Ο Άγγελος Σικελιανός απαγγέλλει το ποίημά του «Γιατί βαθιά μου δόξασα…» (video)

 Βιολέττα Σάντα •  31 Δεκεμβρίου 2017

Γιατί βαθιά μου δόξασα…


Γιατὶ βαθιά μου δόξασα καὶ πίστεψα τὴ γῆ
καὶ στὴ φυγὴ δὲν ἅπλωσα τὰ μυστικὰ φτερά μου,
μὰ ὁλάκερον ἐρίζωσα τὸ νοῦ μου στὴ σιγή,
νὰ ποὺ καὶ πάλι ἀναπηδᾶ στὴ δίψα μου ἡ πηγή,
πηγὴ ζωῆς, χορευτικὴ πηγή, πηγὴ χαρά μου…

Γιατὶ ποτὲ δὲ λόγιασα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς,
μὰ ἐβύθισα τὴ σκέψη μου μέσα στὴν πάσαν ὥρα,
σὰ μέσα της νὰ κρύβονταν ὁ ἀμέτρητος σκοπός,
νὰ τώρα πού, ἡ καλοκαιριὰ τριγύρα μου εἴτε μπόρα,
λάμπ᾿ ἡ στιγμὴ ὁλοστρόγγυλη στὸ νοῦ μου σὰν ὀπώρα,
βρέχει ἀπ᾿ τὰ βάθη τ᾿ οὐρανοῦ καὶ μέσα μου ὁ καρπός!…

Γιατὶ δὲν εἶπα: «ἐδῶ ἡ ζωὴ ἀρχίζει, ἐδῶ τελειώνει…»
μὰ «ἂν εἶν᾿ ἡ μέρα βροχερή, σέρνει πιὸ πλούσιο φῶς…
μὰ κι ὁ σεισμὸς βαθύτερη τὴ χτίση θεμελιώνει,
τὶ ὁ ζωντανὸς παλμὸς τῆς γῆς ποὺ πλάθει εἶναι κρυφός…»
νὰ πού, ὅ,τι στάθη ἐφήμερο, σὰ σύγνεφο ἀναλιώνει,
νὰ ποὺ ὁ μέγας Θάνατος μοῦ γίνηκε ἀδερφός!…

(ἀπὸ τὸν Λυρικὸ Βίο, B´, Ἴκαρος 1966)

Το ποίημα δημοσιεύτηκε το 1938.

Στο βίντεο που ακολουθεί ακούγεται ο ίδιος ο Σικελιανός να απαγγέλει το ποίημά του, με τρόπο που καθηλώνει τον ακροατή. Η ηχογράφηση έγινε το 1949 από τον Ηλία Βενέζη. Το βίντεο επιμελήθηκε ο Λευκαδίτης ποιητής Δημήτρης Σολδάτος και οι εικόνες που συνοδεύουν την απαγγελία, είναι επίσης μεγάλης ιστορικής αξίας, καθώς αποτελούν σκηνές των πρώτων Δελφικών Εορτών, που διοργάνωσε ο Άγγελος Σικελιανός και η σύζυγός του Εύα Πάλμερ, το 1927. Ο ποιητής Δημήτρης Σολδάτος, είναι υπεύθυνος του μουσείου «Άγγελος Σικελιανός», που ξεκίνησε τη λειτουργία του το καλοκαίρι του 2017 και στεγάζεται στο πατρικό σπίτι του Σικελιανού, στην πόλη της Λευκάδας.
http://aromalefkadas.gr/

Κάναμε μια απολαυστική πρόβα καλοκαιριού στη Λευκάδα - αθηνόραμαtravel.gr

Κάναμε μια απολαυστική πρόβα καλοκαιριού στη Λευκάδα - αθηνόραμαtravel.gr: Με το βλέμμα στραμμένο στο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος που πλησιάζει, σκιαγραφούμε το ανοιξιάτικο πρόσωπο του πιο εύκολα προσβάσιμου νησιού του Ιονίου, που πλέον μας καλωσορίζει σε τρεισήμισι ώρες από την Αθήνα.

Πλάτων, Συμπόσιο

Ο μύθος της πτερόεσσας ψυχής. Πλάτων, Φαίδρος ή Περί έρωτος.

Αθηνά Λαζαρίδου << Ανθός της Ζωής >> Β’ Βραβείο στον Α’ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ιθάκης 2016 του ομίλου UNESCO με θέμα τη ζωή του Οδυσσέα κατόπιν της Οδύσσειάς του και του νόστο του στην πατρίδα του.

Πολύς καιρός πέρασε από τότε που ο πολυμήχανος Οδυσσέας στο σπίτι του επέστρεψε και φόνευσε τους γλεντοκόπους μνηστήρες, που το βιος του κατασπατάλησαν σαν έλειπε στα ξένα, τον Αντίνοο, τον γιο του Ευπείθη, που έβαλε στον νου του τον Τηλέμαχο να σκοτώσει και του έστησε καρτέρι θανάτου μαζί με άλλους από τους μνηστήρες στο πετρόνησο, την Αστερίδα, μα τον γλίτωσε την ύστατη στιγμή η Αθηνά Παλλάδα, και τον Ευρύμαχο που λίγο έλειψε να νυμφευθεί τη φρόνιμη Πηνελόπη, αφού έπεισε με πλήθος δώρα και χιλιάδες γαμοπροίκια τον Λακεδαιμόνιο Ικάριο και τους γιους του να δώσουν το χέρι της, και τον Αμφίνομο, τον γιο του Νίσου, από το μυτερό μαχαίρι του οποίου έσωσε ο Τηλέμαχος τον πατέρα του σκοτώνοντάς τον με χάλκινο κοντάρι, και τον Αγέλαο, τον γιο του Δαμάστορα, που ήταν από τους πρώτους στην παλικαριά κι εμψύχωνε στη μάχη εναντίον του Οδυσσέα τους άλλους μνηστήρες, κι άλλους ξακουστούς άνδρες. Μα ακόμη μεγάλο βάσανο φωλιάζει στην καρδιά του κι ησυχία δε βρήκε ο δύστυχος μήτε στο σπιτικό του, μολονότι κι ο γιος κι η γυναίκα του τού έμειναν πιστοί κι όλα τα χρόνια του πολέμου και της περιπλάνησής του ανέμεναν τον νόστο του κρατώντας την ελπίδα ζωντανή.

Ο Τηλέμαχος, τα πάθη του για να ξεχάσει, με τον πιστό του χοιροβοσκό τον Εύμαιο και τον ψυχογιό αυτού, τον Μεσαύλη, πηγαίνει στον πανάγιο τόπο των Ξωθιών. Περνούν του Φόρκυνος το λιμάνι κουβαλώντας πεντάχρονα παχιά γουρούνια κι από τη στενόφυλλη ελιά στο βάθος αντικρίζουν την αφροχώματη σπηλιά των Ξωτικών. Βωμό στήνουν στη βαθιά θολωτή σπηλιά, που είναι στολισμένη με αμάραντα μαβιά, μαζί οι άνδρες κι αρχοντικές θυσίες κάνουν στις Νεράιδες. Έπειτα ο Τηλέμαχος απομακρύνεται από την παρέα και παράμερα κάθεται μονάχος του βυθισμένος στους συλλογισμούς του. Ο Μεσαύλης, το κέφι για να του φτιάξει, συναισθανόμενος το βαθύτατο άλγος του Τηλεμάχου μπαίνει στον βάλτο, που συγκεντρώνει τα νερά της μαρμαρένιας βρύσης του Νηρίτου, και βγάζει κοφτερό σουγιά το θαμπωτό, πάλλευκο νούφαρο για να κόψει, να κάμει δώρο στον άρχοντα και με ομορφιά τον πόνο του να απαλύνει.

«Στάσου Μεσαύλη υπάκουε και το άνθος μην κόβεις», του φωνάζει ο γνωστικός Τηλέμαχος που ανακάθεται σε ένα βράχο κάτω από τη σκιά μιας φουντωτής τζιτζιφιάς, σαν παίρνει είδηση το σχέδιο του ψυχογιού.

«Μα για εσένα αφέντη θα το έκοβα. Είναι το πιο ξεχωριστό σε ομορφιά και θα σου φτιάξει το κέφι», δικαιολογήθηκε ο Μεσαύλης που βρισκόταν ως το γόνατο μες στα νερά του βάλτου.

«Επειδή είναι το πιο ωραίο νούφαρο από όλα, θα το αφήσουμε να στολίζει τα νερά και να το χαίρονται τα μάτια όλων των Θιακωτών», του απαντά ο συνετός Τηλέμαχος.

«Άντε έβγα από το νερό κι έλα να με βοηθήσεις να μαζέψουμε», φωνάζει τότε από το βάθος της σπηλιάς ο πιστός Εύμαιος.

Αμέσως ο παραγιός του υπάκουσε και γοργά προς τον γέρο Εύμαιο πηγαίνει, για να τον βοηθήσει, ενώ ο Τηλέμαχος ασάλευτος παρέμεινε βυθισμένος στις μαύρες του σκέψεις και με βλέμμα καρφωμένο στο λιοπερίχυτο άνθος.

Ξάφνου ανθρώπινη φωνή ακούστηκε που έμοιαζε με νεαρής κοπέλας κι είπε, «Σωστά μίλησες άρχοντα. Η ομορφιά του αχτιδοβόλου ανθού μου δεν μου χαρίσθηκε για τα μάτια μόνο αρχόντων, αλλά για όλων των ανθρώπων κι όλων των άλλων ζωντανών της φύσης, για να ευφραίνει», είπε κι αμέσως ο Τηλέμαχος πετάχτηκε όρθιος από τον βράχο και με βροντερή φωνή είπε, «Αν είσαι θνητός φανερώσου και μην κρύβεσαι, αν όμως είσαι αθάνατος πες μου το όνομά σου για να τιμώ τη θεοφάνειά σου».

«Φανερά σου μίλησα και στέκω εδώ μπροστά σου, ώρα πολύ ήδη με κοιτάς και το βλέμμα σου από επάνω μου δε λες να πάρεις», είπε και συνέχισε, σαν ο Τηλέμαχος δεν αποκρίθηκε κι έμοιαζε συγχυσμένος, «Είμαι ο ανθός της ζωής, το φωτοστάλαχτο νούφαρο».

«Συγχώρα με, δεν ήξερα την ύπαρξή σου, ειδάλλως θυσίες και στο δικό σου όνομα θα έκανα μες στο βωμό της σπηλιάς των Ξωθιών, που από μικρό ο πατέρας μου με έφερνε για να με μάθει να τιμώ τα θεία», απήντησε ο ευσεβής Τηλέμαχος.

«Αφού κάνεις στους θεούς θυσίες, είτε κατά όνομα είτε σε όλους, τιμάς κι εμένα μαζί. Ο πατέρας σου γιατί δεν είναι εδώ σήμερα μαζί σου, αφού αυτός λες σε έμαθε να τιμάς τα θεία με θυσίες;», τον ρώτησε το θνητολαλούν νούφαρο και πετάρισε τα περίλαμπρά του πέταλα λαμπιρίζοντας στις ακτίνες του ηλίου.

«Ο πατέρας μου είναι άρρωστος, διό παράκληση σου κάνω ασεβή να μην τον πεις. Είναι άρρωστος στην ψυχή κι όχι στο σώμα. Είναι ο πολύπαθος Οδυσσέας, που μετά από χρόνια αξιώθηκε τα χώματα της πατρίδας του να ξαναφιλήσει. Αναμετρήθηκε σε μάχες πολλές όχι μόνο στην Τροία και κατάφερε σώος σωματικά στο σπίτι του να επιστρέψει δίχως φανερές πληγές. Μα φαινομενικά κι ας είναι καλά, έχει βάρος στην καρδιά του. Φοβισμένος κρύβεται στην κάμαρή του και μήτε τη γυναίκα του, τη μάνα μου, την άψεγη Πηνελόπη, αφήνει μέσα να μπει, μόνο κάθεται μονάχος. Κανέναν δεν εμπιστεύεται πια, μήτε τους πιο δικούς του, τη γυναίκα του και τον γιο του, διότι φοβάται πως θα τον προδώσουν αυτοί, που τόσα χρόνια τον περίμεναν. Κι αν καμμιά φορά ξεκλέψω κρυφή ματιά από τη μισόκλειστη πόρτα του, τον βλέπω ιδρωμένο να παλεύει στο κρεβάτι του με εφιάλτες από τις μνήμες του πολέμου ή κλαμένο. Σκότωσε και τις παλλακίδες του αρχοντικού, γιατί κοιμήθηκαν με τους μνηστήρες της μητρός μου. Όλη την ημέρα νευρικός γυρνά και καβγάδες ξεκινά με τους υπηρέτες. Παραισθήσεις έχει πως δήθεν θα τον σκοτώσω κι άλλοτε δε με αναγνωρίζει και με περνά για τον γιο του Έκτορος, που έριξε από τα τείχη, τότε τρέχει προς το μέρος μου, πέφτει στα πόδια μου και μου ζητά συγχώρεση για τη ζωή που τάχα μου αφήρεσε, για τα παιδιά και τα βρέφη που πέταξε από τα τείχη, γιατί λέει, πως φοβόταν ότι κάποια μέρα θα τον εκδικούνταν, για τα ιερά που έκαψε, για τα σπίτια που γκρέμισε, για τους ιερείς και τους ικέτες που αποκεφάλισε και για τις παρθένες των θεών που βίασε. Λέει κι άλλα πολλά όταν παραληρεί και κλαίει γοερά κι ουρλιάζει ότι φοβάται. Άλλοτε πάλι τη μάνα μου χτυπά, γιατί τη νομίζει αίτια που πήγε, λέει, σε πόλεμο άδικο, πως θα μπορούσε να τον σώσει, να μην είχε πάει, ουδέτερος να δήλωνε, να εκλιπαρούσε τον πατέρα της, όμως δεν κούνησε δαχτυλάκι, γιατί τον είχε βαρεθεί κι άλλον άνδρα έβαλε με τον νου της να πάρει. Γι’ αυτό τώρα την κρύβω στο παλάτι σε μυστική κάμαρη μαζί με τις δούλες της, για να μην τη βλέπει και φρενιάζει. Θέλει κι εμένα να με στείλει στα ξένα, να φύγω μακριά του τώρα, που μόλις ανταμώσαμε κι ακόμη δεν χαρήκαμε ούτε χορτάσαμε ο ένας τον άλλον, γιατί λέει, δεν ξέρω πια αν είναι αλήθεια ή αποκύημα της φαντασίας του, ότι έλαβε χρησμό πως από το χέρι του γιου του θα βρει θάνατο. Όρκο σου κάνω ανθέ της ζωής, πως ποτέ δε θα έκανα κακό στον πατέρα μου, ακόμη κι αν εκείνος πρώτος σήκωνε χέρι σε εμένα, ντρέπομαι που το παραδέχομαι γιατί δεν πρέπει σε άνδρα, αλλά δε θα του αντιστεκόμουν μήτε τη ζωή αν μου αφαιρούσε, γιατί εκείνος μου τη χάρισε. Μόνο αν με σκοτώσει, για τη μάνα μου φοβάμαι τι θα της κάνει της έρμης, αν πέσει στα χέρια του», είπε και σφούγγισε τα δάκρυά του, ενώ όσο μιλούσε ο ηλιοθώρητος ανθός της ζωής υπομονετικά τον άκουγε και δεν τον διέκοψε.

«Τηλέμαχε ορμήνια θα λάβεις τώρα από τον γιο του θεού που είναι πάνω από όλους κι όλοι υποκλίνονται σε αυτόν. Όπου σε στείλει ο πατέρας σου να πας και σύντομα να μη γυρίσεις. Θα ταξιδέψεις σε κόσμους μακρινούς κι εξωτικούς με ούριο άνεμο, θα δεις πώς ζουν οι άλλοι άνθρωποι, θα μάθεις τον πολιτισμό τους και θα τους σεβαστείς, γιατί η μόνη αλήθεια είναι πως απέναντι σε εμένα άρχοντες, δούλοι, βάρβαροι, ξένοι, Θιακώτες, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ζωντανά όλου του ζωικού και φυτικού βασιλείου, ευσεβείς σε διάφορους θεούς κι άθεοι, είστε όλοι ίσοι κι έχετε το ίδιο δικαίωμα στη ζωή και στον θάνατο· τα άλλα είναι στρεβλώσεις. Αφού μάθεις πολλά, θα επιστρέψεις στη θαλασσοφίλητη Ιθάκη κι όσα ταιριαστά είναι στην κοινωνία και πρόσφορα, αφού βασιλεύσεις, θα τα εφαρμόσεις. Πήγαινε τώρα κι ετοίμασε τα πράγματά σου και για τη ροδόθωρη Πηνελόπη, τη μάνα σου, μην ανησυχείς, γιατί έχει ακόμη πολλά χρόνια να ζήσει».

Αυτά είπε και χάθηκε ο πάλλευκος ανθός της ζωής κι ο Τηλέμαχος υπάκουσε και τράβηξε για το αρχοντικό μαζί με τους άλλους δύο συντρόφους του που τόση ώρα ήταν στη σπηλιά και παστρικά καθάριζαν τον πανάγιο τόπο των Ξωθιών.

Τις επόμενες ημέρες συγκέντρωσε τα καλύτερα παλικάρια και φιλοσόφους κι ιερείς και ποιητές πολυστοχασμένους για πλήρωμα και πήγε να αποχαιρετίσει τη μάνα του, που έκλαιγε γοερά και κρατούσε στον κόρφο της ένα νούφαρο που ευωδίαζε ευχάριστα τον αέρα, για να του δώσει σαν αποχαιρετιστήριο δώρο μαζί με την ευχή της, ενώ στο βάθος από το παράθυρο της κάμαρής του που είχε θέα προς το λιμάνι ακουγόντουσαν τα ουρλιαχτά του παράφρονα Οδυσσέα ανακατεμένα με θορύβους από αντικείμενα που σπάνε.

Η οξύτητα της στιγμής, προκεκλημένη από την υψηλή ένταση της φασαρίας και την ισχυρή ευωδία, ξύπνησε τον Τηλέμαχο από ύπνο βαθύ. Ο γνωστικός δεν άργησε να καταλάβει πως επρόκειτο για όνειρο κι αμέσως συνέλαβε την ερμηνεία της ιεροφάνειάς του. Ο Φάντασος, ο γιος του Ύπνου, τον είχε επισκεφθεί παίρνοντας τη μορφή νούφαρου που είχε ανθρώπινη φωνή, με σκοπό να τον συμβουλεύσει και να τον προειδοποιήσει πως αρχός του θανάτου είναι ο Χάρος κι όχι ο άνθρωπος που είναι αρχός και άγγελος μαζί της ζωής. Έτσι ο σπιθόβολος Τηλέμαχος για να σώσει τη ζωή, την Ιθάκη και τον πατέρα του, τον πολύπαθο Οδυσσέα, κίνησε να ετοιμάσει το πλοίο που θα τον πήγαινε στα πέρατα του κόσμου, για να λάβει τη γνώση της ζωής, να εγγίξει με σεβασμό τον πολιτισμό και τη θρησκεία άλλων λαών και κόσμων, να δομήσει φιλίες κι ίσως εμπόρια και συμμαχίες, να μάθει νέα πράγματα και γευθεί νέες γεύσεις και, όταν το ταξίδι τελειώσει, να επιστρέψει σοφός πια στην Ιθάκη και να εφαρμόσει όσα θα είναι πρόσφορα και θα συνάδουν στην κοινωνία, για να κερδίσει η Ιθάκη κι οι κάτοικοί της τον ευτυχή βίο μέχρι το επόμενο ταξίδι.

Της Αθηνάς Λαζαρίδου

Το μικρό διήγημα υπό τον τίτλο Ανθός της Ζωής διεκρίθη με το Β’ Βραβείο στον Α’ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ιθάκης 2016 του ομίλου UNESCO με θέμα τη ζωή του Οδυσσέα κατόπιν της Οδύσσειάς του και του νόστο του στην πατρίδα του.

Λίγα Λόγια για τη Συγγραφέα

Η Αθηνά Χ. Λαζαρίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Έχει ζήσει και εργαστεί στην Κύπρο. Είναι Φιλόλογος απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων με ειδίκευση στην Παιδοψυχολογία και τις Μαθησιακές Δυσκολίες. Διαθέτει άριστη γνώση Αγγλικής και Γαλλικής γλώσσας. Υπήρξε Επιστημονικός Συνεργάτης του ΕΠΙΨΥ (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής) στην Παγκόσμια Έρευνα ESPAD 2007, Έρευνα στον Σχολικό Πληθυσμό για τη Χρήση Αλκοόλ και άλλων ουσιών. Έχει εξειδικευθεί στη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση κι ειδικότερα στη Διδασκαλία της Ελληνικής ως δεύτερης ή ξένης γλώσσας. Η Αθηνά Χ. Λαζαρίδου έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μικρά διηγήματα και δοκίμια στον Τύπο, σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά όπως Φρέαρ και Στάχτες, σε ειδησεογραφικά μέσα όπως Pontos News και OnlyCy. Έχει λάβει το Β’ βραβείο στον διαγωνισμό μικρού διηγήματος της UNESCO (2016) και τιμητική διάκριση για το πρώτο της ανέκδοτο μυθιστόρημα σε πανελλήνιο διαγωνισμό (2014-2015).


https://www.linkedin.com/-athena-lazaridou

Η σχεδία του Οδυσσέα ...Οδύσσεια, Ραψωδία ε

                       


2 Μαρ 2011

Η σχεδία του Οδυσσέα ...

[...] Eκείνος άρχισε να κόβει τους κορμούς,
συμπλήρωσε τους είκοσι κομμένους
και τους πελέκησε με τον χαλκό τους κλώνους,
τους έξυσε μετά και τους εστάθμισε, για να ’ναι ίσοι.
[...] Kι αυτός τα ξύλα τρύπησε και τα σοφίλιασε
ταιριάζοντάς τα με ξύλινα καρφιά κι αρμούς.


Όσο φαρδύ τορνεύει μάστορης που κατέχει την τέχνη του άριστα
τον πάτο καραβιού για φόρτωμα,
τόσο φαρδιά κι ο Oδυσσέας την έφτιαξε την πλάβα,
στεριώνοντας τα ίκρια με πολλά στραβόξυλα,
ώσπου απλώνοντας μακριές σανίδες τέλειωσε την κουβέρτα.


Tότε και το κατάρτι το έμπηξε στη μέση μ’ αντένα ταιριασμένη,
και το τιμόνι το μαστόρεψε, να ’ναι ο κυβερνήτης του.
Ύστερα τη σχεδία περίφραξε, στο κύμα για ν’ αντέχει,
με κλωνάρια ιτιάς, ρίχνοντας από πάνω φύλλα.


[...] Tα ξάρτια και τα κάτω καραβόσχοινα της έδεσε,
και με φαλάγγια τη σχεδία τη σέρνει και τη ρίχνει
στο θείο κύμα της θαλάσσης.
Eίχε πια συμπληρώσει μέρες τέσσερις, ώσπου τα τέλειωσε όλα.


Απόσπασμα από την Οδύσσεια, Ραψωδία ε

Λευκάδα, η ομηρική Ιθάκη: Η θεωρία του W. Dörpfeld

http://aromalefkadas.gr/


Δημήτρης Τσερές • 23 September, 2014
Share 0

Του Δημήτρη Σπ. Τσερέ

Α. ΓΕΝΙΚΑ

– Στην ιστοσελίδα αυτή επιχειρείται μια εντελώς συνοπτική εκλαΐκευση της γνωστής θεωρίας του Dörpfeld -σύμφωνα με την οποία η Λευκάδα είναι η ομηρική Ιθάκη- και δεν έχει καμιά επιτημονική φιλοδοξία.

– Σκοπός αυτής της προσπάθειας είναι να γνωρίσει ο φιλίστορας επισκέπτης, ξένος ή εγχώριος, ποιες είναι οι τοποθεσίες της Λευκάδας στις οποίες ο Dörpfeld αναγνωρίζει τις αντίστοιχες ομηρικές αναφορές.

– Επιλέξαμε δεκαέξι βασικές τοποθεσίες, που συγκροτούν έναν ευδιάκριτο σκελετό της τοπογραφίας της Λευκάδας-ομηρικής Ιθάκης.

ΕΚΛΑΪΚΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ DÖRPFELD

Ο Dörpfeld, πριν να ασχοληθεί με τη Λευκάδα, έκανε ανασκαφές στην Ιθάκη. Τα αποτελέσματα όμως δεν τον έπεισαν ότι αυτή είναι η πατρίδα του Οδυσσέα. Έτσι το 1900 αποφασίζει να ψάξει την ομηρική Ιθάκη στη Λευκάδα.

Τις ανασκαφές στη Λευκάδα τις άρχισε το 1901 και την πρώτη εκτενή έκθεση της θεωρίας του τη δημοσίευσε με τον τίτλο «Das Homerische Ithaka» στα Σύμμικτα Perrot στο πανηγυρικό τεύχος για για την 70η επέτειο των γενεθλίων του ιστορικού της τέχνης Georges Perrot (Paris 1902). Όλα τα αποτελέσματα της πολύχρονης έρευνάς του τα δημοσίευσε στο μνημειώδες έργο του Alt Ithaka (München, 1927). Το Alt Ithaka αποδόθηκε στα ελληνικά από τον Βασίλη Φραγκούλη: «Λευκάς, η ομηρική Ιθάκη», Επετηρίς Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών, Β΄ (1972), Αθήνα 1973, ο οποίος πρόσθεσε αρκετά σχόλια στο κείμενο του Dörpfeld.
Ο πυρήνας της θεωρίας του βρίσκεται στο περίφημο χωρίο του ι της Οδύσσειας:

Νεαιτάω(10 δ’ Ἰθάκην εὐδείελον(2) • ἐν δ’ ὄρος αὐτῇ,

Νήριτον εἰνοσίφυλλον, ἀριπρεπές(3) • ἀμφὶ(4) δὲ νῆσοι

πολλαί ναιετάουσι μάλα σχεδὸν ἀλλήλῃσι(5),

Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθος.

Αὐτή δὲ χθαμαλὴ(6) πανυπερτάτη εἰν ἁλὶ κεῖται

πρὸς ζόφον(7) , αἱ δὲ τ’ ἂνευθε πρὸς ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε(8) …

(Ομήρου ι, 21-26)

Στις ομηρικές ονομασίες του χωρίου: Ιθάκη, Δουλίχιον, Σάμη, Ζάκυνθος ο Dörpfeld «διαβάζει» αντίστοιχα:Λευκάδα, Κεφαλληνία, Ιθάκη, Ζάκυνθος.

Σ’ αυτούς που (στηριζόμενοι κυρίως στον αρχαίο γεωγράφο του 1ου π.Χ. αιώνα Στράβωνα (9) υποστήριζαν ότι η Λευκάδα στην αρχαιότητα δεν ήταν νησί, ο Dörpfeld. απαντά ότι η Λευκάδα ήταν πάντα νησί και ότι η διάνοιξη της διώρυγας ανάμεσα από τη Λευκάδα και την Ακαρνανία απ’ τους Κορίνθιους τον 7ο π.Χ. αιώνα (την οποία αναφέρει ο Στράβων) έγινε απλώς για να απομακρυνθούν τα φερτά υλικά και να εκβαθυνθεί η λιμνοθάλασσα, όπως πολλές φορές έχει γίνει μέχρι σήμερα χωρίς να αμφισβητηθεί η ιδιότητα της Λευκάδας ως νησιού.

Η αλλαγή του ονόματος έγινε όταν οι Δωριείς περί το 1100 π.Χ. κατέκτησαν τη σημερινή Λευκάδα, δηλαδή την τότε Ιθάκη. Οι Ιθακήσιοι κατέφυγαν στην τότε ονομαζόμενη Σάμη και την ονόμασαν Ιθάκη, όπως ονομαζόταν η παλιά τους πατρίδα.

                         Γ. ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ

Oι τάφοι στο «Στενό» του Νυδριού: Η θέση της ομηρικής Ιθάκης

– Κατά τον Dörpfeld, η πόλη της Ιθάκης βρισκόταν στη θέση «Στενό», στα μισά περίπου του επαρχιακού δρόμου που συνδέει το Νυδρί με το Βλυχό.

– Απείχε τρεις ώρες περίπου με τα πόδια από το χοιροστάσιο του Εύμαιου: Για να πάει στην πόλη ο Εύμαιος, να εκτελέσει την παραγγελία του Τηλέμαχου και να επιστρέψει, χρειάστηκε μια χειμωνιάτικη μέρα περίπου, δηλαδή έξι με εφτά ώρες(10).

– Βρισκόταν σε πεδιάδα (για να φτάσει κανείς από το κτήμα του Λαέρτη σ’ αυτήν, κατεβαίνει (11) και κάτω από το όρος Νήϊον, δηλαδή τους σημερινούς Σκάρους(12), που την προφύλασσε από το βορρά. Στους πρόποδες των Σκάρων-Νήϊου υπήρχε μικρός λιμένας, το Ρεῖθρον(13).

– Έχει στα ανατολικά της το καλύτερο λιμάνι του νησιού, τον κόλπο του Βλυχού.

– Η πηγή κοντά στο Νιοχώρι, το τωρινό Μαυρονέρι, είναι πιθανώς η ομηρική μελάνυδρος κρήνη(14).

-Στα νότιά της, όπου αρχίζει ο δρόμος για το χοιροστάσιο του Εύμαιου, υπήρχε κρήνη τυκτή καλλίροος( 15). Αποκαλύφθηκε αρχαιότατος πήλινος αγωγός που έφερνε νερό από την κρήνη στη θέση Παλιοχώρι.

Ο όρμος του Βλυχού: Το λιμάνι της πόλης της Ιθάκης

Το λιμάνι της ομηρικής Ιθάκης ταυτίζεται με τον όρμο του Βλυχού. Είναι πολυβενθές(16), που σημαίνει πολύ βαθύ, δηλαδή ότι εισχωρεί βαθιά στη ξηρά όχι ότι έχει μεγάλο βάθος (Γι’ αυτό έχουν αυτό το όνομα Βαθύ, που σχετίζεται με το αρχαίο πολυβενθές, πολλά λιμάνια: στο Μεγανήσι, στη σημερινή Ιθάκη, στη Σάμο). Υπάρχει πρώτα ένας προλιμένας, ο Εγκλιμενός ή Κλιμενό, και ύστερα ο κύριος λιμένας, 2 χλμ. μήκος, που φτάνει στο σημερινό Βλυχό. Το ότι ο λιμένας της ομηρικής Ιθάκης είχε μεγάλο οριζόντιο βάθος προκύπτει από το ότι, για να ξεκινήσει με ούριο άνεμο για την Πύλο το πλοίο του Τηλέμαχου, το οδηγούν ἐπ’ ἐσχατιῇ λιμένος (Ομήρου β, 391), δηλαδή στο εξωτερικό άκρο, στην είσοδο δηλαδή του λιμανιού. Μια ακόμα ιδιότητα του χώρου ανταποκρίνεται στα δεδομένα του ομηρικού κειμένου: Για να γίνει αντιληπτό από το «Στενό» το πλοίο που έρχεται από το Αρκούδι ή τη σημερινή Ιθάκη (Ομήρου π, 351(17) : ο Αμφίνομος, από τον νοτίως της πόλης Έρμαιο λόφο, βλέπει το πλοίο των μνηστήρων να μπαίνει στο λιμένα), πρέπει να παρακάμψει μια βραχώδη ακτή – και αυτή είναι η ακτή της Αγίας Κυριακής, που βρίσκεται στην αρχή του κόλπου του Βλυχού

.

Το εἰνοσίφυλλον καὶ ἀριπρεπές ὄρος Νήριτον – κορυφή Λαϊνάκι

  

Η μελάνυδρος κρήνη: το Μαυρονέρι

Το ομηρικό όρος Νήριτον ο Dörpfeld το ταυτίζει με την κύρια οροσειρά της Λευκάδας, την Ελάτη. Η σημερινή Ιθάκη έχει δύο ξεχωριστά όρη σχεδόν ισοϋψή. Η Λευκάδα μόνο ένα με 4 κορυφές σχεδόν ισοϋψείς (Σταυρωτά 1145 μ., Ελάτη 1802 μ., Μεγανόρος 1012 μ., Άγιος Ηλίας 1017 μ.). Στα ρωμαϊκά χρόνια (Πλίνιος, Natur. Historia 4.1,5) όλη η Λευκάδα λεγόταν Νηρίτις ή Νήριτος. Στην ομηρική εποχή φαίνεται ότι Νήριτον ονομαζόταν και το προς Νότο τμήμα – πρόποδες της Ελάτης, δηλαδή η βουνοκορφή πάνω από το χωριό Σύβρος που σήμερα ονομάζεται Λαϊνάκι, γιατί η κορυφή του είναι ορατή από τα Σύβοτα (όπου αποβιβάστηκε ο Οδυσσέας ερχόμενος από τους Φαίακες) και αυτή την κορυφή δείχνει η Αθηνά στον Οδυσσέα(18).

Η κρήνη της ομηρικής Ιθάκης είναι η πηγή κάτω από την Παλιοκατούνα, που ονομάστηκε στα νεότερα χρόνιαΜαυρονέρι, η ομηρική μελάνυδρος κρήνη(19). Ο Όμηρος αναφέρει και μια δεύτερη κρήνη, που την είχαν κατασκευάσει οι παλιοί βασιλιάδες της Ιθάκης Νήριτος και Πολύκτωρ(20) . Πιθανόν όμως οι δύο βρύσες (που αναφέρονται στα ρ 205-207, υ 153-154, 159 και υ, 161-162) ταυτίζονται.

Ο Ἕρμαιος λόφος: η κορυφή του «Αμαλή»

Ο Dörpfeld ταυτίζει τον Έρμαιο λόφο πάνω από την πόλη της Ιθάκης (ὑπὲρ πόλιος) απ’ όπου ο Εύμαιος είδε να μπαίνει στο λιμάνι το πλοίο των μνηστήρων(21), με την βόρεια κορυφή του χαμηλού όρους «Αμαλή», που βρίσκεται δεξιά μας, πριν μπούμε στο Βλυχό ερχόμενοι από το Νυδρί. Από την κορυφή αυτή μπορεί να επισκοπήσει κανείς θαυμάσια το λιμάνι από την Αγία Κυριακή μέχρι το Βλυχό.

Το όρος Νήϊον: οι Σκάροι

Ο Dörpfeld ταυτίζει το ομηρικό όρος Νήϊον με τους σημερινούς Σκάρους, το βουνό (ύψους 650 μέτρων) που υψώνεται βόρεια της πεδιάδας του Νυδριού και την προστατεύει από βορρά. Ακόμα και σήμερα οι Σκάροι έχουν πολλές δρυς, ώστε να δικαιολογείται ο ομηρικός χαρακτηρισμός ὑλῆεν. Κάτω( 22)από το Νήϊον βρίσκεται η πόλη της Ιθάκης και ο λιμένας Ρεῖθρον(23).

ο μικρός λιμένας Ρεῖθρον: οι εκβολές του «Δημοσάρι»

Σύμφωνα με τον στίχο 186 του α της Οδύσσειας, μπορούμε να προσδιορίσουμε με μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας τη θέση του μικρού αυτού λιμανιού εκεί που σήμερα βρίσκονται οι εκβολές του χειμάρου Δημοσάρι(24) : Βρισκόταν έξω από την πόλη, δεν φαινόταν από τα ανάκτορα (γιατί, αν φαινόταν, θα αποκαλυπτόταν ότι δεν υπήρχε πλοίο στο λιμάνι, άρα η Αθηνά-Μέντης έλεγε ψέματα), βρισκόταν στο δρόμο προς την Τεμέση, που υποτίθεται ότι ήταν στην Ιταλία, (άρα βορινά της πόλης) και υπό το Νήϊον (άρα και πάλι βορινά της πόλης).

Το αγρόκτημα του Λαέρτη: Το κτήμα του «Πασά».

Το αγρόκτημα του Λαέρτη ο Dörpfeld το ταυτίζει με το σημερινό κτήμα του «Πασά», τέσσερα χλμ. βόρεια από την πόλη της Ιθάκης στηριζόμενος κυρίως στο π της Οδύσσειας(25) : Ο Τηλέμαχος στέλνει τον Εύμαιο να ειδοποιήσει τη μάνα του για την επιστροφή του από την Πύλο. Συνιστά στον Εύμαιο να μην καθυστερήσει τρέχοντας στα χωράφια, για να συναντήσει το Λαέρτη. Άρα το κτήμα του Λαέρτη ήταν βόρεια της πόλης, γιατί αλλιώς ο Εύμαιος, που πήγαινε στην πόλη από τα νότια (περιοχή Ευγήρου), θα συναντούσε το κτήμα πριν από την πόλη και θ’ ανάγγελνε στο γέρο Λαέρτη την άφιξη του Τηλέμαχου χωρίς να καθυστερήσει. Το κτήμα ήταν έξω από την πόλη(26) αλλά όχι πολύ μακριά(27).

Το χοιροστάσιο του Εύμαιου

Το χοιροστάσιο του Εύμαιου, που βρίσκεται περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ (ξ, 6) [περίσκεπτος < περί+σκέπω= ολόγυρα φυλαγμένος όχι < περί+σκοπῶ = περίοπτος], πρέπει να το τοποθετήσουμε πάνω από τα Σύβοτα στη μικρή κοιλάδα «Ολοθός» κάτω από τα χωριά Μαραντοχώρι και Εύγηρος. Πρώτον, γιατί υπάρχει εδώ πλούσια πηγή νερού και από πάνω προστατευτικό βραχώδες τοίχωμα που και τα δυο ταιριάζουν άριστα με την ομηρική πηγή Αρέθουσα και τηνΚόρακος πέτρην (ν, 408), όπου έβοσκε τους χοίρους του ο Εύμαιος· δεύτερον, γιατί λίγο πιο κάτω από την πηγή είναι η ονομαστή Χοιροσπηλιά που έχει δώσει πολυάριθμα προϊστορικά ευρήματα. Εδώ πέτρῃ ὕπο γλαφυρῇ (ξ, 533) κοιμήθηκε ο Εύμαιος, αφού παραχώρησε τη θέση της κατάκλισής του στον άγνωστο επισκέπτη του, που δεν ήταν άλλος από τον άρτι αφιχθέντα στο λιμάνι του Φόρκυνα Οδυσσέα· και τρίτον, γιατί βρίσκεται κοντά στον όρμο Σκύδι, όπου αποβιβάστηκε ο Τηλέμαχος επιστρέφοντας από την Πύλο και από εκεί πήγε στον Εύμαιο (ο, 495 κ.εξ.)

.

Η ομηρική Αστερίς: Το Αρκούδι

Η ομηρική Ἀστερίς είναι το νησάκι Αρκούδι, ανάμεσα στην Ιθάκη και τη Σάμη, με το δίδυμο λιμένα του, όπου έστησαν ενέδρα οι μνηστήρες στον Τηλέμαχο(28) (Ομήρου δ κυρίως αλλά και ν, ο, π), όταν επέστρεφε από την Πύλο, αλλά τον έσωσε η προειδοποίηση της Αθηνάς. Ένα πλοίο που έρχεται από τα νότια, όπως του Τηλέμαχου από την Πύλο, και κατευθύνεται προς τη Λευκάδα, είναι αδύνατο να μη γίνει αντιληπτό και γι’ αυτό από τα υψώματά της κατασκόπευαν οι μνηστήρες. Η κλασική άποψη, που ταυτίζει τη σημερινή Ιθάκη με την ομηρική, θεωρεί Αστερίδα το νησάκι Δασκαλιό ανάμεσα στην Ιθάκη και την Κεφαλλονιά, που στα χρόνια του Στράβωνα λεγόταν Ἀστερίς αλλά τα χαρακτηριστικά της δεν συμφωνούν με την ομηρική περιγραφή

Ο όρμος που αποβιβάστηκε ο Τηλέμαχος: Το Σκύδι

Ο Τηλέμαχος επιστρέφοντας από την Πύλο, αφού ξέφυγε από την ενέδρα των μνηστήρων, αποβιβάστηκε σε έναν όρμο της Ιθάκης. Και το μεν πλοίο το έστειλε με τους ναύτες στην πόλη, αυτός δε κατευθύνθηκε πεζός προς το χοιροστάσιο του Εύμαιου(29) . Ο ποιητής δεν ονομάζει τον όρμο αυτό – άρα δεν είναι τα Σύβοτα. Ο Dörpfeld θεωρεί ότι πρέπει να είναι ο όρμος Σκύδι, που βρίσκεται δυτικότερα του όρμου των Συβότων, γιατί και κοντά στο χοιρόστασιο του Εύμαιου είναι και ταιριάζει με την πορεία που έκανε το πλοίο του Τηλέμαχου, για ν’ αποφύγει την παγίδα των μνηστήρων.

Τα ομηρικά νησιά των Ταφίων: Ο Κάλαμος και ο Καστός

Η νήσος Τάφος ήταν η έδρα του Βασιλιά Μέντη. Τη θέση των Ταφίων νήσων την ορίζει ο Στράβωνας (10, 458) κοντά στην ακτή της Ακαρνανίας: Ο Κάλαμος λεγόταν τότε Τάφος και ο Καστός Κάρνος. Έτσι ο Dörpfeld δεν απορρίπτει την άποψη του Ε. Oberhümmer ότι Τάφος είναι το Μεγανήσι, γιατί αυτό βρίσκεται κοντά στη Λευκάδα και όχι στην Ακαρνανία.

Η θέση της Τάφου στο έπος καθορίζεται από τα εξής: α) Ο Οδυσσέας ταξιδεύοντας από την Εφύρη της Ήλιδας για την Ιθάκη «πιάνει» στην Τάφο( 30), όπου προμηθεύεται δηλητήριο από τον πατέρα του Μέντη. β) Ο Μέντης ταξιδεύοντας για την Τέμεση της Ιταλίας «πιάνει» στο λιμανάκι της Ιθάκης Ρείθρο. Η θέση της Τάφου πρέπει να είναι τέτοια που να δικαιολογεί τις προσεγγίσεις. Επομένως, αυτές οι προσεγγίσεις δικαιολογούνται μόνο αν θεωρήσουμε ομηρική Ιθάκη τη Λευκάδα και Τάφο τον Κάλαμο: η θέση της Τάφου-Καλάμου προσαρμόζεται πολύ καλά προς τη Λευκάδα αλλά καθόλου με τη σημερινή Ιθάκη.

Ὁ λιμὴν τοῦ Φόρκυνος: Ο όρμος των Συβότων

Οι Φαίακες

Το λιμάνι του Φόρκυνος, στο οποίο αποβίβασαν οι Φαίακες τον κοιμισμένο Οδυσσέα, είναι τα σημερινά Σύβοτα. Τα τοπογραφικά του ν της Οδύσσειας(31) ταιριάζουν τέλεια: Είναι μικρός και κλειστός με το γιαλό στο βάθος του, έχει πηγές υφάλμυρου νερού, πέντε μεγάλα και μικρά σπήλαια και είναι ερημικός. Φαίνεται από το σημείο αυτό το Νήριτο(32)που δείχνει η Αθηνά στον Οδυσσέα και αρχίζει το μονοπάτι που οδηγεί στο χοιροστάσιο του Εύμαιου. Ενισχυτικό της άποψης αυτής είναι ότι ο Εύμαιος, που έχει παραπάνω το χοιροστάσιο του, στο έπος λέγεται σταθερά συβώτης – που δείχνει μια σχέση με το σημερινό όνομα της περιοχής Σύβοτα. Επί πλέον: Βρίσκεται στα νότια του νησιού, όπως το έπος σαφώς αφήνει να εννοηθεί, αφού ο Οδυσσέας λέει στην Αθηνά πως έρχεται από την Πύλο και την Ήλιδα (Ομήρου ν, 274-75) και κατάγεται από την Κρήτη (Ομήρου ν, 256 και 260).

Aκτὴ ἠπείροιο: Η χερσόνησος της Πλαγιάς

Κατά τον Dörpfeld ἀκτὴ ἠπείροιο είναι η χερσόνησος της Πλαγιάς και όχι η Λευκάδα, όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της άποψης ότι ομηρική Ιθάκη είναι η σημερινή Ιθάκη. Αρχικά η χερσόνησος αυτή ήταν ένα νησί, καθώς ένα τέναγος από τον κόλπο της Ζαβέρδας (νότια) ως τον Άγιο Νικόλαο στα Δέματα (βόρεια) το χώριζε από την άλλη Ακαρνανία. Στη θέση του τενάγους σήμερα είναι ο κάμπος της Ζαβέρδας και η λίμνη Βουλκαριά. Ένα άλλο τέναγος (το ίδιο περίπου με τη σημερινή λιμνοθάλασσα) στα δυτικά της τη χώριζε από τη Λευκάδα. Στη χερσόνησο αυτή ο Οδυσσέας είχε τα κοπάδια του(33) , από δω μεταφερόταν στη Λευκάδα-Ιθάκη τα προς σφαγή ζώα(34) , εδώ, στο δήμο τωνΚεφαλλήνων,έμενε ο αρχιβουκόλος Φιλίτοιος(35).

Η ομηρική Νήρικος: Η Κεχροπούλα (ή Κερχοπούλα)

H προϊστορική Νήρικος, κατά τον Dörpfeld, βρισκόταν χωρίς αμφιβολία στη θέση που στους ιστορικούς χρόνους ιδρύθηκε και άκμασε η πόλη Πάλαιρος επί ενός λόφου στο βορειανατολικό άκρο της χερσονήσου της Πλαγιάς, που οι ντόπιοι σήμερα την ονομάζουν Κεχροπούλα ή Κερχοπούλα, και ένα τμήμα της οχύρωσής της φαίνεται να ανάγεται στη 2η χιλιετία π.Χ. Αυτή είναι η πόλη που αναφέρεται στο ω της Οδύσσειας ότι κυρίευσε ο Λαέρτης(36). Έτσι αποκτά νόημα και η μαρτυρία του Στράβωνα (10, 452), ο οποίος μας πληροφορεί ότι η Νήριτος (διάβαζε: Νήρικος) μεταφέρθηκε ἐπί τόπον ὅς ἦν ποτέ ισθμός νῦν δε πορθμός γεφύρα ζευκτός, δηλαδή στο νησί της Λευκάδας, στη θέση της αρχαίας πρωτεύουσας της Λευκάδας: αυτός ο λόγος του Στράβωνα δεν θα είχε νόημα, αν η θέση της ομηρικής Νηρίκου ήταν στη θέση της ακροπόλεως αυτής της αρχαίας πρωτεύουσας.

Η Νήρικος των κλασσικών χρόνων: Στον Άγιο Γεώργιο Πλαγιάς

Στο λόφο του Αγίου Γεωργίου της Πλαγιάς, στα δυτικά του ομώνυμου φρουρίου, απέναντι από τη Λυγιά της Λευκάδας υπήρχε μια άλλη Νήρικος, αυτήν που αποπειράθηκε να κυριεύσει ο Αθηναίος ναύαρχος Ασώπιος κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο(37), το 428 π.

——————-

(1) ναιετάω = κατοικώ
(2) εϋδείελος = με το ωραίο δειλινό, όχι η ευδιάκριτη, αυτή που διακρίνεται από μακριά.
(3) εἰνοσίφυλλον, ἀριπρεπές = δασωμένο και δυνατό
(4) ἀμφὶ δὲ νῆσοι = πέριξ αυτής, και από τις δύο μεριές της, όχι η Ιθάκη στο κέντρο και τα νησιά κύκλο γύρω
(5) μάλα σχεδὸν ἀλλήλῃσι = πολύ κοντά το ένα στο άλλο
(6) χθαμαλή : Η θάλασσα στα ανοιχτά της φαίνεται ψηλή, προς τη στεριά χαμηλώνει.
(7) πανυπερτάτη πρὸς ζόφον: Σήμερα γνωρίζουμε ότι το πιο δυτικό νησί από τα τέσσερα είναι η Κεφαλλονιά. Για να άρει την αντίφαση ο Dörpfeld, υποστηρίζει ότι ο προσανατολισμός των αρχαίων δεν ήταν τόσο ακριβής όσο ο δικός μας και, σύμφωνα μ’ αυτόν τον μη ακριβή προσανατολισμό, δυτικότερη θεωρούσαν τη Λευκάδα, δηλαδή την ομηρική Ιθάκη.
(8) Κατά τον Dörpfeld η σωστή μετάφραση των κρίσιμων στίχων 25-26 είναι: Αυτή κείται χαμηλά στη θάλασσα (δηλαδή: κοντά στην ακτή) [Αὐτή δὲ χθαμαλὴ εἰν ἁλί κεῖται], τελευταία από τα τέσσερα νησιά προς δυσμάς [πανυπερτάτη πρὸς ζόφον], τα δε άλλα νησιά βρίσκονται απομακρυσμένα από την ακτή [αἱ δὲ τ’ ἄνευθε] προς την ανατολή και τον ήλιο [πρὸς ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε]
(9) Στράβωνος Χ, 452: Κορίνθιοι δὲ πεμφθέντες ὑπό Κυψέλου καὶ Γαργάσου ταύτην τε κατέσχον τὴν ἀκτὴν καὶ μέχρι τοῦ Ἀμβρακικοῦ κόλπου προσῆλθον καὶ ἥ τε Ἀμβρακία συνῳκίσθη καὶ Ἀνακτόριον καὶ τὴν τε χερσόννησον διορύξαντες ἐποίησαν νῆσον τὴν Λευκάδα.
(10) Ομήρου π, 452: Ἑσπέριος δ΄ Ὀδυσῆϊ καὶ υἱέϊ δῖος ὑφορβὸς / ἤλυθεν…
(11) Ομήρου λ, 188: πόλινδε κατέρχεται∙
(12)Ομήρου γ, 81: ἡμεῖς ἐξ Ίθάκης ὑπονηΐου εἰλήλουθμεν.
(13) Ομήρου a, 185-6: [Η Αθηνά-Μέντης στον Τηλέμαχο]: νηῦς δὲ μοι ἥδ’ ἕστηκεν ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληος, / ἐν λιμένι Ῥείθρῳ, ὑπὸ Νηΐῳ ὑλήεντι.
(14) Ομήρου υ, 158 : αἱ μὲν ἐείκοσιν βῆσαν ἐπὶ κρήνην μελάνυδρον.
(15)Ομήρου ρ , 205-206: …ἐπὶ κρήνην ἀφίκοντο / τυκτὴν καλλίροον, ὅθεν ὑδρεύοντο πολῖται.
(16) Ομήρου π, 352: …λιμένος πολυβενθέος ἐντός
(17) Ομήρου π, 351-352: …ὅτ’ ἄρ’ Ἀμφίνομος ἴδε νῆα, / στρεφθεὶς ἐκ χώρης, λιμένος πολυβενθέος ἐντός.
(18) Ομήρου ν, 351: τοῦτο δὲ Νήριτόν ἐστιν ὄρος καταειμένον ὕλῃ.
(19) Ομήρου υ, 153-154: …ταὶ δὲ μεθ’ ὕδωρ / ἔρχεσθε κρήνηνδε, καὶ οἴσετε θᾶσσον ἰοῦσαι Ομήρου υ 158: αἱ μὲν ἐείκοσιν βῆσαν ἐπὶ κρήνην μελάνυδρον
(20) Ομήρου ρ, 205-206: …ἐπὶ κρήνην ἀφίκοντο / τυκτὴν καλλίροον, ὅθεν ὑδρεύοντο πολῖται.
(21) Ομήρου π, 471-472: ἤδη ὑπὲρ πόλιος, ὅθι Ἕρμαιος λόφος ἐστίν, / ἦα κιών, ὅτε νῆα θοὴν ἰδόμην κατιοῦσαν.
(22) Ομήρου γ, 81: ἡμεῖς ἐξ Ίθάκης ὑπονηΐου εἰλήλουθμεν.
(23) Ομήρου a, 185-6: [Η Αθηνά-Μέντης στον Τηλέμαχο]: νηῦς δὲ μοι ἥδ’ ἕστηκεν ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληος, / ἐν λιμένι Ῥείθρῳ, ὑπὸ Νηΐῳ ὑλήεντι.
(24) Ομήρου a, 185-6: [Η Αθηνά-Μέντης στον Τηλέμαχο]: νηῦς δὲ μοι ἥδ’ ἕστηκεν ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληος, / ἐν λιμένι Ῥείθρῳ, ὑπὸ Νηΐῳ ὑλήεντι. Σήμερα, μετά τα αντιπλημμυρικά έργα που έχουν γίνει, οι εκβολές είναι εντελώς δυσδιάκριτες.
(25) Ομήρου π, 147, 150-51: Αλγιον, αλλ’ εμπης μιν εάσομεν, αχνύμενοι περ·….Αλλα συ γ’ αγγείλας οπίσω κίε, μηδέ κατ’ αγρούς/πλάζεσθαι μετ’ εκεινον.
(26) Ομήρου a, 189-90: Λαέρτην ἥρωα, τὸν οὐκέτι φασὶ πόλινδε / ἔρχεσθ’, ἀλλ’ ἀπάνευθεν ἐπ’ ἀγροῦ πήματα πάσχειν και λ, 187-88: …πατὴρ δὲ σὸς αὐτόθι μίμνει / ἀγρῷ, οὐδὲ πόλινδε κατέρχεται…
(27) Ομήρου ω, 205: οἱ δ’ ἐπεὶ ἐκ πόλιος κατέβαν, τάχα δ’ ἀγρὸν ἵκοντο
(28) Ομήρου δ, 844-47: ἔστι δέ τις νῆσος μἐσσῃ ἁλὶ πετρήεσσα, / μεσσηγὺς Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης, / Ἀστερίς, οὐ μεγάλη· λιμένες δ’ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ / ἀμφίδυμοι· τῇ τόν γε μέσον λοχόωντες Ἀχαιοί.
(29) Ομήρου π, 495 κ.εξ.
(30) Ομήρου α, 259: ἐξ Ἐφύρης ἀνιόντα παρ’ Ἴλου Μερμερίδαο•
(31) Ομήρου ν, 96-101: Φόρκυνος δέ τίς ἐστι λιμήν, ἁλίοιο γέροντος, / έν δήμῳ Ἰθάκης• δύο δὲ προβλῆτες ἐν αὐτῷ / ἀκταὶ ἀπορρῶγες, λιμένος ποτιπεπτηυῖαι, / αἵ τ’ ἀνέμων σκεπόωσι δυσαήων μέγα κῦμα / ἔκτοθεν• ἔντοσθεν δέ τ’ ἄνευ δεσμοῖο μένουσι / νῆες ἐΰσσελμοι, ὅτ’ ἂν ὅρμου μέτρον ἵκωνται.
(32) Ομήρου ν, 351: τοῦτο δὲ Νήριτόν ἐστιν ὄρος καταειμένον ὕλῃ.
(33) Ομήρου ξ, 100-102: δώδεκ’ ἐν ἠπείρῳ ἀγέλαι• τόσα πώεα οἰῶν, / τόσσα συῶν συβόσια, τόσ’ αἰπόλια πλατέ’ αἰγῶν / βόσκουσι ξεῖνοί τε καὶ αύτοῦ βώτορες ἄνδρες.
(34)Ομήρου υ, 185-87: Τοῖσι δ’ ἐπὶ τρίτος ῆλθε Φιλοίτιος, ὄρχαμος ἀνδρῶν, / βοῦν στεῖραν μνηστῆρσιν ἄγων καὶ πίονας αἶγας. / πορθμῆες δ’ ἄρα τούς γε διήγαγον…
(35)Ομήρου υ, 210: εἷσ’ ἔτι τυτθὸν ἐόντα Κεφαλλήνων ἐνὶ δήμῳ.
(36)Ομήρου ω, 377-381: οἷος Νήρικον εἷλον, εϋκτίμενον πτολίεθρον, / ἀκτὴν ἠπείροιο, Κεφαλλήνεσσιν ἀνάσσων, / τοῖος ἐών τοι χθιζὸς ἐν ἡμετέροισι δόμοισι, / τεύχε’ ἔχων ὤμοισιν, ἐφεστάμεναι καὶ ἀμύνειν / ἄνδρας μνηστῆρας∙
(37) Θουκ., 3, 7: Πλεύσας εἰς Λευκάδα καὶ ἀπόβασιν εἰς Νήρικον ποιησάμενος…