Η Λευκάδα των ονείρων μας

                

Αγρότισσα Μάννα (Μάννα Γη) 28ΣάββατοΟκτ. 2017

Αγρότισσα, Λευκάδα, Μάνα γη, Νήρικος, Σφακιώτες, Σύλλογος Λευκαδίων Πάτρας


Ομιλία Της Ιωάννας Κόκλα, με θέμα: « ΜΑΝΝΑ ΓΗ»

Κυρίες και Κύριοι
η Λευκαδίτισσα Ποιήτρια-Συγγραφεύς κ. Ιωάννα Κόκλα
(από το περιοδικό μας ΝΗΡΙΚΟΣ)

Στην ημερίδα της Ομοσπονδίας Λευκαδίτικων Συλλόγων,
προς τιμήν της Λευκαδίτισσας Αγρότισσας.

Λαζαράτα, Καλοκαίρι 2003

Ιωάννα Κόκλα

Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας.

Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι εδώ μαζί σας απόψε, μα πιστέψτε με πολύ μεγαλύτερη είναι η συγκίνηση που νιώθω, γιατί είμαι και εγώ συνέχειας παιδί της Λευκάδας γης, με τις προγονικές μου ρίζες βαθειά στο χώμα της αναθρεμμένες… Η γενιά μου είναι αγροτική και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό.

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, όπως ένα δέντρο για να κρατηθεί στη ζωή πρέπει να αντλεί, να ρουφάει απ’ τις ρίζες του χώμα και νερό, έτσι και μια κοινωνία, ένα έθνος για να ζήσει και να καρποφορήσει πρέπει να αντλεί, να ρουφάει απ’ τις προγονικές ρίζες και τις παραδόσεις, ιστορικές αλήθειες, αξίες και γνώσεις.

Ευτυχώς για μας η δικιά μας τοπική κοινωνία, το δικό μας έθνος έχουν πλούσιες και βαθιές τις ρίζες, τις ιστορικές αλήθειες και αξίες, έστω και αν στις μέρες μας δεν μας είναι ξεκάθαρες πολλές φορές. Γιατί μια κρούστα, μια αχλή αιώνων, τις σκεπάζει και εδώ χρειάζεται υπομονή και επιμονή να ξύσουμε την επικαθήμενη σκουριά, να αναταράξουμε τις στάχτες του παρόντος, για να ανακαλύψουμε αυτές τις γνώσεις – αλήθειες και να τις κοινωνήσουμε. «Ένας λαός και ένας τόπος μπορεί να προσβλέπει σ’ ένα λαμπρό μέλλον μόνον όταν γνωρίζει καλά το παρελθόν του». Και εμείς απόψε στο λίγο χρόνο που μας επιτρέπεται να επικοινωνήσουμε, θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε μαζί κάποιες από αυτές τις σοφές αλήθειες και πρώτα απ’ όλα την πανανθρώπινη οικουμενικότητα και σημαντικότητα των εννοιών –λέξεων, Μάννα και Γη.

Η κάθε μια ελληνική λέξη ξεχωριστά είναι φορτωμένη ιστορία, δεν είναι συμβατική, αλλά νοηματική, σημαίνουσα και συμπαντική. Η κάθε μια λέξη έρχεται από πολύ μακριά, μεγάλο το ταξίδι, ασύλληπτο, όπως ακριβώς και η γενιά του καθενός μας, μα συγχρόνως τόσο κοντινό και γνώριμο αυτό το ταξίδι για όλους εμάς, που την «μητρικήν γλώσσαν μας έδωσαν Ελληνικήν».

Οι λέξεις, οι ιερότερες λέξεις Μάννα και Γη γονιμοποίησαν, μορφοποίησαν, έθρεψαν και έδωσαν φωνή και ψυχή στα φωνήματα όλων των ανθρώπων της γης.

Το μπόλιασμα της Ελληνίδος φωνής αχνοφέγγει στα χείλη και τις καρδιές των ανθρώπων της γης, αντιφεγγίζει στα ονόματα που ρέουν με ορμή στο διάβα της ιστορίας, σκορπίζεται στις απέραντες θάλασσες που πλανάται ο νους, θρέφοντας τις ξεγυμνωμένες ρίζες των δέντρων της σκέψης ίδια και απαράλλαχτα όπως το χορταστικό, πυρόξανθο στάρι στα χέρια του γεωργού Τριπτολέμου κάποτε, στις απαρχές του πολιτισμού…

Η μυθολογία μας είναι κωδικοποιημένη η ιστορία μας, όπως λεπτομερώς αναφέρω στο βιβλίο μου «Ελευσίς – Θριάσιον, Ονοματολογία – Ετυμολογία «. Η μυθολογία μας απηχεί, μας διασώζει ιστορικά γεγονότα και πραγματικότητες. Οι μύθοι είναι φορτωμένοι ιστορία για το παρελθόν μας. Οδηγημένοι λοιπόν και εμείς απ’ τις αρχέγονες πρωτοελληνικές λέξεις Μάννα και Γη, προσδιορίζοντας το «έτυμον», την αλήθεια τους, την α-λήθη (όχι λησμονιά δηλ.) θα κοινωνήσουμε την γνώση απ’ την ίδια της την ρίζα.

«Φύσει τα ονόματα είναι τοις πράγμασι» ,Πλάτων Κρατύλος. Τα ονόματα συμφωνούν με την φύση των πραγμάτων.

Το πρώτο και τελευταίο έναρθρο ανθρώπινο φώνημα, στο διάβα της ζωής όλων των θνητών σ’ όλες τις γλώσσες του πλανήτη, δεν είναι άλλο από το Μα. Μαμά, Μάννα, Μάτερ, Μητέρα. Λατινικά mater, αγγλικά mother, ιταλικά madre, Ισπανικά madrί, ρωσικά mat, περσικά mataz κ.λ.π.

Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας, την Μάννα, την θρέπτειρα μητέρα τροφό και προστάτιδα, βαθειά στο υποσυνείδητό τους οι άνθρωποι πάντοτε την αναζητούσαν και πάντοτε θα την αναζητούν, προκειμένου να πληρώσουν την μοναδική- αποκλειστική σχέση Μάννας – παιδιού.

Η θηλυκή αρχή, η Μάννα, η τροφός αναντικατάστατος και αμόλυντος, διαφεντεύει τις καρδιές και το νου όλων μας, σ’ όποια ηλικία και αν βρισκόμαστε. Τότε ήταν η Γη –μητέρα, η Γη – μήτρα — >η Δήμητρα, η πονεμένη προστάτιδα Μάννα τροφός με την αναστημένη της Κόρη Φερσέφασσα (την φέρουσα το φως). Σήμερα είναι η πονεμένη, συντρέχουσα Υπεραγία Παναγία μας, Μητέρα όλων μας με τον αναστημένο της Υιό.

Ο κατά φύσιν άνθρωπος και δη ο πανάρχαιος προσπάππος Πελασγός, είχε συγκινηθεί βαθύτατα από το θείο μυστήριο της γέννας, της βλάστησης και προσπαθούσε με τις αισθήσεις και το πνεύμα του να δώσει εξήγηση για την ζωή και τον θάνατο. Στην ευρύστερνο (πλατύστηθη τι καταπληκτική λέξη) αγκαλιά της γης, έβλεπε με έκπληξη να τελείται η πιο μυστηριώδης διεργασία της κυοφορίας. Μια ανεξάντλητη εναλλαγή γέννας, φθοράς και θανάτου. Έβλεπε τη γη θηλυκή, στρογγυλή, να ανοίγει την άνοιξη και κατόπιν να εναγκαλίζεται την φθορά, να φθίνει το φθινόπωρο (εποχή που φθίνουν οι οπώρες). Το θείο μεγαλείο της φύσης, το θαύμα της ζωής, το τέλος και η αρχή μαζί. Για τούτο την έκανε Μητέρα του, Γη μήτρα, που γεννά και θρέφει τα πάντα. Την θεοποίησε, θεοποιώντας την θηλυκή της φύση, την θήλεια αρχή, την θεία ενότητα αρχής (σύμφωνα και με τον Α. Σικελιανό). Μα και σήμερα σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου εξακολουθεί να είναι γέννους θηλυκού. Γη, γαία, ανταία, χθών, άρουρα, έρα, Δάερα (Δάειρα), terra, tellus,1α terre κ.λ.π.

Στις Βάκχες του ο Ευριπίδης (στ. 275 – 6) λέγει: «Νέε μου, δύο είναι τα μεγαλύτερα στους ανθρώπους αγαθά. Η Θεά Δήμητρα το πρώτο. Είναι η Γη και κάλει την με όποιο όνομα θέλεις». Η στρογγυλή Γη ομοιάζει με την μητρική κοιλία, κυοφορούν και οι δύο το σπέρμα, για να βλαστήσει στην συνέχεια η ζωή.«‘Οπου καρποί της γης και παίδες τίθενται παράλληλα ως όμοια», μας λέγει πάλι ο Ευριπίδης. Η λέξη βλαστάρι που χρησιμοποιούμε και εμείς σήμερα, αυτό δεν σημαίνει; Το προϊόν της μητρικής κοιλίας ταυτίζεται με τούς καρπούς της γης και λέγεται καρπός και αυτό, οι δε καρποί της γης οι δημητριακοί, γεννήματα τα λένε οι αγρότες μας.

Τα πανέμορφα γυναικεία ειδώλια, ευρήματα ακόμα και της παλαιολιθικής εποχής, που έρχονται συνεχώς στο φως μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές, απεικονίζουν γυμνές γυναικείες μορφές με τονισμένα τα θηλυκά χαρακτηριστικά τους. Οι στρουμπουλές «Αφροδίτες», με τα μεγάλα στήθη και τους υπερτραφείς μηρούς σε κατάσταση εγκυμοσύνης, μας εντυπωσιάζουν είτε είναι από πηλό, πέτρα ή οστό.

Αλλά η γη δεν υπήρξε μόνο η μήτρα των πάντων, «η μητέρα θνητών τε αθανάτων» σύμφωνα και με τον ‘Ομηρο, αλλά συγχρόνως και ο τάφος τους.«Τους νεκρούς Αθηναίοι Δημητρείους ωνόμαζον το παλατόν», μας ιστορεί ο Πλούταρχος. Στην γη έπρεπε να αποδοθούν οι άνθρωποι μετά θάνατον δια της ταφής, διότι μόνο τότε«επανερχομένου του σώματος εις την μητέρα γη, εύρισκε ησυχία». Ως χθονία δε την λάτρευαν, τελούσαν εορτές, εορτάζοντας την ίδια μέρα τα «γενέσια» και τα»νεκύσια»,(νέκυς = ο νεκρός, νεκροταφείον κ.λ.π.), προσφέροντας εναγίσματα (είδος θυσιών) και χοές (είδος σπονδών). ‘Εχυναν δηλαδή επί του εδάφους των τάφων, λάδι, κρασί, γάλα και μέλι με νερό. Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και εμείς σήμερα;

Τα σπήλαια, τα άδυτα, οι θολωτοί τάφοι, υπήρξαν οι λατρευτικοί χώροι της γης, παραπέμποντάς μας στην εικόνα της θήλειας μήτρας. ‘Ετσι λοιπόν απ’ την αυγή της ανθρώπινης έλλογης παρουσίας, η θηλυκή φύση και αρχή θεοποιήθηκε στο πρόσωπο της Μάννας Γης. Θεοποίησαν στη συνέχεια και τις ιδιότητες και τα γεννήματά της, τη φύση, τη βλάστηση, τον Πλούτο των γεωργικών αγαθών (και τότε πλούτος λογίζονταν μόνον αυτός), τη χλόη, τα ποτάμια, τις πηγές και τα δάση της. Νηρηίδες, Νεράιδες, Δρυίδες, νύμφες και πότνιες θεές τα ψύχωναν, τα προστάτευαν, έστηναν χορούς, ερωτεύονταν στα σκιερά δάση και στις νεροπηγές της, θεοί και θνητοί.

Επίσης η γη μας, η Γη μητέρα – Δήμητρα, λατρεύτηκε με την μέγιστη ιδιότητα μεταξύ των άλλων, της θεσμοφόρου, της νομοθέτιδος δηλαδή, της προστάτιδος των θεσμών του γάμου και της τεκνοποιίας, μαζί δε και της γεωργίας. Γιατί η γεωργία και ο γάμος – η οικογένεια, είναι οι σημαδιακοί κοινωνικοί και ηθικοί θεσμοί, που οδήγησαν και οδηγούν τον άνθρωπο από την ημιάγρια κατάσταση, στον πολιτισμό. Η καλή διάταξη των κοινωνιών και η σωστή λειτουργική τους διεργασία είναι συνέπεια της ανάπτυξης και υπάρξεως αυτών των θεσμών. Ο καθορισμός των αστικών νόμων ανάγεται, βεβαίως, όχι τυχαία, στη θεσμοφόρο Δήμητρα. «Οι Θείοι νόμοι» σύμφωνα με τα αρχαία μας κείμενα, ο μέγας θεσμός της Μητρότητας μαζί με τον άλλο μέγα θεσμό της γεωργικής τέχνης, στήριξαν και στηρίζουν ολόκληρο το ανθρώπινο επί της γης οικοδόμημα.

Κι εσείς οι Αγρότισσες, οι γυναίκες της Λευκάδος Γης, οι ευλογημένες Μάννες μας, είστε το ολοζώντανο παράδειγμα των θείων αυτών νόμων. Στα σεπτά σας ιερά χεροδάκτυλα και στην καρδιά σας, στηρίζεται η γένεση, η θρέψη της ζωής και η συνέχειά της…

«Τους θείους νόμους» και πάλι όχι τυχαία παρέλαβαν οι άνθρωποι, κατόπιν εντολής της Θεάς Δήμητρας, από τα χέρια του πρωτοευλογημένου γεωργού Τριπτολέμου, (ο τρίς φορές αρώσας την γην). Ο πρωτογεωργός Τριπτόλεμος, έγραψε περί γεωργίας και δίδασκε με το γραπτό και τον προφορικό του λόγο, περιηγούμενος τον κόσμο«περιερχόμενος την οικουμένη, εναερίω επί αμάξης„ μας παραδίδει η ιστορία. ‘Ετσι η Γη Μητέρα-Δήμητρα, έγινε η πρόξενος των μεγίστων αγαθών, δέχθηκε τις λαμπρότερες τιμές και γιορτές, όχι μόνο από τους Έλληνες αλλά και από όλους σχεδόν τους βαρβάρους. «Μεγίστων γάρ αγαθών ανθρώποις αιτίαν γενομένην επιφανεστάτην τυχείν τιμών και θυσιών … ου παρ’ Ελλησοι μόνον, αλλά και παρά πάσι σχεδόν τοις βαρβάροις, όσοι της τροφής εκοινώνησαν». (Διόδ. Σικελιώτης Στ. 67, 3).

Συνεχίζοντας όμως τα ετυμολογικά μας ταξίδια, ας γευτούμε λίγο και το μεγαλείο της πρωτογένειας της λέξης Γη. Κατά την επικρατέστερη ετυμολογική προσέγγιση, η λέξη Γη προέρχεται εκ του αρχαϊκού ρήματος Γω, το οποίον σημαίνει χωρώ, αλλά και γεννώ. ‘Ετσι η Γη ονομάστηκε έτσι, επειδή τα πάντα χωρούσαν επ’ αυτής ή επειδή τα πάντα γεννώνται εξ’ αυτής. Παρήχθησαν δε χιλιάδες παράγωγες λέξεις οικουμενικές και πανανθρώπινες, γηγενής, γεωργός (γη + έρyον), γεωργία, γεωπονία, γεωγραφία, γεωπέδιον -> γήπεδον, γεώμηλον κ.λ.π.

Ας σταθούμε όμως στο κάλλιστον των έρyων , στο έργον της γεωργίας, δηλ. την καλλιέργεια της γης. Σκεφτείτε άραγε είναι τυχαία η ονοματοδοσία της λέξης καλλιέργεια; Η γεωργία, η υψίστη αυτή τέχνη του κάλλιστου έργου, διαφυλάχθηκε και θα πρέπει να διαφυλάσσεται «ως κόρη οφθαλμού», ως θησαυρός αναντικατάστατος από γενιά σε γενιά. Η αντλούμενη εμπειρία του μακρινού παρελθόντος αναδεικνύει την παράδοση της γεωργικής τέχνης, ολοζώντανο βιβλίο στα αδρά, λιοψημένα χέρια των αγροτών ανθρώπων της γης.

Στην Ελλάδα εδώ και χιλιετίες η γεωργία έγινε επιστήμη. «Πασών επιστημών μήτηρ γεωργία εστί» μας λέγει ο Αριστοτέλης. Ο γεωργός – ποιητής Ησίοδος, έγραψε τα περί της γεωργίας στο διδακτικό του έπος, «Εργα και Ημέραι». Το Ησιόδειον άροτρο (αλέτρι) εξακολουθεί και σήμερα να είναι πρότυπον γεωργικόν εργαλείον μετά 30 αιώνες χρήσεως τουλάχιστον. Πατέρας της γεωργικής επιστήμης θεωρείται ο μαθητής του Σωκράτους, ο Ξενοφών. Ωραιότατο και διδακτικότατο είναι το εγκώμιον της γεωργίας στο οποίο φέρεται να λέγει ο Σωκράτης εις τον «Οικονομικόν» του, «ουδέ οι ευτυχέστεροι ημπορούν να απέχουν από την γεωργίαν… καλώς δε κ’ εκείνος όστις έφη την γεωργίαν των άλλων τεχνών μητέρα και τροφόν είναι… όπου δ’ αν αναγκασθή η γη χερσεύειν αποσβέννηται και αι άλλαι τέχναι σχεδόν τε κατά γην και κατά θάλατταν».

Η καλλίστη τέχνη του έργου της γεωργίας, είχε μεγάλη τιμή και υπόληψη και στα Ομηρικά έπη. Τα πλούσια καρποφόρα κτήματα και τα γεωργικά αγαθά εθεωρούντο ως ο πραγματικός πλούτος και την τέχνη της γεωργίας, εξασκούσαν ακόμα και οι ίδιοι οι βασιλείς. Ο Οδυσσέας προκαλώντας έναν εκ των μνηστήρων, λέγει: «αν θερίσουμε αδιακόπως … και οργώσουμε συναγωνιζόμενοι … τότε θα δεις πόσο εγώ θα σε ξεπεράσω…»

Ο Πλούτος (ο γεωργικός πλούτος, όπως σας προανέφερα) όχι τυχαία στην μυθολογία μας, αναφέρεται ως ο γυιός της γης και του Ιασίωνα, όπου μάλιστα η σύλληψή του έγινε από την θεά Δήμητρα σε τρεις φορές οργωσμένο χωράφι. Η αλληγορία του μύθου τούτου είναι πρόδηλη.

Η καλλιεργημένη γη, σε αντιδιαστολή με τα υπόλοιπα ονόματά της, ονομάζονταν άρουρα από την ρίζα αρ. Εμείς δε την λέμε πλέον άρουρα αλλά λέμε αρουραίος, αρακάς, άργιλος, αρόω = οργώνω, άροτρο, άρτος, Άργος και αγρός, αγρότης. Εξ αυτής της ρίζας ονοματοδοτήθηκαν και πλήθος χωρών, όπως Αρκαδία, Αραβία, Αρμενία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Άριος,κ.λ.π. Έτσι λοιπόν ο αγρός, ο αγρότης, η αγρότισσα βγαίνει ολοζώντανη και ακέραια μέσα απ’ την άρουρα γη, την καλλιεργημένη γη.

Αγρότη και αγρότισσα κατέχετε στα χέρια σας έναν άγραφο θησαυρό γνώσεων, παραδομένο από γενιά σε γενιά, αιώνες επί αιώνων… Ο πλούτος της τέχνης σας είναι ανεκτίμητος, δίνει απλόχερα το δώρο της ζωής, τρέφει και ανασταίνει κάθε γέννημα επί της γης. Εσύ Μάννα αγρότισσα, αφέντρα της γης και της ζωής, έχεις το χάρισμα της γέννας και της θρέψης, κουροτρόφος, πλουτοδότειρα.

Και εσύ ειδικά πάνσεπτη λευκαδίτισσα Μάννα αγρότισσα, σωστή δωρική κολόνα αρχαίου Ναού είσαι, ίδια κιστοφόρος Ελευσιανιακού Ιερού, γεννώσα, τρέφουσα και συντρέχουσα. Λεβεντόκορμη, ξάστερο βλέμμα, ποτέ κακόμοιρη και αξιολύπητη, με λόγο γλυκό στο στόμα, «καμάρ’ μου, ψ’χή μου». Λες και το χρώμα τ’ ορίζοντα γαληνεύει την καρδιά σου και την κάνει ν’ απλώνεται σ’ όλους περίσσια, σαν την θάλασσα που τριγυρίζει τη ματιά σου. Η συμμετρία των άστρων αποτυπώνεται στης τέχνης την αλήθεια, στον αργαλειό, στο κέντημα, στο λευκαδίτικο κέντημα. Χρυσές οι κλωστές, ακτινωτά τα σχήματα, σημαδεύουν το χρόνο και δίνουν διαστάσεις στη νόηση. Γυναίκα της Λευκάδος Γης, Μητέρα, ακάματη Κυρά, ολόιδια είσαι όπως και η Φύση.

Εσείς οι λευκαδίτισσες θειές με τ’ άξια χέρια της δουλειάς, οι αγρότισσες λευκαδίτισσες Μάννες, υπηρετείτε όσο κανένας άλλος τους θεσμούς της ζωντανής συνέχειας των πανάρχαιων πανανθρώπινων αξιών και παραδόσεων, της αγνής και καθάριας ζωής… Με το σταρένιο ψωμί των χεριών σας και την ορμήνια των θείων λόγων σας, ψυχοπιάνεται και βλασταίνει ο σπόρος της ζήσης, τρυφερά προφυλαγμένος στα φυλλοκάρδια της ψυχής σας, μέχρι να γενεί ήλιος λαμπρός, αντλώντας τις ηλιαχτίδες του απ’ το φως των ματιών σας. Και τα γεννήματά σας, σάρκα από την σάρκα σας, μοοχοβολούν το πάλεμα της αργασμένης σας καρδιάς, μπολιάζοντας την ζωή με τ’ άρωμα τ’ Απρίλη. Ευλογημένες να’στε όλες εσείς, Γυναίκες, Κόρες, Μάννες της Λευκάδος Γης, σας προσκυνώ και εγώ συνέχειας παιδί …

Ο τελευταίος μύστης, ο λευκάδιος ποιητής Α. Σικελιανός, προείδε την σημαντικότητα του συμβολισμού της θήλειας ενότητας αρχής και ύμνησε με τους προφητικούς του λόγους, όσο κανένας άλλος την Μητρότητα και τον Αγροτισμό: «Γιατί η Μητρότητα και ο αγροτισμός απ’ τα πανάρχαια χρόνια έκλειναν μέσα τους τον ίδιο ζωτικό καθολικό προορισμό». Για την Γη, την ύπαιθρο χώρα, επισημαίνει: «Η Γη δεν είναι μονάχα το βάθρο αυτής της ηθικής και της πνευματικής εξελίξεως μας μέσα στο παγκόσμιο περιβάλλον … η γη είναι ο άνθρωπος ο ίδιος. Περιττό είναι να ζητούμε έξω απ’ αυτή τον Ουρανό ή τον Άδη αν δεν τα βρούμε απάνω της ακέρια. Για εκείνους που περιφρονήσανε τη Γη και θεωρήσανε ταπεινωμένο τον εαυτό τους επειδή ήταν πλάσματά της, θάπρεπε να υπενθυμίζεται διαρκώς πως η πνευματική και ψυχική ζωή τους, ως την ώρα που κλείσανε τα μάτια, καθορίζονταν αδιάκοπα από εκείνη «.

Και συνεχίζει στις ομιλίες της ημιτελούς «Ελευσίνιας Διαθήκης», αποτυνώμενος στον γεωργό: «Γεωργέ, μην αφήνεις τα παιδιά σου να αυτομολούνε προς τα κέντρα, που η ζωή είναι σφραγισμένη απ’ άκρη σ’ άκρη απ’ την σφραγίδα της πολιτικής και της ηθικής υπερδουλείας, της δουλείας που ακριβώς καλείσαι σήμερα ο αδρότερος μέσα στον κόσμο. Η ζωντανή αποστολή σου είναι η ουσιαστικότερη που υπάρχει σήμερα στη ζωή».

Λόγια σοφά και προφητικά, ειπωμένα πριν 70 χρόνους περίπου, τότε που το αγροτικό ζήτημα και η ερήμωση της υπαίθρου δεν είχε ακόμα τις διαστάσεις που έχει σήμερα. Σήμερα δυστυχώς όσο ποτέ άλλοτε ο αγρότης, ο «αδρότερος που υπάρχει στον κόσμο», χλευάζεται απ’ τους ανίδεους, ασεβείς και ανιστόρητους γραφειοκράτες των ανήλιαγων πόλεων, ως άξεστος, χωριάτης, βλάχος, επαρχιώτης…

Το αγροτικό ετήσιο εισόδημα ολοένα και συρρικνώνεται και οι επιταγές της επίσημης πολιτείας επιβάλλουν τον συνεχή περιορισμό του αριθμού των αγροτών μας. Ο αγρότης Έλληνας, αυτός ο πραγματικός άρχοντας, γιατί όποιος κατέχει γη είναι άρχοντας, ο ελεύθερος και ο αδέσμευτος απ’ την δουλεία της εξάρτησης της μισθωτής εργασίας του μεροκάματου, αναγκάζεται να εγκαταλείπει το βιός του, τον πλούτο του και να φεύγει μετανάστης, κυνηγώντας μια καλύτερη μοίρα και από παραγωγικός, καταντάει μη παραγωγικός, ουραγός και ψωμοζύτης.

‘Ετσι δια του αστικού υπερσυγκεντρωτισμού, ερημώνεται η ύπαιθρος Ελλάδα χώρα. Εμείς εδώ στην ορεινή Λευκάδα, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες το ζήσαμε και το ζούμε πολύ έντονα το πρόβλημα, και έτσι λοιπόν ο στυλοβάτης παραγωγός γεωργός και κτηνοτρόφος γίνεται κι αυτός με τη σειρά του υπερκαταναλωτής των πολυεθνικών, των πολυδιαφημισμένων εισαγομένων προϊόντων της μιας χρήσης…

Τα μεταλλαγμένα δημητριακά, το κονσερβαρισμένο γάλα και το κρέας των τρελαμένων ζώων, γεμίζουν τα ράφια της πολυεθνικής αλυσίδας και του πιο απομεμακρυσμένου μισοερημωμένου χωριού μας δυστυχώς… Η άλλοτε ιερότητα και ο σεβασμός που αντιμετωπίζονταν οι δουλευτές της γης και η ίδια η Μάννα Γη, μας περίσσεψαν… Ο γεωργικός πλούτος της Μάννας Γης μεταλλάσσεται καθημερινώς και μαζί μ’ αυτόν οι παραδόσεις μας, οι αξίες μας, τα όνειρά μας. Η Γη μας η ευρύστερνος ξεψυχάει απ’ την μόλυνση, απ’ την εγκατάλειψη, η θάλασσα, ο αέρας, το έδαφος, το υπέδαφός της, ολοένα και περισσότερο μολύνονται…

Παραπλανημένοι μεν, συνυπεύθυνοι δε γιατί τους αφήνουμε να μας αλώνουν κάθε μέρα και πιο πολύ, καταντήσαμε να μην επιτρέπεται να τρυπώσουμε στην αγκαλιά της . Πού χωράει το ευρύστερνος αλήθεια; Τόσο τοις % τοξικά, ραδιενέργεια, υδρογονάνθρακες, ράδιο, πλουτώνιο, υπεριώδης ακτινοβολία και τόσα άλλα συναφή. ‘Ηδη από τον καθημερινό και ανελέητο βιασμό της φύσης έχουμε αλλαγή του κλίματος, ραγδαία αύξηση καρκινογενέσεων…

Ξεχάσαμε ή μάλλον μας προέτρεψαν να ξεχάσουμε ότι είμαστε γεννήματα, παιδιά της Μάννας Γης, ξεπουλήσαμε και ξεπουλάμε την ευρωστία μας, την υγεία μας, τα αισθήματά μας, την ίδια μας τη φωνή και καταντήσαμε ξεκομμένοι και μοναχικοί, αμπαρωμένοι γεμάτοι φόβους και ανασφάλειες, να ζούμε στις ρυπασμένες πόλεις, δίχως τον ήλιο και τη βροχή να ραντίζουν φως και ελπίδα τα πρόσωπα μας.

Εμείς οι σημερινοί ένοικοι, οι κατοικούντες την Γη, τρεφόμενοι και ζώντες απ’ αυτή, πόσο την σεβόμαστε; Πόσο την σεβόμαστε, την προστατεύουμε, για να προστατέψουμε την ίδια μας τη ζωή σε τελευταία ανάλυση;

‘Ισως η ανθρωπότητα και η γη μας να μην έχει βρεθεί ποτέ άλλοτε σε τέτοια κατάσταση μόλυνσης του περιβάλλοντος. Πού χωράνε να ζήσουν άραγε οι Νηρηίδες, οι Δρυίδες, οι νεράιδες, οι πότνιες θεές; Σε ποια καθάρια νερά θε να λουστούv και σε ποια πυκνόφυλλα δάση θε να κρυφτούν γεμάτες χάρη, έρωτα και φως;

Αν δεν νιώσουμε σάρκα, κομμάτι αυτής της Γης, της φύσης που μας περιβάλλει, αν έστω και αργά δεν αντισταθούμε στους αχόρταγους αλαζονικούς καπηλευτές της γης μας, θα καταστραφούμε… Η μωρία, ο σκοταδισμός, τα πρόσκαιρα υλικά συμφέροντά τους πρέπει να ξεσκεπαστούν και οι πανάρχαιες ελληνικές λέξεις αντίστοιχα να αποκτήσουν την αληθινή τους διάσταση, το αληθινό τους νόημα της γνώσης και της υγιούς σκέψης, για να οδηγηθούμε κάποτε στην ανάπαυση της ψυχής μας, τρυπωμένοι στην ζεστή αγκαλιά της Μάννας Γης…

Η ζωντανή αποστολή σου αγρότη είναι η ουσιαστικότερη που υπάρχει σήμερα στη ζωή, λέμε και εμείς με την σειρά μας. Και συ λευκαδίτισσα αγρότισσα, με το καθάριο πρόσωπο ανταμωμένο με τ’ αργασμένα χεροδάκτυλά σου, ας γίνεις φωτεινό ορόσημο στις μέρες μας, γιατί είσαι ολόιδια η Μάννα Γη…

https://ioannakokla.wordpress.com

Πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης η λαμπρή τιμητική εκδήλωση με θέμα «Η Λευκάδα τιμά τον ΒΙΛΧΕΛΜ ΝΤΑΙΡΠΦΕΛΝΤ, τον μεγάλο Γερμανό Αρχαιολόγο, τον μεγάλο Φιλέλληνα» 01/12/2017 ΠΗΓΗ: ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ

Με εξαιρετική επιτυχία και απήχηση σε όλη την Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε το πρωίτης Κυριακής 26 Νοεμβρίου 2017 στο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα, η λαμπρή εκδήλωση που συνδιοργάνωσε το Επιμελητήριο Λευκάδας και ο Σύλλογος για τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον Νυδρίου Βίλχελμ Νταίρπφελντ, ως φόρο τιμής στον Αρχαιολόγο που συνέδεσε άρρηκτα το όνομα του με το νησί της Λευκάδας, Βίλχελμ Νταίρπφελντ.

Η εκδήλωση η οποία είχε τεθεί υπό την αιγίδα των Υπουργείων Πολιτισμού και Αθλητισμού, Τουρισμού και της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη από ακροατές αίθουσα εκδηλώσεων του Νέου Μουσείου της Ακροπόλεως. Παρόντες ήταν: η ακόλουθος της Γερμανικής Πρεσβείας στη χώρα μας, καθώς και εκπρόσωποι της Πολιτικής, Επιχειρηματικής, Επιστημονικής και Ακαδημαϊκής Κοινότητας της Χώρας.



Στην χαιρετιστήρια ομιλία του ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Λευκάδας, κ. Σωτήρης Σκιαδαρέσης, τόνισε πως η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο πολιτισμό και στο τουρισμό επιβάλλεται να τροφοδοτείται συνεχώς με νέα στοιχεία και δράσεις.

Ανέφερε δε πως, "για τη Λευκάδα αλλά και όλους του Λευκάδιους ο διάσημος γερμανός επιστήμονας θεωρείται ένας εντελώς δικός τους άνθρωπος, άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία της. Και μάλιστα ήρθε η στιγμή να τον αναδείξει εκ νέου με έναν ιδιαίτερο τρόπο και να γίνει ευρύτερα γνωστός για ….το όνειρό του, την Ιθάκη του. Για εμάς τους Λευκαδίτες ο Βίλχελμ Νταίρπεφλντ αποτελεί το όνομα και το μύθο ταυτόχρονα. Και για το λόγο αυτό το ζήτημα της συνέχισης των εργασιών ανασκαφής προκειμένου να προκύψουν οι ατράνταχτες αποδείξεις πως η Λευκάδα είναι η Ομηρική Ιθάκη, παραμένει επίκαιρο και πάντα σημαντικό… Θα ήθελα, επίσης, να προσθέσω ότι εξίσου σημαντικό είναι η σχέση αυτή να γίνει ευρύτερα γνωστή τόσο στις νεότερες γενιές όσο και σε όσους δε γνωρίζουν. Θεωρούμε ότι η δημιουργία ενός Κέντρου Πολιτισμού στο Νυδρί Λευκάδος αλλά και η ανέγερση ενός μνημείου ισάξιου του μεγέθους του ονόματος του θα καλύψει την ανάγκη αυτή και ταυτόχρονα θα λειτουργήσει και ως σημείο συνάντησης της επιστήμης με το ευρύ κοινό".

Τέλος ο κ. Σκιαδαρέσης περιγράφοντας την "επόμενη μέρα" καθώς η συγκεκριμένη εκδήλωση είναι η αρχή σχετικών δράσεων, τόνισε: " Το Επιμελητήριο Λευκάδας χαιρετίζει την σημερινή εκδήλωση και ελπίζει να ευοδωθεί, να αποτελέσει εφαλτήριο για νέες έρευνες, αναζητήσεις και ανασκαφές στο νησί αλλά και να θέσει τις βάσεις για τον επαναπροσδιορισμό μιας άλλης πτυχής του νησιού ως τουριστικού προορισμού, αυτή του αρχαιολογικού αλλά και εκπαιδευτικού προορισμού.



Στην εκδήλωση υπήρξε άριστος αρωγός του Επιμελητηρίου Λευκάδας, ο Σύλλογος για τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον Νυδρίου Βίλχελμ Νταίρπφελντ, η Πρόεδρος του οποίου, κυρία Ελένη Βερυκίου, συντόνισε με άψογο τρόπο την διαδικασία.

Στην εκδήλωση μίλησαν ως κύριοι ομιλητές οι:

Νώντας Γαζής, Ερευνητής, Θέμα: Η Λευκάδα, Ομηρική Ιθάκη:

H θεωρία του Βίλχελμ Νταίρπφελντ -oμηρική γεωγραφία και ένα επιτακτικό αίτημα ανασκαφής

Δρ. Θεόδωρος Γιαννόπουλος, Δρ. Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών. Πρόγραμμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό» με θέμα "W. Dörpfeld: Λευκάδα-oμηρική Ιθάκη: επιστημονικά και πολιτισμικά διδάγματα",

Δρ. Εμμανουήλ Κορρές, Θέμα:" Ο W. Dörpfeld και η aθηναϊκή ιστορική τοπογραφία", Δρ. Αρχιτέκτων-Μηχ. ΕΜΠ, Dr. Ph. h.c. FU Berlin, Ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ, Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης παρουσιάστηκε:

Βίωμα Νταίρπφελντ στη Λευκάδα- Η ιστορία μιας λαϊκής αφήγησης: Οικογένεια Στεριώτη

Δήμητρα Καββαδά, Λευκαδία ζωγράφος ο νέος κρίκος της λαϊκής αφήγησης το αιώνιο αγκάλιασμα

Αφηγητές οι ηθοποιοί: Άγγελος Αντωνόπουλος, Δημήτρης Βερύκιος, Βάνα Πεφάνη

Κείμενα-Επιμέλεια: Ελένη Βερυκίου, Πρόεδρος του Συλλόγου για τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον Νυδρίου "Βίλχελμ Νταίρπφελντ. Φωτογραφικό υλικό από το αρχείο του αρχαιολόγου: Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

Το παράδειγμα: Έλενα Χαμαλίδη- Επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Εικόνας

και Ήχου - Ιόνιο Πανεπιστήμιο - Ιστορία της Τέχνης.



Παρουσίαση της γλυπτικής σύνθεσης:

Βίλχελμ Νταίρπφελντ - Νόστος του Ιταλού καλλιτέχνη και αρχιτέκτονα Francesco Risola

Πολυχώρος “Wilhelm Dörpfeld” στο Νυδρί: ένα μεγάλο εγχείρημα - μία σύντομη αναφορά από τον Σύλλογο “Βίλχελμ Νταίρπφελντ”.



Στην εκδήλωση απεύθυναν χαιρετισμούς οι:

Σωτήρης Σκιαδαρέσης, Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Λευκάδας,

Ελένη Βερυκίου, Πρόεδρος Συλλόγου για τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον Νυδρίου Βίλχελμ Νταίρπφελντ

Κωνσταντίνος Δρακονταειδής, Δήμαρχος Λευκάδας & Πρόεδρος Πνευματικού Κέντρου Λευκάδας,

Αθανάσιος Μελάς, Πρόεδρος Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών

Κωνσταντίνος Δούκας, ομηριστής συγγραφέας – δημοσιογράφος

Ελληνικό Σχολείο του Wuppertal, τον χαιρετισμό διάβασε η ηθοποιός κυρία Βάνα Πεφάνη, όπως επίσης και τον χαιρετισμό του γυμνασίου W. Dörpfeld του Wuppertal,

PD Dr Reinhard Senff, επιστημονικός διευθυντής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών και διευθυντής της Ανασκαφής ΓΑΙ στην Ολυμπία.

Dr Thomas Greve, Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της DSA-Γερμανικής Σχολής Αθηνών – DÖRPFELD GYMNASIUM.

Κωνσταντίνος Γαλάνης, Πρόεδρος του Συλλόγου αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών

To Επιμελητήριο Λευκάδας, μεταξύ των υπολοίπων δραστηριοτήτων του, μεριμνά ως φορέας τουρισμού για την προώθηση του τουριστικού προϊόντος της περιοχής. Θεωρούμε ότι το νησί μας πρέπει να είναι σε θέση να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εποικοδομητικού και πολιτισμικού τουρισμού και η διοίκηση του φορέα με κάθε δυνατή ενέργεια θα συμβάλλει στο εγχείρημα αυτό.

Για το Δ.Σ.

O Πρόεδρος

Σωτήρης Σκιαδαρέσης

http://www.lefkadachamber.gr/