης, ο Μπάρμπα-Φλίππος ο Γραμματέας, όπως τον ενθυμούνται σε Λαζαράτα και Πινακοχώρι, ο …μικρός αυτός Παπαδιαμάντης των Σφακιωτών, όπως παρουσιάζεται στα Λευκαδίτικα γράμματα, με το βιβλίο του <<Μια φορά και έναν καιρό…>>, που κυκλοφόρησε το 2010, μετά το θάνατό του. Έχει βιωματική αντίληψη της θυσίας του Κώστα, αφού είχε προσωπικές σχέσεις και επαφές με την οικογένειά του στην Κέρκυρα. Ο Μπάρμπα-Φλίππος τιτλοφορεί το πόνημά του με τον εκφραστικό τίτλο:
ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ. Ο ΗΡΩΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.
«… Πάνε πια δεκαπέντε περίπου χρόνια,(Σημείωση. Ο Φίλιππος Λάζαρης γράφει το 1980), από τότε που ο Αναγνώστης Γεωργάκης ή Κύρκος έφερε στο χωριό του, το Πινακοχώρι Σφακιωτών, από την Κέρκυρα τη μεγάλη καμπάνα του Αϊ-Γιωργιού, αγορασμένη από έρανο στον οποίο πρωτοστάτησε ο ίδιος κι επιστάτησε στην τοποθέτησή της. Αυτός, ο Αναγνώστης Γεωργάκης, στο Πινακοχώρι γεννημένος και μεγαλωμένος και παντρεμένος (με την αδελφή του Ευγένιου Φρεμεντίτη), έμεινε και πέθανε ένας λεβέντης χωριάτης, Λευκαδίτης, Σφακισάνος, Πινακοχωρίτης. Και κει στον ήχο της φωνής της καμπάνας του Αϊ-Γιωργιού νιώθουμε πως έδεσε την ίδια την ψυχή του. Ωστόσο, δεν έζησε πάντα στο Πινακοχώρι ο Αναγνώστης. Γιατί έτσι λεβέντης, ανοιχτόκαρδος, κουβαρδάς, ψηλός, όμορφος – ένας «πλέιμπόι» θα λέγαμε της εποχής του καθώς ήτανε – του’ πεφτε μικρό το Πινακοχώρι για τις φιλοδοξίες, τα όνειρα και τις δυνατότητές του. Ήτανε, βλέπεις, από κείνη τη γενιά των Γεωργάκηδων του Πινακοχωρίου που σήμερα έχει, δύο καθηγητές Πανεπιστημίου (τον καθηγητή – πρεσβευτή κ. Ιωάννη Αποστ. Γεωργάκη και τον Ι.Α.Γεωργάκη του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης).
Μεγαλέμπορος στη Λευκάδα, όπου γεννηθήκανε και τα παιδιά του (δύο αγόρια και ένα κορίτσι), αργότερα, γύρω στα 1930 , έφυγε για την Κέρκυρα, όπου και ως τα τελευταία χρόνια διατηρούσε το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος». Και κει, στην Κέρκυρα, πέθανε σε μεγάλη ηλικία πριν δύο χρόνια. Αυτό το ξενοδοχείο ήτανε το στέκι της λευκαδίτικης παροικίας στην Κέρκυρα. Δεν ήτανε δυνατόν να περάσει Λευκαδίτης από το «νησί των Φαιάκων» χωρίς να καταλήξει στον «Μέγα Αλέξανδρο», όπως και στο λευκαδίτικο εστιατόριο «Πάνθεον» του συμπατριώτη μας Σταματέλου, ο οποίος πέθανε και αυτός το 1978. Και μια και αναφερόμαστε στα λευκαδίτικα κέντρα της Κέρκυρας, αναφέρομε πως και το περίφημο Λιστών, το πιο αριστοκρατικό κέντρο της Κέρκυρας (στην πλατεία της Σπιανάδας), το κέντρο που απ’ εδώ περάσανε διασημότητες του πνεύματος, της τέχνης και της πολιτικής όλου του κόσμου και που μάλιστα το πέρασμά τους σημειώνεται (νομίζω ακόμα) με την υπογραφή τους στους τοίχους, είναι ιδιοκτησία και εκμετάλλευση των Σφακισάνων Αφών Ζαβιτσάνου. Και εδώ κατά κάποιο τρόπο μεταφέρθηκε το λευκαδίτικο στέκι της Κέρκυρας, σήμερα. Εκεί, λοιπόν, στο παλιό στέκι, τον «Μέγα Αλέξανδρο», ο Αναγνώστης, πάντα χαρούμενος, πάντα εξυπηρετικός, δεχόταν όλους τους Λευκαδίτες κι εκεί μαζί τους άφηνε να ξεχειλίσει η νοσταλγία του χωριού του, που τον πλημμύριζε και ζούσε ξανά τις χαρές, τις λύπες, την παλιά ζωή του Πινακοχωρίου. Ρωτούσε να μάθει για όλους και συχνά θυμότανε ακόμα και τον Θοδωρή τον Καλέ, έναν πολύ φτωχό, αγαθό όμως και χαρούμενο γείτονα εξάδελφό του που άργησε να παντρευτεί και, όταν επιτέλους παντρεύτηκε, ο Σπύρος ο Πίκολης, ο λαϊκός ποιητής απ’ τα Λαζαράτα, έγραψε ολόκληρο ποίημα και άρχιζε έτσι: «Το χίλια εννιακόσια δέκα πήρε κι ο Καλές γυναίκα…». Αυτούς τους στίχους έλεγε, μόλις έβλεπε Σφακισάνο ο Αναγνώστης. Θέλω να πω μ’ αυτά πόσο χωριάτης έμεινε, πόσο Λευκαδίτης, πόσο η ψυχή του έμεινε στο Πινακοχώρι και προπάντων εκεί στου «Κολοβού» ή στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, όπως πολύ όμορφα την ονομάσανε τώρα. Συντροφιά του στο ξενοδοχείο είχε το εγγόνι του τον Κώστα, παιδί του γιού του του Σπύρου και της Λευκαδίτισσας Ευφροσύνης, το γένος Κατωπόδη, που έδειχνε μια πραγματική αφοσίωση κι ένα θαυμασμό για το λεβέντη παππού του. Γι’ αυτό και πιστεύω απόλυτα πως αυτό το παιδί ανατράφηκε και έζησε σαν παιδί του Πινακοχωρίου, μεγαλωμένο απ’ τις ιστορίες και την ζωή του παππού του κι όλα αυτά μέσα στη δυνατή φαντασία και στο καυτό λευκαδίτικο αίμα του διαμορφώσανε ένα δυνατό ανώτερο πνευματικό χαρακτήρα. Τον είχε συντροφιά –16χρονο αγόρι- όταν ήρθε και έφερε την καμπάνα τ’ Αϊ-Γιωργιού.
Αυτό το παιδί, ο Κώστας Γεωργάκης (γεννημένος στην Κέρκυρα από Λευκαδίτη πατέρα και μάνα) ήτανε ο φοιτητής που στις 19.9.1970 αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Ματεότι στη Γένοβα, στα σκαλοπάτια του ανακτόρου των Δόγηδων φωνάζοντας: «Γκρέτσια λίμπερα – η γη που γέννησε τη Λευτεριά η ίδια θα εξοντώσει την τυραννία». Ο φοιτητής που στα μαύρα χρόνια της Δικτατορίας θέλησε να γίνει ο ίδιος λαμπάδα να φωτίσει το δρόμο της λευτεριάς. Την ίδια μέρα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία Ανατολής και Δύσης σ’ όλο τον κόσμο μετέδιδαν το γεγονός κι από τότε ως σήμερα έγινε σύμβολο λευτεριάς για κάθε λεύτερο άνθρωπο. Η Κέρκυρα τίμησε τον Κώστα Γεωργάκη με επίσημα μνημόσυνα και με την ονομασία μιας μεγάλης Λεωφόρου σε «Λεωφόρο Κώστα Γεωργάκη» με απόφαση (ομόφωνη) του Δημοτικού Συμβουλίου της Κέρκυρας. Σημειωτέον ότι από την συνεδρίαση, η οποία όμως δεν ξέρουμε ακόμα αν εγκρίθηκε, απουσίαζε ο δημοτικός σύμβουλος Σπύρος Γεωργάκης, ο πατέρας του. Κι όταν έγινε ανεπίσημα η κηδεία του, ακολούθησαν μόνο οι γονείς του και ο μπάρμπα Μηνάς ο Ράπτης απ’ την Εξάνθεια. Σε πάνδημα μνημόσυνα τιμάται η μνήμη του. Ο κερκυραϊκός αλλά και ο αθηναϊκός Τύπος κάθε Σεπτέμβρη θυμάται το φοιτητή που σαν διαμαρτυρία στη σκλαβιά και την καταπίεση έγινε δάδα να φωτίσει τα σκοτάδια των μαύρων χρόνων. Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν και αντιρρήσεις. Υπήρξανε εκείνοι που δεν μπορέσανε ποτέ να νιώσουν το νόημα της πράξης του, το μήνυμα που έφερνε εκείνη η τρομερή ανθρώπινη φλόγα που φώτισε τραγικά την πλατεία Ματεότι, μπροστά στα ανάκτορα των Δόγηδων, την αυγή εκείνου του Σεπτέμβρη. Δεν μπόρεσαν να βάλουνε την πράξη αυτή στα πλαίσια της λογικής συνέπειας και δώσανε ανάλογες εξηγήσεις, ανάλογα με τη στενή τους αντίληψη. Έτσι, υπήρχε, και ίσως υπάρχει, μια αντίθεση, μια άρνηση. Η άρνηση αυτών που με λογικά δεδομένα προσπαθούν να εξηγήσουν τις μεγάλες πράξεις. Ωστόσο, όλα αυτά είναι θέμα πολιτικής (θέμα ανάλογης πολιτικής τοποθέτησης). Αλλά ο Κώστας Γεωργάκης ήτανε ένας ονειροπόλος νέος, όχι αναρχικός. Ένας νέος ιδεολόγος κι ακόμα ένας νέος λογοτέχνης. Στα λίγα χρόνια της ζωής του δεν πρόφθασε να παρουσιάσει, βέβαια, τα λίγα διηγήματά του σε ένα ολοκληρωμένο έργο και έτσι σήμερα τα λιγοστά δημιουργήματά του παραμένουν ανέκδοτα και τα φυλάει σαν κειμήλιο ο πατέρας του με σκοπό κάποτε να τα εκδώσει. Τα φυλάει εκεί, στο σπίτι του, στην οδό Σπ. Σαμάρα 1, που είναι και ένα μικρό μουσείο απ’ τα ενθυμήματα του ήρωα.
Ένα τεκμήριο που έχουμε για τη λογοτεχνική δραστηριότητα του Κώστα είναι το περιοδικό των νέων «Λογοτεχνικοί Ορίζοντες», που εξέδωσε 11 φύλλα κι απ’ όπου (από ότι ξέρουμε) από το ενδέκατο φύλλο που έχουμε, βλέπουμε τη σκέψη του ήρεμη, βλέπουμε τον πνευματικό άνθρωπο με τη σωστή θέση πάνω στα πνευματικά και πολιτιστικά ζητήματα του καιρού του. Το περιοδικό «Λογοτεχνικοί Ορίζοντες» είχε ένα εκλεκτό επιτελείο συνεργατών, το οποίο αποτελούταν από ομάδα νέων λογοτεχνών και στο οποίο υπεύθυνος ήταν ο Κώστας Γεωργάκης. Τα γραφεία του περιοδικού ήτανε δε στο σπίτι του (Σπ. Σαμάρα 1). Δηλαδή, το περιοδικό ήταν μια προσωπική του προσπάθεια, μία προσπάθεια που μας δείχνει πως η κατάρτισή του είχε αναγνωριστεί από τους πνευματικά καλλιεργημένους νέους.
Από τα λίγα αυτά βγαίνει ξεκάθαρα πως ο Κώστας Γεωργάκης ήτανε ένας νέος λογοτέχνης μ’ ελπιδοφόρο ξεπρόβαλμα, ένας πνευματικά νέος άνθρωπος, ένα παιδί με ιδανικά και τη σφραγίδα της δωρεάς για επίδοση στο χώρο της λογοτεχνίας (η πνευματική του κατάρτιση αποδεικνύεται από το ότι μιλούσε 5 γλώσσες!) Όμως, αυτή η κατάρτισή του, αυτή η τοποθέτηση που είχε πάνω στα σύγχρονα προβλήματα, αυτό το άγχος του από την τότε ελληνική πραγματικότητα, κι ακόμα το ζεστό λευκαδίτικο αίμα, που στην ηλικία των 22 χρόνων του έβραζε, αυτή η λευκαδίτικη λεβεντιά, όταν άρχισε κι η ψυχολογική βία, τον οδηγήσανε στην αυτοθυσία, δείχνοντας πως ένας πνευματικός άνθρωπος μπορεί και πρέπει να τα δίνει όλα για όλα, προκειμένου να υπηρετήσει τον άνθρωπο και τα ιδανικά του. Αυτή η ηρωική του πράξη εκτιμήθηκε ανάλογα απ’ τους ελεύθερους ανθρώπους όλου του κόσμου. Κι η Κέρκυρα, η γη που γεννήθηκε το Λευκαδιτόπουλο, ο Κώστας Γεωργάκης, τον τιμάει. Αλλά και ο Δήμος Αθηναίων, αν δεν κάνω λάθος, τιμώντας τον ονόμασε έναν δρόμο με το όνομά του, και, όπως έγραψα και παραπάνω, οι νέοι μέχρι την Κρήτη (ίσως κι από συναίσθημα – ένεκα και του «Γεωργάκης») στα νεανικά έντυπά τους δημοσιεύουν πρωτοσέλιδα τη φωτογραφία του, κλείνοντας το σημείωμα για την θυσία του, έτσι: «Αξέχαστε Κώστα Γεωργάκη θα σε θυμόμαστε πάντοτε».

Προσπάθησα, όσο μπορούσα περιληπτικά, να πληροφορήσω τους Λευκαδίτες για την καταγωγή, τη θυσία και την ανώτερη πνευματική κατάρτιση ενός ηρωικού παιδιού της Λευκάδας, γεννημένου στην Κέρκυρα, που αν κι έγινε σύμβολο λευτεριάς σ’ όλο τον κόσμο, στην Λευκάδα μας είναι άγνωστος σαν ξένος. Πιθανόν η πολιτική τοποθέτησή του να βοήθησε γι’ αυτή τη λησμοσύνη, αφού, όπως βλέπουμε απ’ τα έντυπα που αναφέραμε, δεν ήτανε πολιτικά τοποθετημένος στα έξαλλα άκρα. Για τον ίδιο λόγο νομίζω πως αυτή η τοποθέτησή του τον ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά, γιατί δείχνει πως δεν ήτανε η πολιτική ιδεολογία ή το πολιτικό πάθος που τον ώθησε να κάμει το νεανικό κορμί του φλόγα αλλά το ιδανικό της ελευθερίας και η δύναμη διαμαρτυρίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλήθεια, θα ‘ τανε πολύ τραγική εκείνη η φλόγα που άναψε η λευκαδίτικη σάρκα, το λευκαδίτικο νεανικό αίμα, εκεί στη Γένοβα, στην πλατεία Ματεότι, μπροστά στα ανάκτορα των Δόγηδων, και τραγικά ρομαντική η σκηνοθεσία, ιδανική, και δικαιώνουν την πράξη ενός επτανησιώτη διανοούμενου ιδεολόγου εκείνη την αυγή του Σεπτέμβρη του 1970.
Και δεν ξέρω… Όμως, κάθε φορά π’ ακούω τη μεγάλη καμπάνα τ’ Αϊ-Γιωργιού στο Πινακοχώρι να σημαίνει, ο νους μου πάει σ’ εκείνη τη φλόγα…

….Και ψιθυρίζω: «Ήτανε γνήσιος Λευκαδίτης. Ήτανε Επτανησιώτης. Ήτανε ένας ελεύθερος άνθρωπος»!...»

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείουBlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook

Categories: ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
http://eptanisos.blogspot.gr/

Οι κυριότερες θεωρίες και μελέτες για την θέση της Ομηρικής Ιθάκης από την εποχή της Αναγέννησης μέχρι σήμερα. By Hettie Putman Cramer & Makis Metaxas







Βενετικός χάρτης της Πελοποννήσου (πιθανόν 15ου αιώνα).Η παραδοξότητα του χάρτη είναι η απουσία της καταγραφής των νησιών Κεφαλληνίας, Ιθάκης και Λευκάδος ενώ καταγράφει μόνο το νησί της Ζακύνθου, τις Εχινάδες και τα νησιά των Στροφάδων.

(  βλέπε Παρακάτω και στα ελληνικά )
Spon & Wheler,
writing in 1678, believed that the centre of Homeric Ithaca was the islet of Atokos.
Voyage d’Italie, de Dalmatie, de Grèce et du Levant. Lyon: chez Antoine Cellier le fils, rue Merciere, à la Constance, 1678. Written in French.


William Gell,
writing in 1807, believed that the centre of Homeric Ithaca was at Aetos on the isthmus of the island now called Ithaki, facing east, in or near Vathy Bay.
The Geography and Antiquities of Ithaca. London: Longman, Hurst, Rees and Orme, 1807.


William M. Leake,
writing in 1835, believed that the centre of Homeric Ithaca was on the north-west coast of Ithaki, facing east, in Polis Bay.
Travels in the Morea with a Map and Plans. London: John Murray, 1830.
Travels in Northern Greece. London: John Murray, 1835.


William E. Gladstone,
writing in 1863, believed that the Homeric island of Ithaca was Ithaki, but that Homer’s geography was faulty.
The Dominions of Odysseus, and the Island Group of the Odyssey. Oxford: University Press, 1863.


Henry [Heinrich] Schliemann,
writing in 1869, believed that the centre of Homeric Ithaca must have been at Aetos, on Ithaki.
Ithaque, Le Péloponnèse, Troie: Recherches Archéologiques. Paris: C. Reinwald, libraire-éditeur, 1869.


Théophile Cailleux,
writing in 1878, placed Homeric Ithaca in south-western Spain, near Cadiz in the Guadalete delta.
Pays atlantiques décrits par Homère: Ibérie, Gaule, Bretagne, Archipels, Amériques. Théorie nouvelle. Paris: Maisonneuve et cie., 1878.


Joseph Partsch,
writing in 1890, believed that Homeric Ithaca must have been Ithaki, although its topography does not correspond with Homer’s.
Kephallenia und Ithaca. Athens, 1890. (Karavias Anastatic Editions).


Miltiadis Anninos Kavalieratos,
writing in 1900, believed that Homeric Ithaca was Ithaki and attempted to disprove Wilhelm Dörpfeld’s contention that Homeric Ithaca was the island of Leukas (Lefkada).
Η Ομηρική Ιθάκη - Αρχαιολογική Μελέτη. Athens: Paraskevas Leonis, 1900.


Victor Bérard,
writing in 1902, believed that Homeric Ithaca was Ithaki.
Les Phéniciens et l’Odyssée. Paris: Librairie Armand Colin, 1902-1903.


Wilhelm Dörpfeld
(26 Dec. 1853 - 25 Apr. 1940), after carrying out extensive excavations at various sites on Ithaki and Lefkada (Leukas), propounded the view that the centre of Homeric Ithaca lay south of Nydri on the south coast of Lefkada.
Dörpfeld, Wilhelm (1965), Alt-Ithaka, ein Beitrag zur Homer-Frage. Studien und Ausgrabungen aus der insel Leukas-Ithaka. Unter Mitarbeit von Peter Goessler [u.a.] (Reprint of the 1927 edition). Osnabrück: Zeller.


Gerasimos Volteras,
writing in 1903, maintained that the Paliki peninsula on Kephallenia was the centre of Homeric Ithaca, trusting in the accuracy of Strabo’s report of the existence of a channel between Paliki and the main body of the island. His conclusion was followed later by Bittlestone, Diggle and Underhill (see below).
Ομηρική Ιθάκη: ήτοι κριτική μελέτη δι’ ης αποδεικνύεται ότι η Παλική είναι η Ομηρική Ιθάκη [Homeric Ithaca: A critical study proving that Paliki is Homeric Ithaca]. Athens, 1903.


Gustav Lang,
writing in 1905, believed that Homeric Ithaca was Ithaki.
Η Πατρίς του Οδυσσέως [Untersuchungen zur Geographie der Odyssee, tr. Nikolaos Pavlatos]. Athens: Pelasgos, 2001.


Carl Wilhelm Vollgraft,
writing in 1907, believed that the centre of Homeric Ithaca was Ithaki, but that Homer’s geography was faulty.
‘Dulichion - Leukas’ in Neue Jahrbücher für das klassische Altertum, Geschichte und deutsche Literatur (1907).


A.E.H. Goekoop,
writing in 1908, believed that the centre of Homeric Ithaca was in south-western Kephallenia, on the summit of the hill where the Castle of Ayios Yeorgios now stands, near the Mycenaean necropolis of Mazarakata, with its port in the bay of Minies, near the airport.
Ithaque La Grande. Athens: Beck & Barth, 1908.


Iakovos Thomopoulos,
writing in 1908, believed that Homeric Ithaca was Ithaki.
Ιθάκη και Όμηρος: Συμβολή εις την Ομηρικήν τοπογραφίαν και το Ομηρικόν ζήτημα εις μέρη τρία[Ithaca and Homer: A Contribution to Homeric topography and the Homeric question, in three parts], Athens 1908.


Nikolaos Pavlatos,
writing, in 1908, supported the view that Ithaki was Homeric Ithaca.
Η Ομηρική Ιθάκη: Μελέτη υπέρ της ταυτότητος της Οδυσσέως Ιθάκης προς την παραδεδομένηνομώνυμον [Homeric Ithaca: A study supporting the identification of Odysseus’ Ithaca with the island traditionally bearing the same name]. Athens, 1908.


Lord Rennell of Rodd,
writing in 1927, believed that Homeric Ithaca was Ithaki.
J.R. Rennell, Homer's Ithaca: A Vindication of Tradition. London: Arnold, 1927.


Athanasios Lekatsas (1877-1924),
in papers written over the years from 1902 to his death (in a three-volume work published posthumously in 1933), disputed Dörpfeld’s identification with Lefkada (Leukas) and contended that Ithaki was Homeric Ithaca.
Η Ιθάκη [Ithaca]. Athens: Antonios I. Lekatsas, 1933.


J. Goekoop-de Jongh,
writing in 1933, supported the view of her husband A.E.H.Goekoop that the island of Kephallenia was Homeric Ithaca.
Le Nésos Homérique, 1933.


Filippos N. Oikonomou,
writing in 1937, believed that Homeric Ithaca was Ithaki, with its main town in the locality of Vounos, on the slopes of the hill called Karaveiko Vouno. He places Eumaios’ cottage in the north of the island, in the area of Ayios Athanasios, and the Cave of the Nymphs on the shore of Ofalles Bay.
Ιθάκη η Αμφίαλος [‘Amphialos’ Ithaca]. Athens, 1937.


Dionysios Korkos,
writing in 1965, believed that the centre of Homeric Ithaca was around the modern village of Skala in southern Kephallenia.
Η βασίλισσα των Ιονίων νήσων [The Queen of the Ionian Islands]. Athens, 1937.


W.A. Heurtley & Sylvia Benton,
two English archaeologists, believed that the centre of Homeric Ithaca was on Ithaki. They therefore conducted a series of excavations in the Loizos Cave in the north of the island, which yielded some important finds, mostly of the Geometric period.


J.V. Luce,
in two books published in 1974 and 1998, believed that the centre of Homeric Ithaca was on Polis Bay in northern Ithaki.
W.B. Stanford & J.V. Luce, The Quest for Ulysses. New York: Praeger Publishers, 1974.
J.V. Luce, Celebrating Homer’s Landscapes:Troy and Ithaca Revisited. Yale University Press, 1998.


Sarantis Symeonoglou,
writing since 1984, believes that the centre of Homeric Ithaca was at Aetos on the central isthmus of Ithaki.
«Η Ομηρική Γεωγραφία της Ιθάκης» [‘The Homeric Geography of Ithaca’] in Ιλιάδα και Οδύσσεια.Μύθος και ιστορία: Proceedings of the 4th International Symposium on the Odyssey, 9-15 September 1984), 1986, 91-110.
The Odyssey Project.


C.H. Goekoop,
the grandson of A.E.H. Goekoop, writing in 1990, believed that the centre of Homeric Ithaca was in northern Kephallenia, near the small town of Fiskardo on the Erissos peninsula.
Op zoek naar Ithaka. Weesp: Heureka, 1990.
Where on Earth is Ithaca? A Quest for the Homeland of Odysseus. Delft: Eburon, 2010.


Henriette Putman Cramer & Gerasimos Metaxas-Angeletatos,
in a brief paper written in 1991 and a fuller study written in 2000, placed the centre of Homeric Ithaca in south-eastern Kephallenia: in the Iraklio valley, near the mouth of the Vohynas torrent and close to the town of Poros.
Ομηρική Ιθάκη, ένα αταύτιστο κέντρο στα νησιά των Κεφαλλήνων [Homeric Ithaca: An unidentified Mycenaean city in the islands of the Kephallenians]. Athens: Kaktos, 2000.
«Πρόννοι και Ομηρική Τοπογραφία» [‘Pronnoi and Homeric Topography’] in Συνέδριο για την Ιστορίατα γράμματα και την λαογραφία της περιοχής των Πρόννων [Conference on the History, Literature and Folklore of the Pronnoi District]. Kephallenia, 2005.
Έστι τις νήσος Αστερίς: Το νησί των μνηστήρων [‘There is an island called Asteris’: The island of the suitors]. Reithron Editions, 2011.
Εν Δήμω Ιθάκης [In the Deme of Ithaca]. Reithron Editions, 2011.
Αναζητώντας τα ίχνη του μαινόμενου Ηρακλή στα νησιά των Τηλεβόων [On the Track of ‘Hercules Furens’ in the islands of the Teleboans]. Reithron Editions, 2013. http://homericithaca.blogspot.gr/


Alekos Filippas,
writing in 1995, places the centre of Homeric Ithaca on the island of Lefkada (Leukas).
Λευκάδα η Ομηρική Ιθάκη [Lefkada, the Homeric Ithaca]. Athens: Nefeli, 1995.


Georgios L. Papakonstantinou,
writing in 1997, places Homeric Ithaca on the island of Lefkada (Leukas).
Τα Ομηρικά Έπη και το πραγματικό Βασίλειο του Οδυσσέα [The Homeric Epics and the Real Kingdom of Odysseus]. Athens, 1997.


Heinz Warnecke,
writing in 1997, places Homeric Ithaca on the island of Kephallenia.
‘Die historisch-geographische Lösung des Ithaka-Problems’, in Orbis Terrarum, Bd. 3, Stuttgart, 1977, 77-99.


Kostas Doukas,
writing in 1997, places the centre of Homeric Ithaca on the island of Lefkada (Leukas).
Το μεγάλο μυστικό του Ομήρου [The Great Mystery of Homer], 3 vols. Athens: Eleftheri Skepsis, 1997.
«Η παλαιότητα του Ομήρου, η Αστερίς και η πραγματική Ιθάκη» [‘The antiquity of Homer, Asteris and the real Ithaca’], Prokymaia, No. 4, October-December 2008, 12-19.


Evangelos Tsimaratos,
in a study published posthumously in 1998, located the centre of Homeric Ithaca in central Kephallenia, but he agreed with Strabo that the Paliki peninsula must have been a separate island at that time.
Ποια η Ομηρική Ιθάκη [Which was Homeric Ithaca?]. Athens: Society for the Study of Greek History, 1998.


Nicolas G. Livadas
placed the centre of Homeric Ithaca in the area of Ankonas, on the isthmus of the Paliki peninsula in Kephallenia.
Κεφαλληνία: Η αποκάλυψη της Ομηρικής Ιθάκης [Odysseus’ Ithaca: The Riddle Solved, ed. and tr. Constantine Bisticas], Athens, 1998.
Livadas’ theory was supported by Nikolaos Kambanis, who set out his own conclusions in a book published in 2005 with the title Το νησί με τις ευθείες [The Island with the Straight Lines]. Then in 2014, following on from that study, Gerasimos Lykoudis published his own views in Αλεξιάδα,Ροβέρτος Γυισκάρδος και Ομηρική Ιθάκη [The Alexiad, Robert Guiscard and Homeric Ithaca].

Gilles le Noan,
writing in 1989-2004, suggested that the centre of Homeric Ithaca was the Paliki peninsula in Kephallenia, but rejected the theory of the existence of a channel between Paliki and the main body of the island.
A la recherche d'Ithaque, la ferme d'Eumée, le palais d'Ulysse. Quincy-sous-Senart, France: Éditions Tremen, 2005.
Η καλόδυση Ιθάκη [The Sunset Ithaka, tr. Manolis Pantos]. Quincy-sous-Senart, France: Éditions Tremen, 2005.


Vangelis Pantazis,
writing in 1999, believes that the island of Kephallenia is Homeric Ithaca. The works listed below represent only a small part of his voluminous output on the subject of Homeric geography in general.
«Το μέγεθος της Ομηρικής Ιθάκης» [‘The Size of Homeric Ithaca’]. Kefalliniaka Chronika 8 (1999) 267-274.
Η Ομηρική Ζάκυνθος - Οι «ιερές» Εχίνες και το μυστήριο του χαμένου Δουλιχίου [Homeric Zakynthos: The ‘sacred’ Echinai and the mystery of lost Doulichion]. Periplous Editions. This book, together with many of his other publications, is part of a trilogy, as yet unpublished, entitled Homeric Geography and the Homeric Age.
His published books to date are:
Χάρτες και ιδεολογίες [Maps and Ideologies]. Athens: Kalvos Editions, 1989.
Ομηρική Γεωγραφία και Ομηρική εποχή [Homeric Geography and the Homeric Age], vol. I: Οεξομηρισμός της αρχαίας Ελλάδας και το πρόβλημα τψν Μυκηνών [The ‘Homerization’ of Ancient Greece and the Problem of Mycenae]. Athens: Kastaniotis, 1996.
Η Ομηρική Ζάκυνθος - Οι «ιερές» Εχίνες και το μυστήριο του χαμένου Δουλιχίου [Homeric Zakynthos: The ‘sacred’ Echinai and the mystery of lost Doulichion]. Athens: Periplous Editions, 2002.
Όμηρος και Τροíα: Ερμηνεύοντας τα νέα ευρήματα [Homer and Troy: Interpreting the new finds]. Athens: Kardamitsas Publications, 2006.
«Βασιλείς από την θάλασσα: Από τους qa-si-re-we της Γραμμικής Β στους pa-si-le-se της Κύπρου[‘Kings’ from the Sea: From the qa-si-re-we of Linear B to the pa-si-le-se of Cyprus]. Athens, 2009.
http://vaggelispantazis.wordpress.com/about/


Petros Petratos,
writing in 1999, believes that the island of Kephallenia was Homeric Ithaca. He has written specialized studies on Homeric topography.
«Ομηρικό σπήλαιο των Νυμφών: Το σπήλαιο της Μελισσάνης» [‘The Homeric Cave of the Nymphs: The Melissani Cave’}, Kefalliniaka Chronika 8 (1999) 239-265.
«Τα Ομηρικά Κροκύλεια» [‘Homeric Krokyleia’], Kefalliniaka Chronika 9 (2003) 155-165.


Christos Tzakos,
writing in 1999-2003, believes that Homeric Ithaca was the island of Ithaki.
«Περί Ομηρικής Ιθάκης» [‘On Homeric Ithaca’], periodical Odysseia, 1999. 2000, 2002.
Έκθεση συνοπτική περί Ομηρικής Ιθάκης (οι λόγοι ταύτισης με τη σημερινή). Σύντομο δοκίμιο για τηνΟμηρικής Ιθάκη [A Summary Report on Homeric Ithaca (the reasons for identifying it with modern Ithaki]: A brief essay on Homeric Ithaca]. Athens, 2002.


Robert Bittlestone, James Diggle & John Underhill,
writing first in 2003 and then in 2005, believe that the Paliki peninsula on Kephallenia was the centre of Homeric Ithaca, on the strength of the probably existence of ‘Strabo’s channel’ separating Paliki and the main body of the island.
Odysseus Unbound: The Search for Homer's Ithaca. Cambridge, U.K.: Cambridge University Press, 2005.


Anna Tziropoulou Efstathiou,
writing in 2003, believes that Homeric Ithaca is the island of Kephallenia.
‘Ομιρος Τηλεμάχου Οδυσσείδης [Omiros Tilemachou Odyssoeidis]. Athens, A. Georgiadis Editions, 2003.


Metropolitan Athenagoras,
writing in 2005, believed that the island of Paxi (Paxos) was Homeric Ithaca.
Το νησί των Παξών είναι η Ομηρική Ιθάκη [The Island of Paxi is Homeric Ithaca]. Athens: Eleusis Editions, 2005.


Felice Vinci
wrote in 2006 a detailed and meticulously documented monograph setting out to prove that many Homeric places can be identified in the geographic landscape of the Baltic
The Baltic Origins of Homer's Epic Tales. Rochester, Vermont: Inner Traditions, 2006.


Michael Kordosis,
writing in 2007, believes that the centre of Homeric Ithaca was the northern part of Ithaki. He also declares his views on the positions of other nearby islands in Odysseus’ kingdom (Asteris, Same and Doulichion) and other places mentioned in the Odyssey.
Η Ομηρική Ιθάκη (νήσος-άστυ) σε σχέση με τη μεταγενέστερη αρχαία και βυζαντινή [Homeric Ithaca (island and city) in relation to the Ithaca of later antiquity and the Byzantine period]. Athens: Karavias,2007 (in the series ‘Library of Historical Studies).


Athanasios Daniil,
writing in 2008, places the centre of Homeric Ithaca in south-eastern Kephallenia, in the Iraklio valley. In this work he gives his verdict on whether or not Homer had first-hand knowledge of the age of Odysseus.
«Ομηρική Ιθάκη το τέλος του Ταξιδιού» [‘Homeric Ithaca: Journey’s End’].
(Online edition: www.yantzi.gr/products-page )


Odysseas Metaxas
wrote in 2008 a study examining the age-old tradition which formed the basis of the story of theOdyssey and the ways in which that tradition was interwoven with the creation, the ‘biography’ and the topography of Homer’s epic, which, on the evidence of the finds, appears to be connected with the Mycenaean period on the island of Kephallenia.



«Η Βιογραφία της Οδύσσειας» [‘The Biography of the Odyssey’] (in preparation).

Οι κυριότερες θεωρίες και μελέτες για την θέση της Ομηρικής Ιθάκης από την εποχή της Αναγέννησης μέχρι σήμερα.

Spon & Wheler
-γράφοντας το 1678- πίστευαν ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν το σημερινό νησί Άτοκος.
«Voyage d’Italie, deDalmatie, de Grece et du Levant», Published 1678 by Chez Antoine Cellier le fils, rue Merciere, à la Constance in A Lyon . Written in French.

William Gell
- γράφοντας το 1807 -πίστευε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν στον ισθμό της σημερινής νήσου Ιθάκης στην θέση Αετός βλέποντας προς τα ανατολικά, μέσα ή κοντά στον κόλπο του Βαθέως.
«The Geography and Antiquities of Ithaca». London: Longman, Hurst, Rees and Orme. 1807.

William M. Leake
- γράφοντας στο 1835- πίστευε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν στην βορειοδυτική ακτή της σημερινής νήσου Ιθάκης στον λεγόμενο κόλπο της Πόλης.
«Travels in the Morea with a Map and Plans». London: John Murray. 1830.
«Travels in Northern Greece». London: John Murray. 1835.

William Gladstone
– γράφοντας το 1863 – πίστευε ότι η Ομηρική νήσος Ιθάκη ήταν η σημερινή νήσος Ιθάκη αλλά η Ομηρική γεωγραφία ήταν λανθασμένη.
«The dominions of Odysseus, and the island group of the Odyssey».

Henry Schliemann
– γράφοντας το 1869- πίστευε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης θα πρέπει να ήταν στην θέση Αετός στο σημερινό νησί της Ιθάκης.
«Ithaque Le Pelopponesse Troie. Recherches Archeologiques» Paris : Reinwald C. Libraire 1869

Théophile Cailleux
- γράφοντας στο 1878 – τοποθέτησε την θέση της Ομηρικής Ιθάκης στη νοτιοδυτική Ισπανία, στο δέλτα του Guadalete, κοντά στο Cádiz.
«Pays atlantiques décrits par Homère», Ibérie, Gaule, Bretagne, Archipels, Amériques, Théorie nouvelle. (trsl: Atlantic lands described by Homer: the Iberian peninsula, Gaul, Britain, the Atlantic islands, the Americas. A new theory). Paris: Maisonneuve et cie; OCLC: 23413881. 1878

Joseph Partsch
– γράφοντας το 1890- πίστευε ότι η Ομηρική Ιθάκη πρέπει να ήταν η σημερινή νήσος Ιθάκη παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε αντιστοιχία με την Ομηρική τοπογραφία.
«Kephallenia und Ithaca» Αθήνα 1890 Εκδότης: Καραβία, Δ. Ν. - Αναστατικές Εκδόσεις

Μιλτιάδης Άννινος Καβαλιεράτος
- γράφοντας το 1900- πίστευε οτι η Ομηρική Ιθάκη είναι η σημερινή νήσος Ιθάκη και προσπάθησε να καταρρίψει τη θέση του Wilhelm Dörpfeld που θεωρούσε ως Ομηρική Ιθάκη την νήσο Λευκάδα.
«Η Ομηρική Ιθάκη- Αρχαιολογική Μελέτη»-. Εν Αθήναι 1900, εκ του τυπογραφείου Παρασκευά Λεώνη.

Victor Berard
- Γράφοντας το 1902 – πίστευε ότι η Ομηρική Ιθάκη είναι η σημερινή νήσος Ιθάκη.
«Les Pheniciens et I’ Odyssee» Book on Demand (January 1, 1901)

Wilhelm Dörpfeld
(26 Δεκ 1853 - 25 Απριλίου 1940) - μετά από εκτεταμένες ανασκαφές που πραγματοποίησε σε διάφορες τοποθεσίες της Ιθάκης και της Λευκάδας , πρότεινε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης βρισκόταν δυτικά του Νυδρίου στη νότια ακτή της Λευκάδας.
Dörpfeld, Wilhelm (1965). « Alt-Ithaka, ein Beitrag zur Homer-Frage. Studien und Ausgrabungen aus der insel Leukas-Ithaka». Unter Mitarbeit von Peter Goessler [u.a.](Neudruck der Ausg. 1927. ed.). Osnabrück: Zeller.

Γεράσιμος Βολτέρας
- γράφοντας το 1903- θεώρησε ότι η χερσόνησος της Παλικής ήταν το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης, πιστεύοντας στην ορθότητα της πληροφορίας που μετέφερε ο Στράβωνας για την ύπαρξη ισθμού μεταξύ της Παλλικής και του κεντρικού κορμού της Κεφαλληνίας. Την άποψη αυτή ασπάστηκαν αργότερα οι . Bittlestone / Diggle / Underhill, (Βλέπε παρακάτω).
«Ομηρική Ιθάκη: ήτοι κριτική μελέτη δι’ ης αποδεικνύεται ότι η Παλική είναι η Ομηρική Ιθάκη». Αθήνα 1903.

Lang, Gustav
.(Μετ. Παυλάτος Νικόλαος) -γράφοντας το 1906- πίστευε ότι η Ομηρική Ιθάκη είναι το σημερινό νησί της Ιθάκης
«Η Πατρίς του Οδυσσέως» , Φωτοανατύπωση Αθήνα : Πελασγός, 2001

Carl Wilhelm Vollgraft
– γράφοντας το 1907- πίστευε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν το σημερινό νησί της Ιθάκης αλλά η Ομηρική γεωγραφία ήταν λανθασμένη.
«Dulichion- Leukas»

A.E.H Goekoop
–γράφοντας το 1908- πίστευε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν στην νοτιοδυτική Κεφαλληνία επί της κορυφής του λόφου όπου σήμερα βρίσκεται το κάστρο του Αγίου Γεωργίου κοντά στο μυκηναϊκό νεκροταφείο των Μαζαρακάτων και έχοντας ως λιμάνι τις Μηνιές κοντά στο σημερινό αεροδρόμιο"
«Ithaque La Grande» . Athens: Beck & Barth. 1908.

Ιάκωβος Θωμόπουλος,
-γράφοντας το 1908- πίστευε ότι η Ομηρική νήσος Ιθάκη είναι η ίδια με την σημερινή.
«Ιθάκη και Όμηρος : Συμβολή εις την Ομηρικήν τοπογραφίαν και το Ομηρικόν ζήτημα εις μέρη τρία». Αθήνα 1908.

Παυλάτος Νικόλαος.
- γράφοντας το 1908- υπερασπίσθηκε την άποψη οτι η σημερινή νήσος Ιθάκη ήταν και η Ομηρική.
«Η Ομηρική Ιθάκη» ( Μελέτη υπέρ της ταυτότητος της Οδυσσέως Ιθάκη προς την παραδεδομένην ομώνυμον)
Αθήνα 1908.

Ο λόρδος Rennell, του Rodd
- γράφοντας το 1927-πίστευε ότι η Ομηρική Ιθάκη ήταν το σημερινό νησί της Ιθάκης
Rennell, J.R. (1927). «Homer's Ithaca : A Vindication of Tradition». London: Arnold.

Αθανάσιος Λεκατσάς (1877-1924)
- γράφοντας κατά καιρούς από το 1902 έως το τέλος της ζωής του- (σε τρίτομο έργο που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του το 1933), προσπάθησε να αντικρούσει την άποψη του Wilhelm Dörpfeld περί Λευκάδος και υποστήριξε την θέση οτι η σημερινή Ιθάκη ήταν και η Ομηρική.
«Η ΙΘΑΚΗ» Εκδότης :Αντώνιος Ι. Λεκατσάς, Αθήνα 1933

J.Coekop-de Jongh
-γράφοντας το 1933- υποστήριξε την άποψη του άνδρα της Α.Ε.Η Coekoop οτι η νήσος Κεφαλληνία ήταν η Ομηρική Ιθάκη.
«La Nésos Homérique» 1933

Φίλιππος Ν. Οικονόμου
-γράφοντας το 1937 πίστευε οτι η Ομηρική Ιθάκη ήταν στο σημερινό νησί της Ιθάκης και το κέντρο της πέριξ του λεγόμενου "Καραβέϊκου βουνού" στην θέση "Βούνος". Τοποθετεί την περιοχή του Εύμαιου στην βόρεια Ιθάκη (περιοχή Άγιος Αθανάσιος) και το σπήλαιο των νυμφών στον όρμο των Οφαλλών.
"Ιθάκη η Αμφίαλος" Εν Αθήναις 1937

Διονύσιος Κορκός
– γράφοντας το 1965- πίστευε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν η νότιος Κεφαλληνία γύρω από τον σημερινό οικισμό της Σκάλας.
«Η βασίλισσα των Ιονίων νήσων». Πάτρα 1965

W.A Heurtley και Sylvia Benton
(Άγγλοι αρχαιολόγοι) πίστευαν ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν στο σημερινό νησί της Ιθάκης. Για τον σκοπό αυτό πραγματοποίησαν μια σειρά από ανασκαφές στην βόρεια Ιθάκη και στο λεγόμενο σπήλαιο του Λοΐζου φέρνοντας στο φως σημαντικά ευρήματα κυρίως της γεωμετρικής περιόδου.

J.V. Luce
– γράφοντας αρχικά το 1974 και ακολούθως το 1998- πίστευε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν στην θέση του κόλπου Πόλις στο βόρειο τμήμα της σημερινής νήσου Ιθάκης
«The Quest for Ulysses», Publisher: Praeger Publishers; 1ST edition (1974)
«Celebraiting Homer’s Landscapes» Yale University Press; First edition (December 11, 1998)

Sarandis Symeonoglou
– γράφοντας από το 1984- θεωρεί ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης είναι επί του αυχένα της σημερινής νήσου Ιθάκης στην τοποθεσία Αετός.
«Η Ομηρική Γεωγραφία της Ιθάκης, Ιλιάδα και Οδύσσεια Μύθος και ιστορία»: Από τα Πρακτικά του Δ Συνεδρίου για την Οδύσσεια (9-15 Σεπτεμβρίου 1984). 1986, σελ.
The Odyssey Project

C.H Goekoop
(εγγονός του AEH Goekoop) – -γράφοντας το 1990-, θεώρησε ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης ήταν στην βόρεια Κεφαλληνία στην περιοχή της Ερίσου, κοντά στην κωμόπολη του σημερινού Φισκάρδου.
«Op zoek naar Ithaka». Weesp: Heureka. 1990.
«Where on Earth is Ithaca? A Quest for the Homeland of Odysseus». Delft: Eburon. 2010. ISBN 978-90-5972-344-3

Henriette Putman Cramer & Γεράσιμος Μεταξάς – Αγγελετάτος
-γράφοντας αρχικά το 1991 μια συνοπτική μελέτη και ακολούθως μια πληρέστερη το 2000 - τοποθέτησαν το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης στην νοτιοανατολική Κεφαλληνία και συγκεκριμένα στην λεκάνη της κοιλάδας του Ηρακλείου κοντά στην περιοχή των εκβολών του χειμάρρου Βόχυνα όπου βρίσκεται η σημερινή κωμόπολη του Πόρου.
«Ομηρική Ιθάκη ένα αταύτιστο μυκηναϊκό κέντρο στα νησιά των Κεφαλλήνων». Αθήνα 2000.Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ . ISBN 960-382-408-9
«Πρόννοι και Ομηρική Τοπογραφία». Κεφαλληνία 2005 από τον τόμο :Συνέδριο για την Ιστορία τα γράμματα και την λαογραφία της περιοχής των Πρόννων.
«Εστι τις νήσος Αστερίς: Το νησί των μνηστήρων». 2011 Εκδόσεις Reithron
«Εν Δήμω Ιθάκης». 2011 Εκδόσεις Reithron
«Αναζητώντας τα ίχνη του μαινόμενου Ηρακλή στα νησιά των Τηλεβόων» 2013 Εκδόσεις Reithron.
http://homericithaca.blogspot.gr/

Αλέκος Φίλιππας
- γράφοντας το 1995- τοποθετεί το κέντρο της Ομηρική Ιθάκης στο σημερινό νησί της Λευκάδος.
«Λευκάδα η Ομηρική Ιθάκη» Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1995.

Γεώργιος Λ. Παπακωνσταντίνου
- γράφοντας το 1997- τοποθετεί την Ομηρική Ιθάκη στην σημερινή νήσο Λευκάδα.
«Τα Ομηρικά Έπη και το πραγματικό Βασίλειο του Οδυσσέα» Αθήνα 1997

Heinz Warnecke
- γράφοντας το 1997- τοποθετεί την Ομηρική Ιθάκη στο νησί της Κεφαλληνίας
«Die Historische Geographische Losung des Ithaca Problems», in Orbis Terrarum Bd. 3 Stuttgart 1977 (77-99)

Κώστας Δούκας
– γράφοντας το 1997- τοποθετεί το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης στο σημερινό νησί της Λευκάδος.
«Το μεγάλο μυστικό του Ομήρου» τόμοι 3 Αθήνα 1997, Εκδότης: Ελεύθερη Σκέψις
«Η παλαιότητα του Ομήρου, η Αστερίς και η πραγματική Ιθάκη», περιοδικό Προκυμαία (τεύχος 4o, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2008, σελ. 12-19)

Ευάγγελος Τσιμαράτος
σε μελέτη του που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του -το 1998- τοποθέτησε το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης στο κεντρικό κορμό της νήσου Κεφαλληνίας αποδεχόμενος την άποψη του Στράβωνα ότι η χερσόνησος της Παλλικής αποτελούσε εκείνη την εποχή ένα ξεχωριστό νησί .
«Ποια η Ομηρική Ιθάκη». Αθήνα: Εταιρεία Μελέτης της Ελληνικής Ιστορίας. 1998.

Νικόλας Γ. Λειβαδάς
τοποθέτησε το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης γύρω από την περιοχή του Αγκώνα στον αυχένα της χερσονήσου της Παλλικής.
«Κεφαλληνία: η αποκάλυψη της Ομηρικής Ιθάκης» (Κωνσταντίνος Μπίστικας , Εκδότης, μεταφραστής)
Την θεωρία του Νικολάου Λειβαδά υποστήριξε ο Νικόλαος Καμπάνης γράφοντας την δική του άποψη σε βιβλίο που εξέδωσε το 2005 που φέρει το τίτλο "Το νησί με τις ευθείες". Σε συνέχεια αυτής της μελέτης το 2014 οΓεράσιμος Λυκούδης εξέδωσε την δική του προσέγγιση με το βιβλίο "Αλεξιάδα Ροβέρτος Γυισκάρδος και Ομηρική Ιθάκη".

Gilles-le Noan
έγραψε από 1989-2004- και άφησε να εννοηθεί ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης είναι η χερσόνησος της Παλλικής , αλλά απέκλεισε την θεωρία της ύπαρξης διαύλου που θα χώριζε εκείνη την εποχή την χερσόνησο της Παλλικής από τον κύριο κορμό της νήσου Κεφαλληνίας.
«A la recherche d'Ithaque, la ferme d'Eumée, le palais d'Ulysse». Quincy-sous-Senart, France: Editions Tremen. 2005.
«The Ithaca of the sunset». Quincy-sous-Senart, France: Editions Tremen. 2005.
«Η καλόδυση Ιθάκη». Quincy-sous-Senart, France: Editions Tremen. 2005.

Βαγγέλης Πανταζής ,
- έγραψε το 1999 – και θεωρεί ότι το σημερινό νησί της Κεφαλληνίας είναι η Ομηρική Ιθάκη. Το κείμενο αυτό αποτελεί μικρό τμήμα μιας συνολικής μελέτης που αφορά την Ομηρική τοπογραφία στο σύνολό της.
«Το μέγεθος της Ομηρικής Ιθάκης», Κεφαλληνιακά Χρονικά τόμος 8 , 1999 σελ. 267-274
«Η Ομηρική Ζάκυνθος - Οι "ιερές" Εχίνες και το μυστήριο του χαμένου Δουλιχίου» (Εκδόσεις Περίπλους) Το βιβλίο αυτό όπως και πολλές δημοσιεύσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι μέρος μιας τριλογίας, αδημοσίευτης ακόμη, με γενικό τίτλο «Ομηρική Γεωγραφία και Ομηρική Εποχή».
Τα μέχρι τώρα δημοσιευμένα βιβλία του είναι:
-«Χάρτες και ιδεολογίες», εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1989,
-«Ομηρική γεωγραφία και Ομηρική εποχή τ. Ι. Ο εξομηρισμός της αρχαίας Ελλάδας και το πρόβλημα των Μυκηνών», εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Αθήνα 1996,
-«Η Ομηρική Ζάκυνθος, οι «ιερές» Εχίνες και το μυστήριο του χαμένου Δουλιχίου», εκδ. Περίπλους, Αθήνα 2002,
-«Όμηρος και Τροία: Ερμηνεύοντας τα νέα ευρήματα», εκδ. ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ, Αθήνα 2006,
-«"Βασιλείς” από την θάλασσα; Από τους qa-si-re-we της Γραμμικής Β στους pa-si-le-se της Κύπρου», Αθήνα 2009.

http://vaggelispantazis.wordpress.com/about/


Πέτρος Πετράτος
– έγραψε το 1999- θεωρεί ότι το σημερινό νησί της Κεφαλληνίας είναι η Ομηρική Ιθάκη. Συνέταξε θεματικές μελέτες για την Ομηρική τοπογραφία
«Ομηρικό σπήλαιο των Νυμφών: το σπήλαιο της Μελισσάνης», Κεφαλληνιακά Χρονικά τόμος 8 , 1999 σελ 239-265.
«Τα Ομηρικά Κροκύλεια», Κεφαλληνιακά Χρονικά.τομ 9 , 2003, σελ. 155-165.

Χρήστος Τζάκος
-έγραψε από το 1999 - 2003, και πιστεύει ότι η Ομηρική Ιθάκη είναι το σημερινό νησί της Ιθάκης.
«Περί Ομηρικής Ιθάκης». Περιοδικό Odusseia 1999, 2000, 2002.
«Έκθεση συνοπτική περί Ομηρικής Ιθάκης (οι λόγοι ταύτισης με τη σημερινή) Σύντομο Δοκίμιο για την ομηρική Ιθάκη». Αθήνα. 2002.

Robert Bittlestone, James Diggle και John Underhill
- έγραψαν σε πρώτη φάση το 2003 και ακολούθως το 2005, πιστεύουν ότι η χερσόνησος της Παλλικής είναι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης βασιζόμενοι στην πιθανή ύπαρξη του "Καναλιού του Στράβωνα" που πιθανόν θα χώριζε την χερσόνησο της Παλλικής από τον κυρίως κορμό της Κεφαλληνίας ,
«Odysseus Unbound: The Search for Homer's Ithaca». Cambridge, UK: Cambridge University Press. 2005. ISBN 0-521-85357-5.

Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου
- έγραψε το 2003- και πιστεύει οτι η Ομηρική Ιθάκη είναι το νησί της Κεφαλληνίας
«Όμηρος Τηλεμάχου Οδυσσείδης» Εκδόσεις Α. Γεωργιάδης, Αθήνα 2003.

Μητροπολίτης Αθηναγόρας
- έγραψε το 2005- και πίστευε οτι το νησί των Παξών είναι η Ομηρική Ιθάκη.
«Το νησί των Παξών είναι η Ομηρική Ιθάκη» Εκδόσεις Ελευσίς Αθήνα 2005

Felice Vinci
- έγραψε το 2006 μια σχολαστική γεωγραφική ανάλυση, που προσπαθεί να αποδείξει ότι πολλές ομηρικές θέσεις μπορούν να εντοπιστούν στο γεωγραφικό τοπίο της Βαλτικής.
«The Baltic Origins of Homer's Epic Tales». Rochester, Vermont: Inner Traditions. 2006. ISBN 1-59477-052-2

Μιχαήλ Κορδώσης,
- έγραψε το 2007- και πιστεύει ότι το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης είναι το βόρειο τμήμα της σημερινής νήσου Ιθάκης, τοποθετείται επίσης για τις άλλες θέσεις των γύρω νήσων του βασιλείου του Οδυσσέως (Αστερίδας, Σάμης και Δουλιχίου) καθώς και για τις άλλες τοποθεσίες που αναφέρονται στην Οδύσσεια.
«Η Ομηρική Ιθάκη (νήσος-άστυ) σε σχέση με τη μεταγενέστερη αρχαία και βυζαντινή». Eκδόσεις: Καραβία, Σειρά: Βιβλιοθήκη Ιστορικών Μελετών ISBN: 9602581018

Αθανάσιος Δανιήλ
- έγραψε το 2008- τοποθετεί το κέντρο της Ομηρικής Ιθάκης στην νοτιοανατολική Κεφαλληνία και συγκεκριμένα στην κοιλάδα του Ηρακλείου. Η μελέτη αυτή επιχειρεί να δώσει απαντήσεις για την άμεση σχέση-γνώση του Ομήρου με την εποχή του Οδυσσέως.
«Ομηρική Ιθάκη το τέλος του Ταξιδιού».
(Ηλεκτρονική έκδοση www.yantzi.gr/products-page)

Οδυσσέας Μεταξάς
-έγραψε το 2008- Η μελέτη αυτή εξετάζει την διαχρονική παράδοση στην οποία βασίστηκε η ιστορία της Οδύσσειας, και πως αυτή συμπλέκεται με την δημιουργία, την ‘βιογραφία’ και την τοπογραφία του έπους που σύμφωνα με τα ευρήματα φαίνεται να είχε σχέση κατά την μυκηναϊκή περίοδο με το σημερινό νησί της Κεφαλληνίας.
«Η βιογραφία της Οδύσσειας» (Μελέτη υπό δημοσίευση)

.http://homericithaca.blogspot.gr/

Ο Ορφέας παίρνει την Ευρυδίκη από τον Κάτω Κόσμο


Του Γιώργου Β. Μιχαήλ | Πίνακας: Jean-Baptiste-Camille Corot,



Η Ευρυδίκη (γυναίκα του Ορφέα) πέθανε από δάγκωμα φιδιού. Απαρηγόρητος, ο Ορφέας αποφάσισε να ταξιδέψει στο βασίλειο των νεκρών με σκοπό να πάρει πίσω την αγαπημένη του. Συμμάχους του σ' αυτό το επικίνδυνο ταξίδι είχε τη μαγευτική μουσική της λύρας του και το θεϊκό του τραγούδι.


Μην μπορώντας ν' αντισταθεί στη γοητεία των θεσπέσιων ήχων, ο Χάρων έφερε τον Ορφέα στο παλάτι του Πλούτωνα και της Περσεφόνης - λένε μάλιστα πως παράτησε τη σχεδία του κι έμεινε στ' ανάκτορα για ν' ακούσει ξανά τη μουσική που τον μάγεψε.


Οι υποχθόνιοι βασιλείς έδειξαν ξεχωριστό ενδιαφέρον για τον φημισμένο επισκέπτη τους.


Όταν ο Ορφέας άρχισε το τραγούδι, ο Κέρβερος έπαψε το φρικιαστικό του αλύχτημα, οι αιωνίως τιμωρημένοι λησμόνησαν τα μαρτύριά τους, οι Ερινύες σιώπησαν, οι ψυχές ξέσπασαν σε λυγμούς, η Περσεφόνη θαύμασε την απαράμιλλη τέχνη και το πάθος του ερωτευμένου τραγουδιστή.


Με τη λύρα και τη φωνή του ο Ορφέας πέτυχε τον στόχο του - το βασιλικό ζεύγος επέτρεψε στην Ευρυδίκη να ξαναδεί το φως του ήλιου.


Οι ερωτευμένοι πήραν τον δρόμο για τον κόσμο των ζωντανών - μπροστά ο Ορφέας και ξοπίσω του η Ευρυδίκη. Ποτέ ωστόσο δεν έφτασαν στον προορισμό τους. Άγνωστο για ποιο λόγο, ο Ορφέας παρέβη τον βασικότερο νόμο του Άδη - έστρεψε το κεφάλι και κοίταξε την αγαπημένη του.
http://pronoikefalonias.blogspot.gr/

Κανείς δεν είχε δικαίωμα να ρίξει το βλέμμα του στις ψυχές. Το αμάρτημα ήταν σοβαρότατο και ο Ορφέας έπρεπε να τιμωρηθεί. Περίλυπος, ο ψυχοπομπός Ερμής έπιασε από το χέρι την Ευρυδίκη και την έφερε πίσω στο βασίλειο των νεκρών. Όλα είχαν τελειώσει.- See more at: http://www.egriechen.info/2014/08/to-taksidi-tou-orfea-sto-vasileio-ton-nekron-gia-tin-agapimeni-tou.html#sthash.Z7otfJlt.dpuf

Αναρτήθηκε από e-poros στις 8:53 μ.μ. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Faceboo
http://pronoikefalonias.blogspot.gr/

Για 25 χρόνια απομονώθηκε, ζώντας σε αυτή τη σπηλιά. Το εσωτερικό της θα σας καταπλήξει!


Στην έρημο του Βόρειου Νέου Μεξικού, μπορείτε να 

ακούσετε τους ήχους ενός άντρα να δουλεύει σε ένα 

υπόγειο σπήλαιο. Θα δείτε μία μικρή είσοδο που οδηγεί 

Διεθνές Βραβείο Μουσικής κέρδισε ο Αλέξης Γράψας




Ο Λευκαδίτης συνθέτης Αλέξης Γράψας κέρδισε βραβείο Μουσικής στα Οπτικά Μέσα (Hollywood Music in Media Awards) στην κατηγορία Πρωτότυπη Μουσική – Ανεξάρτητων Δημιουργών Φιλμ, για την τελευταία του ταινία «Land of Leopold» με πρωταγωνιστή τον Ray Wise. Η απονομή των βραβείων θα γίνει στις 11 Νοεμβρίου 2015 κατά τη διάρκεια ειδικής τελετής στο Θέατρο Fonda στο Χόλιγουντ.


Ο ταλαντούχος μουσικός Αλέξης Γράψας έχει σπουδάσει σύνθεση κινηματογραφικής μουσικής και εδώ και αρκετά χρόνια μένει μόνιμα στο Λος Άντζελες όπου δραστηριοποιείται. Με τη μουσική του «ντύνει» παραγωγές διεθνούς βεληνεκούς. Έχει συνεργαστεί με πολλούς ταλαντούχους σκηνοθέτες και παραγωγούς. Έχει γράψει μουσική για 5 τηλεοπτικές σειρές και έχει ως ώρας επενδύσει μουσικά 15 κινηματογραφικές ταινίες, όλες από τον ανεξάρτητο χώρο, ενώ έχει δουλέψει και ως μουσικός παραγωγός σε δισκογραφικές δουλειές.

Για το πως ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική είχε αποκαλύψει σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στη Βάλια Κανελλοπούλου (clickatlife.gr):

«Για όλα «ευθύνεται» η μητέρα μου, η οποία ήταν και η πρώτη μου δασκάλα. Ήταν για πολλά χρόνια διευθύντρια του (μοναδικού τότε) Ωδείου στη Λευκάδα όπου μεγάλωσα και χωρίς να το πολυκαταλάβω ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική από 4 χρονών.



Βρέθηκα τελείως αβίαστα και σε αρκετά μικρή ηλικία να παίζω 3 όργανα και να έχω γνώσεις ανώτερων θεωρητικών. Όταν ενηλικιώθηκα, έκανα ένα (ατυχές) πέρασμα από το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Αθηνών, το οποίο όμως αποδείχτηκε πολύ σημαντικό για μένα, καθώς σπουδάζοντας πάνω σε ένα τελείως διαφορετικό αντικείμενο ένιωσα έξω από τα νερά μου και μόνο τότε έγινε ξεκάθαρο μέσα μου τι είναι αυτό που θέλω να κάνω. Αισθάνθηκα ότι ήταν η μόνη επιλογή και ήμουν τυχερός που είχα ήδη τις γνώσεις ώστε να το προσπαθήσω».

(Μας υποδείχτηκε από αναγνώστη μας)http://www.kolivas.de/

Το φασιστικό τελεσίγραφο και το «ΟΧΙ» του Μεταξά


ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ
ΚΑΙ ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ


Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΔΑΤΟΥ*

Καλλιεργήθηκε από τα κάθε λογής όργανα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου η ιδέα πως ο Μεταξάς στα ξημερώματα της 28 Οκτώβρη 1940 που δέχθηκε στο σπίτι του την επίσκεψη του Ιταλού πρεσβευτή Ε. Γκράτσι, κράτησε όλη του την ψυχραιμία και στο φασιστικό τελεσίγραφο απάντησε με ένα ΟΧΙ. Τόσα έχουν γραφεί από τις ελληνικές εφημερίδες του καιρού εκείνου, ώστε παρ΄ ολίγο να σχηματισθεί και ολόκληρος θρύλος στο ζήτημα αυτό. Kαι όμως τα πράγματα δεν έγιναν όπως το Γραφείο του Τύπου του τεταρτοαυγουστιανού καθεστώτος, πλαστογραφώντας την αλήθεια, τόνιζε σ΄ όλους τους τόνους της προπαγάνδας.





Ο Μεταξάς κανένα ΟΧΙ δεν είπε στον Ιταλό πρεσβευτή. Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός και στο αλβανικό και ύστερα με την εθνική του αντίσταση. Τον πόλεμο λοιπόν του τον επέβαλε ο Ιταλικός φασισμός. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Και υπάρχουν και ντοκουμέντα. Ο τότε πρεσβευτής της φασιστικής Ιταλίας Ε. Γκράτσι έγραψε σαν να πούμε της αναμνήσεις του και τις δημοσίευσε κι΄ όλας. Πρέπει δε προκαταβολικά να τονίσουμε πως απ΄ όσα δημοσίευσε ο Γκράτσι βγαίνουν πολλά στοιχεία που χαρακτηρίζουν καλά τον Έλληνα δικτάτορα στις κρίσιμες για τη χώρα μας εκείνες στιγμές.

Ο Μεταξάς ήταν ως το κόκκαλο γερμανόφιλος και ιταλόφιλος κι΄ αν ο Μουσολίνι δεν ήταν τόσο προκλητικός ίσως ο αρχηγός του τεταρτοαυγουστιανού καθεστώτος νάβρισκε τον τρόπο να τα στρίψει και να πάει με τον άξονα. Απ΄ την αιτία αυτή κήρυχνε στην Πάτρα κι΄ αλλού λίγους μήνες πριν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος πως «είναι μωροί εκείνοι που βλέπουν στο διεθνή ορίζοντα περιπλοκάς και πολέμους». Και από την ίδια αιτία άφησε ανέτοιμη την Ελλάδα και παράδωσε τον ελληνικό στρατό στα χέρια ανίκανων αξιωματικών. Ήταν της ιδέας -κι΄ όταν πια κηρύχθηκε ο παγκόσμιος πόλεμος- ότι οι φίλοι του, ο Γκαίμπελς και ο Γκαίρινγκ θα τον προστάτευαν και δεν θάφηναν τα πράγματα να πάρουν την τροπή που πήραν. Ακόμα πίστευε πως και ο Μουσολίνι δεν θα κατέβαινε πιο κάτω από την Αλβανία όχι γιατί φοβότανε τους Εγγλέζους -αυτοί δεν υπολογίζονταν τότε- αλλά γιατί στην Ελλάδα υπήρχε φασιστικό καθεστώς – δηλαδή «αδελφόν καθεστώς», όπως έλεγε ο Νικολούδης1λίγες μέρες πριν μας κηρύξει ο Μουσολίνι τον πόλεμο.




Εξ΄ άλλου ο Ι. Πολίτης, ο τότε πρεσβευτής μας στη Ρώμη, είδε κι΄ έπαθε όσο να πείσει το Μεταξά πως η φασιστική Ιταλία ετοιμαζόνταν να μας χτυπήσει. Ο ίδιος κ. Πολίτης σε μια ιδιαίτερη συνομιλία μας λίγο καιρό πριν φύγει κρυφά από την Ελλάδα στον καιρό της κατοχής μου ανακοίνωσε πως έβρισκε μεγάλη αντίδραση στο υπουργείο των Εξωτερικών γιατί δεν ήθελαν να τον πιστεύσουν πως η Ιταλία μια μέρα θα μας χτυπούσε! Τέτοια νοοτροπία είχαν οι περίφημοι κυβερνήτες της χώρας μας όταν και τα μικρά παιδιά το καταλάβαιναν πως ο ορίζοντας ολοένα σκεπάζονταν από νέφη και ο ιταλικός φασισμός μας ετοίμαζε την ίδια τύχη της Αλβανίας.

Μα και όταν το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο και ο φασισμός μας χτυπούσε απειλητικά την πόρτα, πάλι ο Μεταξάς δεν έπαιξε τον ιστορικό ρόλο που καλούσαν οι περιστάσεις να παίξει. Ως την τελευταία στιγμή έλπιζε πως ο Μουσολίνι δεν θα μας επιτίθονταν γιατί πολλά περίμενε από τον Χίτλερ που τον πίστευε φίλο και προστάτη της Ελλάδας! Γι΄ αυτό όταν στις 4 το πρωΐ της 28 του Οκτώβρη 1940 τον ξύπνησε ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι για να του επιδώσει το τελεσίγραφο, δεν κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο -έτσι διηγείται ο Γκράτσι που κατά τα άλλα γράφει με πολύ συμπάθεια για το Μεταξά- κι΄ άρχισε τις φιλοφρονήσεις. Άμα δε διάβασε το τελεσίγραφο, ούτε αγρίεψε, ούτε κράτησε την ψυχραιμία του, ούτε βρήκε δύο λέξεις από κείνες που μένουν ιστορικές να πει για λογαριασμό της Ελλάδας, παρά δάκρυσε. Κι΄ ήταν τα δάκρυά του αυτά δάκρυα συγκίνησης φυσικά, αλλά συγκίνησης γιατί δεχόταν το ράπισμα από το φασισμό, που τόσο πολύ τον εξυπηρέτησε.

«Ο Μεταξάς -γράφει ο Γκράτσι- άρχισε να διαβάζει το τελεσίγραφο. Τα χέρια του καθώς διάβαζε, έτρεμαν ελαφρά και δια μέσου των γυαλιών του είδα τα μάτια του να δακρύζουν, όπως συνέβαινε όταν βρίσκονταν σε μεγάλη συγκίνηση. Άμα τελείωσε το διάβασμα με κοίταξε κατάματα και με φωνή συγκινημένη αλλά σταθερή μου είπε (γαλλικά) «Ώστε έχουμε πόλεμο». Του απάντησα πως αυτό δεν ήταν απαραίτητο και ότι η ιταλική κυβέρνηση έλπιζε πως η ελληνική θα δεχόταν την αξίωσή της να περάσουν ελεύθερα τα ιταλικά στρατεύματα που θα άρχιζαν τις κινήσεις τους στις 6 το πρωΐ. Ο Μεταξάς μου είπε τότε πως αυτό ήταν αδύνατο κι΄ αν θα ήθελε να ενδώσει. Δεν μπορούσε να βρει μέσα σε τρεις ώρες τον καιρό να πάρει διαταγές απ΄ το Βασιλέα και να μεταβιβάσει τις αναγκαίες οδηγίες. Ο Μεταξάς με ρώτησα αν τουλάχιστον μπορούσα να του υποδείξω ποια ήταν τα στρατηγικά σημεία που ήθελε να καταλάβει η ιταλική κυβέρνηση. Φυσικά υποχρεώθηκα να του απαντήσω πως δεν είχα καμιά ιδέα». Ο Μεταξάς απάντησε: ΄ Βλέπετε ότι είναι αδύνατο (να κάνω τίποτα). Η ευθύνη του πολέμου βαρύνει την ιταλική κυβέρνηση ΄».

Όπως φαίνεται απ΄ τη στιχομυθία αυτή, ο Μεταξάς, αν το ιταλικό τελεσίγραφο ήταν κάπως ελαστικό, θάρχιζε διαπραγματεύσεις, δηλαδή θα υποχωρούσε, αφού φυσικά πρώτα έκανε τις ανάλογες μεταβολές στο ναυτικό και στο στρατό, γιατί ύστερα από τον τορπιλισμό της «Έλλης» ο ελληνικός στρατός και λαός είχαν εξαγριωθεί και ο Μεταξάς βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Τον δέχτηκε λοιπόν τον πόλεμο σαν αναγκαίο κακό, περιμένοντας την ηθική υποστήριξη του Χίτλερ. Γι΄ αυτό όταν ήλθαν οι Άγγλοι στην Ελλάδα ως σύμμαχοι και έφερναν πολεμικό υλικό και βαρειά τανκς, άρχισε να δυσφορεί και να διαμαρτύρεται έμμεσα όπως μου έλεγε τότε ο κ. Γεωργ. Καρτάλης, που ως στρατιώτης είχε εμπιστευτική θέση. Έβαλε μάλιστα και τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες να δηλώνουν στους Εγγλέζους πως τα γεφύρια των ελληνικών δρόμων δεν αντέχουν για να μεταφερθεί στο εσωτερικό το αγγλικό υλικό και υπάρχει κίνδυνος να γίνουν δυστυχήματα και καταστροφές.

Δηλαδή ο Μεταξάς, που στο αναμεταξύ, όπως έγραψαν ευρωπαϊκές εφημερίδες μέσον του Τούρκου υπουργού των Εξωτερικών Σαράτσογλου διαπραγματεύονταν με τον Χίτλερ για να βρεθεί μια διέξοδος στην ιταλοελληνική διαφορά και να σταματήσει ο πόλεμος, δυσφορούσε για τις προετοιμασίες των Εγγλέζων κι΄ αυτό γιατί δεν ήθελε να βρουν οι φίλοι του Γερμανοί καμμιά αντίσταση από ξένο στρατό όταν την άνοιξη θα κατέβαιναν στην Ελλάδα. Έτσι σκέπτονταν κι΄ αυτά μαγείρευε ο «εθνικός κυβερνήτης».

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης», Φύλλο της Κυριακής 28 Οκτώβρη 1945 – Η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα «Απελευθερωτής» (Όργανο της ΚΕ του ΕΑΜ), Φύλλο του Σαββάτου 28 Οκτωβρίου 1944)
______________________________
1 Ο Θεολόγος Νικολούδης ανέλαβε μετά τη κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά στις 4 Αυγούστου 1936 υφυπουργός Τύπου και Τουρισμού.
_____________________________

* Ο Γιάννης Κορδάτος φοίτησε σε σχολεία της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, και τέλειωσε το γυμνάσιο στον Βόλο. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπήρξε πολυγραφότατος, μελετητής της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της «Φοιτητικής Συντροφιάς» και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος – Κομμουνιστικό ή ΣΕΚΕ(Κ) (1920), προκατόχου του ΚΚΕ, και διετέλεσε γενικός γραμματέας του (1920-1924) και διευθυντής του Ριζοσπάστη (1922-1924). Το 1927, αποχώρησε από το ΚΚΕ, επειδή διαφώνησε με τις θέσεις του κόμματος για την Μακεδονία. Συνέχισε ωστόσο να είναι κοντά στο ΚΚΕ, και γι΄ αυτό φυλακίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Αν και αυτοδίδακτος ιστορικός, εντούτοις ήταν πολυγραφότατος. Το βιβλίο του «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης», που κυκλοφόρησε το 1924, ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα του «ιστορικού υλισμού» στην Ελλάδα, και προκάλεσε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις προκάλεσε και το βιβλίο του Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, μια «κριτική έρευνα», όπως γράφει ο ίδιος, «πάνω στο μεγαλύτερο επαναστατικό κίνημα που συγκλόνισε τον κόσμο, τον χριστιανισμό και το λαϊκό ηγέτη και επαναστάτη Χριστό». Το βιβλίο αυτό, αν και αποτέλεσμα μόχθου 20 ετών, δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο μετά τον θάνατό του, καθώς κανένας εκδότης δεν τολμούσε να αναλάβει την έκδοσή του.

Ήταν επίσης μεγάλος γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας, αρχαίας και νέας, και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως επιμελητής των εκδόσεων της κλασικής Ελληνικής Γραμματείας, που κυκλοφόρησαν από τον οίκο του Ι. Χ. Ζαχαρόπουλου.

Σήμερα, στην γενέτειρά του Ζαγορά, λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος που φέρει το όνομά του, ενώ το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό αμφιθέατρο στο κτίριο Παπαστράτου στον Βόλο. (biblionet.gr).

http://www.kolivas.de/