Τεράστια ανακάλυψη για την προέλευση των πρώτων ανθρώπων. Ανάλυση DNA σε σκελετό νεογέννητου 11,500 ετών αποκάλυψε τον άγνωστο αρχαίο πληθυσμό που κατοίκησε πρώτος την Αμερική :

Σκελετός που ανήκει σε ένα νεογέννητο κοριτσάκι και εντοπίστηκε σε καταυλισμό 11.500 ετών στην Αλάσκα ρίχνει φως στην προέλευση των πρώτων πληθυσμών που κατοίκησαν την αμερικανική ήπειρο αλλά τα ευρήματα προκαλούν ακόμη περισσότερα ερωτήματα.

Η γενετική ανάλυση, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, έδειξε πως το νεογέννητο ανήκει σε μια αρχαία, άγνωστη μέχρι σήμερα πληθυσμιακή ομάδα ενώ οι επιστήμονες αναφέρουν πως τα στοιχεία που εξήγαγαν από το διαθέσιμο DNA, υποστηρίζει την υπόθεση πως η μικρή κατάγεται από ένα «κύμα» μεταναστών από τη Σιβηρία, που εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Βορείου Αμερικής πριν από 20.000 χρόνια. Η μετανάστευση εκτιμάται πως κατέστη εφικτή εξαιτίας της χαμηλής στάθμης του νερού μετατρέποντας τον Βερίγγειο Πορθμό (μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας) σε ξηρά η οποία βυθίστηκε και πάλι μετά το λιώσιμο των πάγων. Αυτοί οι πρώτοι άποικοι ήταν, σύμφωνα με τον καθηγητή Εske Willerslev και τους συνεργάτες του, οι πρόγονοι των σημερινών αυτοχθόνων Αμερικανών, ενώ ήδη οι εκτιμήσεις του ίδιου και της επιστημονικής ομάδας που τον πλαισιώνει έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Nature.




Ο σκελετός του βρέφους που όταν πέθανε ήταν μόλις έξι εβδομάδων, εντοπίστηκε στον αρχαιολογικό χώρο του Upward Sun River το 2013 και η σημερινή τοπική κοινότητα αυτοχθόνών έχουν δώσει στην μικρή το όνομα «Xach’itee’aanenh t’eede gay» που σημαίνει «κορίτσι ηλιοβασίλεμα» ενώ για την επιστημονική ομάδα που προσπαθεί να εξάγει συμπεράσματα από τη σορό της είναι απλά η USR1.

«Αυτά είναι τα παλαιότερα ανθρώπινα λείψανα που βρέθηκαν ποτέ στην Αλάσκα, αλλά αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον εδώ είναι ότι αυτό το άτομο ανήκε σε έναν πληθυσμό που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ μέχρι σήμερα», εξηγεί ο Willerslev, ο οποίος συνεργάζεται με τα πανεπιστήμια της Κοπεγχάγης και του Κέιμπριτζ .

«Είναι ένας πληθυσμός που συνδέεται περισσότερο με τους σύγχρονους ιθαγενείς Αμερικανούς, αν και αυτός ο δεσμός είναι μακρινός. Έτσι μπορούμε να πούμε πως προέρχεται από την παλαιότερη πληθυσμιακή ομάδα. Την πρώτη ομάδα ιθαγενών Αμερικανών. Αυτό όπως εξηγεί μιλώντας στο BBC σημαίνει πως ο συγκεκριμένος σκελετός μπορεί να μας αποκαλύψει πολλά για τους προγόνους όλων των ιθαγενών Αμερικανών.

Σημειώνεται πως η επιστημονική ομάδα μελετά την ιστορία αρχαίων πληθυσμών αναλύοντας μεταλλάξεις ή μικρά «σφάλματα» που συσσωρεύονται στο DNA κατά τον πέρασμα των γενεών. Αυτά τα μοτίβα, όταν συνδυάζονται με δημογραφικά μοντέλα καθιστούν εφικτή την ανάδειξη δεσμών μεταξύ διαφορετικών πληθυσμών μέσα στο χρόνο.



HO NEW / REUTERS

Η νέα μελέτη δείχνει την ύπαρξη ενός προγονικού πληθυσμού που άρχισε να διακρίνεται γενετικά από τους ανατολικούς Ασιάτες πριν από περίπου 34.000 χρόνια και που είχε διαφοροποιηθεί πριν από περίπου 25.000 χρόνια. Όπως αναφέρει ο Guardian η νέα αυτή πληθυσμιακή ομάδα που ανακαλύφθηκε, και φέρει την ονομασία «Ancient Beringians», φαίνεται πως χωρίστηκε από την αρχική ιδρυτική κοινότητα των αποίκων των Ιθαγενών Αμερικανών πριν από 20.000 χρόνια. Ενώ δε οι πρόγονοι άλλων ιθαγενών μετακινήθηκαν προς τον Νότο και την ενδοχώρα, αυτοί παρέμειναν στον Βορρά μέχρι που ο πληθυσμός τους αφανίστηκε. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη θεωρία, αυτή του καθηγητή και αρχαιολόγου Ben Potter ο οποίος εκτιμά πως ο αρχαίος αυτός πληθυσμός αποκόπηκε από άλλες ομάδες προγόνων των ιθαγενών Αμερικανών στην Ασία πριν καταφέρουν και οι δύο πληθυσμοί να διασχίσουν το πέρασμα και να φτάσουν στη βόρεια Αμερική.

Πηγή: huffingtonpost.gr...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/terastia-anakalypsi-gia-tin-proelefsi-ton-proton-anthropon-analysi-dna-se-skeleto-neogennitou-11500-eton-apokalypse-ton-agnosto-arxaio-plithysmo-pou-katoikise-protos-tin-ameriki/

Πατρώ: Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της αρχιτέκτονος Χαράς Παπαδάτου – Γιαννοπούλου 8 Ιανουαρίου 2018

Ἐκδόθηκε σέ περιορισμένο ἀριθμό ἀντιτύπων τό τελευταῖο βιβλίο τῆς ἀρχιτέκτονος Χαρᾶς Παπαδάτου-Γιαννοπούλου μέ τίτλο: Πατρώ, Ἡ πόλις τῶν πολλαπλῶν ἱστορικῶν ἐπιπέδων.Μιά πολεοδομική καί ἀρχιτεκτονική ἀνάγνωση.

Πατρώ ὀνόμαζαν τήν πόλη οἱ ἑπτανήσιοι κατά τόν μεσαίωνα. Τό ὅλον ἐγχείρημα ξεκίνησε, ὄχι ὡς καταγραφή, ἀλλά κυρίως ὡς ἔρευνα, γιά ὅλες τίς ἐπιμέρους ἑνότητες μέ τίς ὁποίες ἀσχολεῖται.

Ἡ παρουσίαση παρακολουθεῖ τήν πόλη ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα καί προσπαθεῖ νά ἀνιχνεύσει καί ἀναπλάσει τήν ταυτότητά της στίς διάφορες περιόδους ἐξελί­ξε­ώς της. Εἶναι βασικά μιά ἐρευνητική προσπάθεια γιά τήν προσέγγιση πολλῶν λεπτομερειῶν πού συνδέουν τίς διάφορες ἱστορικές περιόδους, ἀλλά καί τήν δομή τῆς πόλεως. Μέ βάση βέ­βαια τίς ὑπάρ­χουσες πηγές.

Πρῶτον ἐπικεντρώνεται στό τμῆμα τῆς πόλεως πού ἔχει διαχρονική ἱστο­ρική παρουσία, ἀπό τήν ἀρ­χαιότητα μέχρι σήμερα: στό λεγόμενο Ἱστορικό Κέντρο. Διότι αὐτή στήν οὐσία εἶναι ἡ πόλις. Ἡ πόλις τῶν πολλαπλῶν ἱστορικῶν ἐπιπέδων, ἡ πόλις τῶν πολλα­πλῶν ὀνομάτων μέ τήν ἴδια ὅμως πάντοτε ρίζα, ἡ πόλις τοῦ ἀμετακι­νήτου μέσα στούς αἰῶνες οἰκονομικοῦ ἐκτοπίσματος. Ἀλλά καί ἡ πόλις τῶν ἀμετακινήτων πολεοδο­μι­κῶν καί κοι­νωνικῶν κέντρων βάρους.

Τό γεγονός ὅτι οἱ πολεοδομικές παράμετροι δέν ἀλλάζουν στά 3.000 χρόνια ἀπό τήν ἱστορημένη συγκρό­τηση τῆς πόλεως, καθιστᾶ τό σημερινό Ἱστορικό Κέντρο της, δηλαδή τό τμῆμα τῆς πόλεως πού ἐπιζεῖ ἀπό τή ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, ἕνα ἀξιο­πρόσεκτο πα­ράδειγμα πό­λεως, ἡ ὁποῖα σέ κάθε ἱστορική πε­ρίοδο ἐπαναπροσδιορίζεται, μέ βάση τούς ἀρχικούς χωροταξικούς κα­νόνες τῆς δημιουργίας της. Εἶναι ἡ πόλις ἡ ὁποία ποτέ δέν ἀποκόπτεται ἀπό τόν ὀμφά­λιο λῶρο της.

Στήν συνέχεια θά δοῦμε τήν πόλη, πῶς ἀναγεννήθηκε μετά τήν ὁλική της καταστροφή κατά τήν Ἐπάνάσταση τοῦ 1821 καί τήν ἀναγέννησή της σέ μιά ἐντυπωσιακή πόλη.

Στήν συνέχεια παρουσιάζεται ὅπως σήμερα μεταμορφώθηκε, ὕστερα ἀπό τίς ἐπενέργειες τῆς μεταπολεμικῆς μεταπρατικῆς κοι­νωνίας. Πρῶτα μέ τήν καταγραφή τῶν ἐπεμβάσεων κατά τήν δεκαετία τοῦ 70 καί μετά μέ τίς πολεοδομικές μελέτες Ε.Π.Α. (Ἐπιχείρηση Πολεοδομικῆς Ἀνασυγκρότησης) πού ἄλλαξαν τό πολεοδομικό τοπίο. Ἀκολουθοῦν ἐρευνητικές μελέ­τες πού ἐκπορεύθηκαν ἀπό τίς ἀρχικές με­λέτες τῆς Ε.Π.Α. πού κρίνουμε ὅτι εἶναι χρήσιμες νά δημοσιο­ποιηθοῦν.

Τό τελευταῖο κεφάλαιο ἀφιε­ρώ­νεται στήν ἀρχιτεκτονική. Γίνεται κυρίως προσπάθεια ἀνα­λύσεως τῆς ἀρχιτεκτονικῆς φυσιογνωμίας τοῦ Ἱστορικοῦ Κέντρου, πού παρά τήν μεγάλη κακοποίησή του, ἐξακο­λου­θεῖ νά εἶναι παρόν καί σέ κάθε ἔρευνα μᾶς ἐκπλήσσει. Ἡ παρουσίαση γίνεται μέ βάση τούς πολεοδομικούς καί αἰσθητικούς ἄξονες τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι καταγράφουν μέ τήν ἀρχιτεκτονική πολυποικιλότητά τους τήν ζωντανή οἰκονομική καί κοινωνική ζωή καί ἱστορία τῆς μετεπαναστατικῆς πόλεως.