Η Μαδουρή του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη Πηνελοπη Κοψιδα • 20 Απριλίου 2017

Της Πηνελόπης Κοψιδά



Τόπος συνυφασμένος με τον εθνικό ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, η Μαδουρή, το καταπράσινο γραφικό νησάκι, απέναντι από το Νυδρί, ανήκει στα μαγευτικά Πριγκιποννήσια, που είναι μέρος του συμπλέγματος των Τηλεβοϊδών νήσων. Στολίδι της Μαδουρής είναι το πανέμορφο αρχοντικό της, χτισμένο πάνω στο κύμα και αγκαλιασμένο από ένα πυκνό πευκοδάσος. Και πιο πέρα ένας ναός, ιδιοκτησίας Βαλαωρίτη, γοτθικού τύπου. Γραφικά μονοπάτια το διασχίζουν, περνώντας κάτω από τις υπεραιωνόβιες ελιές και τις πανύψηλες κουκουναριές, ενώ γύρω μοσχοβολούν δάφνες, μυρτιές και δεντρολίβανα.

Το νησί περιήλθε στους αδερφούς Αριστοτέλη και Ξενοφώντα Βαλαωρίτη το 1859 μετά τη μοιρασιά της πατρικής περιουσίας. Το 1864 ολοκληρώνονται οι εργασίες του αρχοντικού και τα μέτρα προστασίας εναντίον των ληστών. Ο ποιητής φύτεψε πεύκα, κέντρωσε τις αγριλίδες του νησιού και έφτιαξε ξερολιθιές για να συγκρατήσει το χώμα. Όταν το 1869 αποσύρεται οριστικά από τον κοινοβουλευτικό στίβο, εγκαθίσταται μόνιμα στη Μαδουρή, όπου φροντίζει τα κτήματά του, βασική πηγή εισοδήματος της οικογένειας. Σήμερα το νησί είναι ακατοίκητο και βρίσκεται στην ιδιοκτησία του Νάνου Βαλαωρίτη και της Ελένης Καραπαναγιώτη, δισέγγονων του ποιητή.



Το καταπράσινο αυτό νησί, με την άπειρη ομορφιά και την απόλυτη γαλήνη, καθώς και τη θάλασσα που το περιβάλλει, με τις εναλλασσόμενες διαθέσεις της, έγινε τόπος απόσυρσης, περισυλλογής και ποιητικής δημιουργίας. Πολλά από τα ποιήματά του ο Βαλαωρίτης τα έγραψε στο μαρμάρινο τραπέζι, έξω από το αρχοντικό του, κάτω από την αιωνόβια ελιά. Αυτό το μέρος υπήρξε σημείο αναφοράς, στοχασμού και έμπνευσης για τον ποιητή. Σε επιστολή του προς τη σύζυγό του το Δεκέμβριο του 1871, αναφερόμενος σε μια σφοδρή κακοκαιρία, θα πει: « […..] Και η μεγάλη ελαία της πλατείας του οίκου μας, κάτωθεν της οποίας κείται η εκ μαρμάρου τράπεζα, υπέστην σπουδαίαν βλάβην…»Εκδρομή της ΣΤ’ τάξης του Γυμνασίου Λευκάδας το 1959 στη Μαδουρή. Φωτογραφία: Κασσιανή Γιαννουλάτου

Εκεί, ανάμεσα στα άλλα ποιήματα του, το 1865-66 γράφει το «Διάκο» και κατόπιν τον «Αστραπόγιαννο», για τον οποίο ο Παλαμάς θα πει: «Η καλύτερη κριτική για το ποίημα θα ήτανε ν΄ απαγγελθεί ολόκληρο. Γραμμένο μονομιάς, σαν από έμπνευση και μόνο, απρομελέτητα, στην εξοχή της Μαδουρής, κάτου από την ίσκιο μιας μεγάλης ελιάς [….]».

Την ίδια χρονιά γράφει το «Ξεριζωμένο δέντρο». Στον πρόλογο του ποιήματος αυτού, περιγράφει τις συνθήκες που υπήρξαν πηγή έμπνευσης γι΄αυτόν: «Κατά τον Ιανουάριον του 1866 διαμένων εν Μαδουρή, παρεστάθην θεατής φοβερωτάτης τρικυμίας. Η θάλασσα βρυχωμένη συνεστρέφετο εντός στενωτάτων πορθμών, τα δε κύματά της αντικρουόμενα κατέπιπτον αφροστεφή και γιγαντώδη επί της Μαδουρής. Αλλ’ εν μέσω των μυκηθμών του πελάγους διεκρίνετο η βροντώδης φωνή του χειμάρρου, όστις, πηγάζων από των αποτόμων ακρωρειών της Εγκλουβής και κρημνιζόμενος από χαράδρας εις βάραθρον, φθάνει διά των κλεισωρειών και κατακλύζει την πεδιάδα σύρων παμμεγέθεις λίθους και προαιώνια δένδρα. Ο χείμαρρος ούτος καλείται Δημοσάρι. Εν εκείνη τη ημέρα τοιαύτη υπήρξεν η δύναμις και η ορμή των υδάτων του, ώστε από των εκβολών αυτού το ρεύμα, διασχίζον τα θαλάσσια κύματα, έφθανε μέχρι της Μαδουρής και έρριπτεν επί του αιγιαλού μου τα λάφυρα της αρπαγής και του πολέμου του. Μεταξύ δε τούτων και δένδρον πελώριον εκ του γένους των δρυών, κοινώς καλούμενον ρουπάκι. Το τυχαίον τούτο συμβάν παρήγαγεν εμοί την ιδέαν του επομένου στιχουργήματος, επομένως δε και της επιγραφής αυτού «Το ξεριζωμένο δέντρο».



Το 1871 η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, με επιστολή της, αναθέτει στον ποιητή την γραφή και απαγγελία ποιήματος, προς τιμή του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, κατά τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του, την 25η Μαρτίου του 1872, έξω από το κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε επιστολή – 18 Δεκέμβρη 1871 – προς τη σύζυγό του Ελοϊσία, που εκείνο τον καιρό βρίσκονταν στη Βενετία, θα πει: «[…..] ευρίσκομαι εδώ (στη Μαδουρή) από 13 ήδη ημερών και με σκοπό να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και εν πλήρει ηρεμία πνεύματος εργασθώ προς κατασκευήν του ποιητικού έργου, δια του οποίου, καθά λέγει ο Καστόρχης (Πρύτανης του Παν/μίου), πέπρωται να λαμπρυνθεί επαξίως ο ανδριάς του μεγάλου της Ελλάδος εθνομάρτυρος [….]»

Και πέτυχε απόλυτα το στόχο του, καθώς η ημέρα της απαγγελίας, υπήρξε μέρα βαθύτατης συγκίνησης του παραβρισκόμενου λαού και ποιητικού θριάμβου για τον ίδιο. Κατά την επιστροφή του στη Λευκάδα οι κάτοικοι του νησιού τον υποδέχτηκαν με πανηγυρικές εκδηλώσεις και του απονεμήθηκαν μεγάλες τιμές από τις αρχές του τόπου.

Το 1877 γράφει το ποίημα «Κανάρης», με αφορμή το θάνατο του ήρωα της Επανάστασης. Σε επιστολή που συνόδευε την πρώτη δημοσίευση του ποιήματος, Εστία Β’ 93 (9 Οκτ. 1877), 641-642, γραμμένη στη Μαδουρή, θα πει: «[…] Είναι βαρύ το όνομα του Κανάρη, είναι πολύ βαρύ και φοβούμαι μη υπό τον πελώριον όγκον κύψει τον αυχένα η ποίησίς μου. Αλλά πώς να μη ρίψω κι εγώ μακρόθεν επί του τάφου του αειμνήστου ήρωος ολίγα νεκρολούλουδα, αφού δεν ηυτύχησα ν’ ασπασθώ την στιβαράν χείρα του, εγώ όστις τον ηγάπων μέχρι λατρείας; Πέρυσι τον επεσκέφθην πολλάκις εις Κυψέλην και ηκροώμην αυτού διηγουμένου μετά παιδικής αφελείας προς’ ακατανόητα άθλα του… «Όλα, παιδί μου, όλα τα κατορθώνει η προς την πατρίδα αγάπη», στερεοτύπως απήντα εις εμέ ο γέρων πυρπολητής, οσάκις συγκεκινημένος τω εξέφραζα τον θαυμασμόν μου».



Το 1878 γράφει το ποίημα «Καλογγιάννος», αναφερόμενος στο φιλικό προς τους ανθρώπους πουλί που είναι ευρύτερα γνωστό ως Κοκκινολαίμης, και που στην πατρίδα του ποιητή εμφανίζεται το φθινόπωρο, μαζί με τα κυκλάμινα, όπως λέει ο ίδιος στις σημειώσεις του. Σε επιστολή του που συνοδεύει το ποίημα τον Οκτώβριο του 1878, προς τον Παύλο Διομήδη, τότε εκδότη της εστίας, θα πει: «Απέναντι των παραθύρων του εν Μαδουρή εξοχικού μου οίκου εγείρεται παμμεγέθης ελαία, ήτις είναι αληθής αγορά του λαού των Καλογιάννων. Εκεί συνέρχονται, ιδίως όταν επίκειται χειμών ή τρικυμία, και συναναστρέφονται μετ΄εμού και με ευφραίνουν δια των κελαηδημάτων των…»

Εκεί ο Βαλαωρίτης θα γράψει και το τελευταίο ποίημά του το «Φωτεινό». Από κάποιους αναλυτές του έργο του θα θεωρηθεί το τελειότερο όλων. Μεταξύ αυτών και ο Παλαμάς που θα πει στην ανάλυσή του για το έργο του ποιητή: « [….] Η Μούσα του με το κύλημα του χρόνου, πήρε όλο της το άνθισμα […] Ο Βαλαωρίτης αηδιασμένος από τη μικροπολιτική, στην εξοχή του αποσυρμένος, βασανισμένος από την αρρώστια του και υπερευαίσθητος, δηλαδή σε κατάσταση που υπηρετεί την ποίηση και διευκολύνει τη γέννα της […]». Και σκυμμένο πάνω στο τελευταίο του έργο, στη μοναξιά της Μαδουρής, τον βρήκε ο θάνατος στις 24 Αυγούστου το 1879. Το τελευταίο αυτό ποίημα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Με τις παραπάνω αναφορές, έγινε μια προσπάθεια να πλησιάσουμε την σκέψη του ποιητή κατά την ώρα της δημιουργίας των έργων του και να δούμε πως το φυσικό περιβάλλον του νησιού σχετίζεται με τη δημιουργία αυτή.



Σε αυτό λοιπόν, το «χλωρό, γαληνό νησάκι, στο βασίλειό του» σύμφωνα με τον Παλαμά, στο «ερημητήριό του», όπως το αποκαλούσε ο ίδιος, συγκεντρώθηκαν τον Ιούνιο του 1925 με αφορμή τον εορτασμό για τα 100 χρόνια της γέννησής του, οι κορυφαίοι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής, για να αποτίσουν φόρο τιμής στη μνήμη του. Ανάμεσά τους ο Παλαμάς και ο Σικελιανός που απάγγειλαν τα ποιήματά του κάτω από τον ίσκιο των δέντρων της Μαδουρής, αγνάντια στη θάλασσα.

Το νησί στην συνείδηση των Λευκαδιτών είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον εθνικό ποιητή. Είναι ο τόπος μνήμης, σεβασμού αλλά και περηφάνιας για τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο, που τόσο αγάπησε το νησί και τους κατοίκους του και τόσο σκληρά και επίμονα εργάστηκε ως πολιτικός, για την ελευθερία τους και την βελτίωση της ζωής τους.

Ο τόπος αυτός συχνά περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα των σχολικών εκδρομών του νησιού. Η φύση του, που είναι σπάνιας ομορφιάς, καθώς και ο θρύλος του ποιητή που την περιβάλλει, κατέστησαν το νησί αγαπημένο προορισμό. Σήμερα είναι ακατοίκητο και μόνο κάποια βράδια του καλοκαιριού, το φως ανάβει στο αρχοντικό και μαρτυράει την παρουσία των απογόνων του ποιητή.

Η Μαδουρή όμως, υπήρξε και πηγή έμπνευσης κατοπινών ντόπιων ποιητών, που θέλησαν να εκφράσουν με την ποίησή τους τα αισθήματα θαυμασμού προς τον Ποιητή και να τιμήσουν την μνήμη του.

Τα ποιήματα που ακολουθούν περιλαμβάνονται σ το βιβλίο του Γ. Βουκελάτου «Ανθολογία Λευκαδίων Ποιητών»





Εδώ στο πράσινο νησί της Μαδουρής, που ακέριο
μοσχοβολάει αγράμπελη, μέντα κι αλιφασκιά,
προσκυνητάδες σήμερα ερχόμαστε και πλέριο
νιώθω ολόγυρα μου το φως που κλειούσες στην καρδιά.»

Kλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου:



ΣΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΔΟΥΡΗΣ




Ω νησί που βαστούσες

του αηδονιού τη φωλιά,

και τριγύρω αντηχούσες

τη γλυκιά του λαλιά,



το πουλί πια δε θάρτει

ν΄ ακουστεί στα κλαδιά

την αυγούλα του Μάρτη,

του Απριλιού τη βραδιά.



Έρμο πούσε ακρογιάλι!…

Του άσπρου κύκνου η φωνή

στα νερά σου έχει ψάλλει

την ωδή τη στερνή.



Το στολίδι σου τ΄άρπαξε

ο καιρός χαλαστής,

και στα βράχια σου γι΄άρπα

ο γιαλός εραστής.



Τώρα αντάμα σου κλαίει

την ερμιά σας ξερή

και μοιρόλογα λέει

θλιβερά, Μαδουρή.



Μα όποιος σχίζει το κύμα

του πελάου σου, εκεί

βαθιακούει κάποια ρίμα

μια παλιά μουσική.

Χριστόφορος Λάζαρης





ΜΑΔΟΥΡΗ

(Το νησί του Βαλαωρίτη)


Ένας πράσινος βράχος φυτρώνει στο κύμα,

ευωδάνε τα μύρα στων ανθών τους χυμούς,

γύρω η φύση γελάει σ΄ανοιξιάτικο ντύμα,

η γαλήνη σκορπίζει του πελάου τους θυμούς.



Άσπρη ξέρα, π΄αστράφτει, το βράχο τυλίγει,

στα ριζά του προβάλλει παλατάκι κλειστό,

κάποιος ίσκιος πλανιέται Ποιητή, πούχει φύγει

από χρόνια, μ΄ακόμα, σαν νερό γκρεμιστό,



που πετιέται απ΄το βράχο και σκάει και παφλάζει,

βουερή βρυσομάνα το τραγούδι του, πως

της ψυχής μας τα βάθη ζωντανό τα τραντάζει!….



Ανοιξιάτικος – άκου! – καρδερίνας σκοπός

με την αύρα φερμένος στην όχθη αποπέρα

ναρκωμένη ξυπνάει την ιόνια μέρα…

Κώστας Καλάνης



ΜΑΔΟΥΡΗ




Το πέλαγος το γαλανό λιβάδι ολόγυρά σου

και συ στη μέση σα μαντρί, τα βράχια σου ο φράχτης,

σαν πρόβατα τα πεύκα σου σταλίζουνε κοντά σου.

Βοσκός με τη φλογέρα του, του Γένους μας ο ψάλτης.

Μαζί με κείνου τους σκοπούς η εικόνα σου προβάλλει

Και φαίνονται πιο λαμπερά τα σμιλευτά σου κάλλη.



Κώστας Πάλμος.



Kλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου: Ποιήτρια και πεζογράφος. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα, πατρίδα της μητέρας της, και μεγάλωσε στη Λευκάδα, πατρίδα του πατέρα της, που ήταν γιατρός και λόγιος. Στην Αθήνα σπούδασε για τρία χρόνια ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών. Οριστικά όμως την κέρδισε η λογοτεχνία, με την οποία ασχολήθηκε από μικρή στη Λευκάδα, όπου επηρεασμένη από το κλίμα της εποχής, αλλά και τον πατέρα της, λάτρη του Λαμαρτίνου, έγραφε ρομαντικούς στίχους. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές και διηγήματα και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το διήγημα « Για λίγη αγάπη» το 1930 (τιμή που για πρώτη φορά αποδόθηκε σε Ελληνίδα). Πέθανε το 1977. Η Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών έστησε την προτομή της, δίπλα από εκείνες του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού το καλοκαίρι του 1983.

Χριστόφορος Λάζαρης: Κατάγεται από την Κατούνα, όπου γεννήθηκε το 1941.Τέλειωσε το Γυμνάσιο στη Λευκάδα και το 1924 πήρε πτυχίο από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Δικηγόρησε στη Λευκάδα από το 1928 έως το 1935. Από το 1935 στράφηκε στο δικαστικό κλάδο και εξελίχθηκε μέχρι τη βαθμίδα του Εισαγγελέα Εφετών. Νέος δημοσίευσε ποιήματά του σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και ποικίλα άρθρα, χωρίς ποτέ να τα εκδόσει. Το 1970 τύπωσε την αξιόλογη εργασία «Τα Λευκαδίτικα», συλλογή γλωσσικών ιδιωμάτων της Λευκάδας. Επίσης την μελέτη «Η ποινή του θανάτου» το 1977.

Κώστας Καλάνης: Φιλολογικό ψευδώνυμο του Παναγιώτη Κ. Κατωπόδη. Γεννήθηκε το 1916. Σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα. Εργάστηκε σαν καθηγητής στην Μέση Εκπαίδευση. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και το 1925 τύπωσε την ποιητική σύνθεση «Ταξίδια στην Ελλάδα». Άλλα ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά κι εφημερίδες. Μια νουβέλλα του, «ο πόλεμος», δημοσιεύτηκε σε συνέχειες σε εφημερίδα της Καβάλας. Ανέκδοτο παραμένει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του.

Κώστας Πάλμος: Καθηγητής θεολόγος και ποιητής. Γεννήθηκε στο Βαθύ Μεγανησίου Λευκάδας το 1933. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και για λίγο καιρό Πολιτικές Επιστήμες. Μετεκπαιδεύτηκε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης. Υπηρέτησε ως καθηγητής σε Γυμνάσια της Χίου και του Πειραιά. Ασχολήθηκε πολύ με τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα με την ποίηση. Τύπωσε τα βιβλία: «Μεγανησιώτικα Ακρογιάλια» (1971), «Γέννημα της αγάπης» (1979), «Αγάπη και δύναμη» (1980), «Λόγια που καίνε» (1982), και «Νερά καθάρια» (1983). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες της Χίου, της Λευκάδας, στη Νέα Εστία και αλλού.


Πηγές:
1) Άπαντα Βαλαωρίτη – Ιστορικές Εκδόσεις Λογοτεχνίας – Γ. Μέρμηγκας – Αθήνα.
2) Γ. Γρηγόρη – Ανθολογία Λευκαδίων Ποιητών 1787-1983 – Έκδοση του περιοδικού «Λευκαδίτικη Εστία» – Αθήνα 1983.
3) www.greek-language. gr

================

http://aromalefkadas.gr/

Με Όμηρο και «Οδύσσεια» η ομιλία του Μπομπ Ντίλαν για το Νόμπελ [ΒΙΝΤΕΟ]

10:35 | 07 Ιουν. 2017
Μοιραστείτε στο twitter


Ο Όμηρος και το έπος της «Οδύσσειας» αποτέλεσαν τον πυρήνα της διάλεξης, διάρκειας 27 λεπτών, του θρύλου της ροκ σκηνής και κορυφαίου τραγουδοποιού Μπομπ Ντίλαν για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η ομιλία του, 4.000 λέξεων, είναι ένα ταξίδι μέσα στους στίχους του Ομήρου που παραλληλίζει τις περιπέτειες του Οδυσσέα με αυτές του σύγχρονου ανθρώπου.

«Από πολλές απόψεις, κάποιες από τις περιπέτειες του Οδυσσέα, έχουν συμβεί και σ' εσένα. Και στο δικό σου ποτό έριξαν ναρκωτικό. Κι εσύ μοιράστηκες το κρεβάτι σου με τη λάθος γυναίκα. Κι εσένα σε συνεπήραν μαγευτικές φωνές, γλυκές φωνές, με παράξενες μελωδίες. Κι είχες επίσης δύσκολα διλήμματα. Κι ακόμα δεν είχε τελειώσει τίποτα», αναφέρει ο Ντίλαν.

Τον Όμηρο ακολουθούν ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και ο Σωκράτης με αναφορές στο έργο τους και την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Επίσης ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες.

Το τέλος της ομιλίας του Ντίλαν πάντως ανήκε και πάλι στον Όμηρο: «…τραγούδησε με τη φωνή μου, ω Μούσα, και μέσα από μένα, πες την ιστορία».

Στη διάλεξή του προσπάθησε να εξηγήσει, όπως λέει ο ίδιος, την σχέση του έργου του με την λογοτεχνία, διαβάζοντας ο ίδιος το κείμενο, ενώ τον συνοδεύει μια απαλή μουσική από πιάνο.

Η ομιλία του Μπομπ Ντίλανhttp://tvxs.gr/news/moysiki/me-omiro-kai-odysseia

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ομηρικής Ιθάκης

Νώντας Γαζής

24 Μαΐου στις 2:42 μ.μ.

Βιολέττα Σάντα • 28 Απριλίου 2017
Share 3


Γράφει ο Νώντας Γαζής



1. Πανυπερτάτη προς Ζόφον (Η απώτερη προς τη Δύση)! Μέχρι τον 4ο μ.Χ. αιώνα η Δύση τοποθετούνταν μεταξύ του σημερινού Βοριά και της σημερινής Δύσης, δηλ Β.Δ. Οπότε βορειοδυτικότερη όλων ήταν η σημερινή Λευκάδα ενώ το σημερινό Θιάκι ήταν Βόρειο! Η γραμμή Κόρινθος, Μεσολόγγι, Αστακός είσοδος Αμβρακικού, Κέρκυρα, Ιταλία, θεωρούνταν από τους ανωτέρω Γεωγράφους, ως ευθεία μεν και μάλιστα καθαρά από Ανατολή προς Δύση.

2. Χθαμαλή ειν’ αλί κείται (Χαμηλά στη θάλασσα άρα κοντά στη στεριά, Χαμηλώνω=πλησιάζω, Ψηλώνω= απομακρύνομαι από τη στεριά). Η Ιθάκη βρίσκονταν κοντά στη στεριά.

3. Άνευθε ειν’ αλί κείνται, (τα υπόλοιπα τρία Δουλίχιο, Σάμη και Ζάκυνθος, άνευθε ειν’ αλί κείνται = βρίσκονται μακριά απ’ τη στεριά)

4. Αυτά τα τρία πλην Ιθάκης βρίσκονται και Ήλιδος άντα, δηλ. απέναντι από την Ηλεία! Ενώ η Ιθάκη ήταν απόμακρη κι αυτό είναι ένα στοιχείο υπέρ της Λευκάδας.

5. Δουλίχιόν τε Σάμη τε αποτελούν αιώνιο ζεύγος (αμετακίνητα νησιά), αυτό μας οδηγεί στο ζεύγος Κεφαλονιά και Θιάκι!

6. Η Ομηρική Ιθάκη είναι το πρώτο νησί από τα 4 του Οδυσσέα, που συναντάει ο ερχόμενος από Θεσπρωτία (Ήπειρο)! Αυτή συνεπώς ταυτίζεται με την Λευκάδα.

7. Η Αστερίς βρίσκονταν στο νότιο μέρος της Ιθάκης και μάλιστα κοντά στην περιοχή του Εύμαιου. Νότια της Λευκάδας υπάρχει το νησί Αρκούδι, Νότια της Ιθάκης δεν υπάρχει νησί! Άρα το Αρκούδι μας οδηγεί στο νησί Αστερίς της ενέδρας.

8. Η τοποθεσία που διέμενε ο Εύμαιος ήταν στη νότια Ιθάκη.

9. Αν η Λευκάδα δεν ήταν νησί τότε, αλλά ακρωτήρι της Ακαρνανίας, οι Κουρήτες, οι Τηλεβόες, οι Αιολείς, οι Επειοί, οι Τάφιοι, οι Κεφαλλήνες και όσοι Λαοί πέρασαν από την Ακαρνανία σαφώς και θα διαβιούσαν, αν όχι όλοι, τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς και στην Λευκάδα, οπότε θα υπήρχαν ευρήματα από το πέρασμά τους απ’ αυτήν. Επειδή κανείς ερευνητής δεν βρήκε κανένα στοιχείο τους στη Λευκάδα σημαίνει ότι κανείς δεν την επισκέφθηκε, άρα ήταν νησί και οι ορεσίβιες φυλές δεν την πλησίασαν καν, δεν την περπάτησαν.

10. Η στροφή του Τηλέμαχου προς τις Εχινάδες για να πάρει κατάπρυμα τον δυνατό Σιρόκο που του ‘στειλε η Αθηνά, επιστρέφοντας από Πύλο, λίγο μετά από το Κατάκολο, ώστε να πάει πολύ μακριά στην «πανυπερτάτη προς ζόφον» Ιθάκη του, μας βεβαιώνει ότι αποκλείεται σαφέστατα η Κεφαλονιά ως Ομ. Ιθάκη, γιατί ήταν στην πορεία του και θα έφθανε στο Νότιο μέρος της σαφώς νωρίτερα από τα μεσάνυχτα κι όχι τα χαράματα που έφθασε κοντά στον Εύμαιο ή πολύ πριν τις 3 η ώρα θα έφθανε στο Νότιο Θιάκι και με τη βοήθεια του πολύ δυνατού Σιρόκου! Για να φτάσει με το χάραμα σημαίνει ότι πήγαινε αρκετά μακριά στην «πανυπερτάτη προς ζόφον» Ιθάκη του, κάτι που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια πορεία προς τη Λευκάδα.

11. Η Ομ. Ιθάκη είχε πολλά νερά και βροχές σε αντίθεση με την σημερινή η οποία ανέκαθεν στερούνταν σημαντικά από νερά και για πολύ μεγάλα διαστήματα έμενε ακατοίκητη εξ αιτίας της παντελούς σχεδόν έλλειψης νερού και συνεχίζει το αιώνιο πρόβλημά της και σήμερα και επιμένει στο σοβαρότατο πρόβλημα της Έλλειψης Νερού κάθε χρόνο στο Νομαρχιακό Συμβούλιο της Κεφαλονιάς σαν πρώτο και βασικό της πρόβλημα!

12. Η Ομ. Ιθάκη είχε Ναό του Απόλλωνα από το 1300 π.Χ. περίπου. Οι αρχαίοι συγγραφείς, με πρώτο τον ποιητή Ανακρέοντα, αναφέρονται συχνά σε επωνύμους και ανώνυμους που έπεσαν από τους βράχους του ακρωτηρίου για να βρουν διέξοδο στα ερωτικά τους πάθη. Έτσι, σε κωμωδίες του 4ου αι. π.Χ. η Λευκάδα εμφανίζεται ως συνώνυμο του ανεπιτυχούς έρωτα και του εξαγνισμού. Όσον αφορά τις ερωτικές αυτοκτονίες πάντως τον δρόμο άνοιξε, κατά τους θρύλους φυσικά, η ίδια η Αφροδίτη που πηδώντας από τον βράχο απαλλάχθηκε από τον έρωτά της για τον Αδωνη. Επίσης από κει έπεσε και ο Κέφαλος για τον άτυχο έρωτά του με την Πτερέλη. (Ως γνωστό ο Κέφαλος ήταν πατέρας του Αρκείσιου, αυτός του Λαέρτη κι ο Λαέρτης του Οδυσσέα, που σημαίνει ότι ο Ναός του Απόλλωνα προϋπήρχε τουλάχιστον 90 – 100 χρόνια πριν τον Οδυσσέα (περίπου το 1300π.Χ.).

Ακολούθησαν κι άλλοι όπως ο Νικόστρατος Σύμφωνα με τα στοιχεία της Περιφέρειας Ιόνιων Νησιών, στην περιοχή ευθύνης της έχουν εντοπιστεί, εκτός του Λευκάτα Απόλλωνα, ακόμη τέσσερις Ναοί αφιερωμένοι στο θεό Απόλλωνα: Τρεις στην Κέρκυρα, 1) Ναός Θεού Απόλλωνος Κορκυραίου μέσα 8ου αιώνα π.Χ στο Μον Ρεπό, 2) Ναός Θεού Απόλλωνος 5ου αιώνα π.Χ στη θέση Ρόδα και 3) Ναός Θεού Απόλλωνος Πυθαίου 5ου αιώνα π.Χ στο Αρτεμίσιο και ένας στην Κεφαλονιά, ο Ναός Θεού Απόλλωνα, δωρικός, του 6ου αιώνα π.Χ, κοντά στη Σκάλα. Στο Θιάκι υπάρχουν αναφορές για τρεις αρχαίους Ναούς α) της Αρτέμιδας στον Αετό (Bendon), β) της Ήρας λατρευτικό άντρο κι όχι Ναός, στο σπήλαιο Λοΐζου και γ) της Αθηνάς, μάλλον στην περιοχή Καθαρών, όπου και η ονομασία από την Αθηνά Παρθένο. [Και μόνο ότι ο Κέφαλος ήταν πατέρας του Αρκείσιου, ο οποίος ήταν παππούς του Οδυσσέα, δηλ. 3 γενιές πριν τον Τρωικό Πόλεμο, έπρεπε να σκεφθεί ότι ο Ναός του Απόλλωνα προϋπήρχε και του Οδυσσέα και του Τρωικού Πολέμου!

Και επειδή Ναός του Απόλλωνα προϋπήρχε μόνο στην Λευκάδα, θα έπρεπε να τον οδηγήσει σε ορθότερη αντιμετώπιση των ονοματοθεσιών. Και το γεγονός ότι δεν υπήρχε λέξη Χερσόνησος στην προκλασική εποχή, τότε έπρεπε να σκεφθεί πολύ για να χαρακτηρίσει την Λευκάδα χερσόνησο και να τοποθετήσει μετά εξ ανάγκης το μεγαλύτερο νησί του Βασιλείου του Οδυσσέα, το Δουλίχιο σε ένα ακατοίκητο νησάκι των Εχινάδων!] Ο Ναός του Απόλλωνα μόνο στην Λευκάδα μας οδηγεί στην Ομ. Ιθάκη!!!

13. Όσον αφορά το Λιμάνι του Φόρκυνα δεν υπάρχει απολύτως καμία άλλη ταύτισή του παρά μία και μοναδική, ο Κόλπος των Συβώτων! Αυτός ανταποκρίνεται απόλυτα στην τέλεια περιγραφή που μας προσφέρει ο Όμηρος και ταυτόχρονα είναι πολύ κοντά στην περιοχή του Εύμαιου, όπως ο ίδιος ο Όμηρος μας διδάσκει. Δεν υπάρχει άλλο λιμάνι στην Δυτική Ελλάδα που να αφήνεις οποιοδήποτε πλεούμενο άδετο και να απομακρυνθεί έστω και 2 ή 3 μέτρα, αλλά παραμένει ακίνητο!

14. Ως γνωστόν Βασιλιάς γίνονταν ο μεγαλύτερος Γαιοκτήμονας της εποχής, κάτι που σημαίνει ότι οι μνηστήρες ήταν γιοί των μεγαλύτερων Γαιοκτημόνων των τεσσάρων νησιών. Αυτό μας οδηγεί ότι το Δουλίχιο που έστειλε τους μισούς μνηστήρες στην Πηνελόπη για υποψήφιους Βασιλιάδες, σαφέστατα ήταν και το μεγαλύτερο νησί του Βασιλείου αυτού και είναι εντελώς ακατανόητο ο Στράβων να το τοποθετεί σε ένα 100% ακατοίκητο νησάκι των Εχινάδων και απίστευτα μικρό περίπου 25 στρ. σήμερα. Αυτό είναι σε ευθεία αντίθεση με την περιγραφή την Ομηρική.

Πέρα όμως απ’ αυτό το δεδομένο, το νησάκι Δόλιχα, όπου τοποθετεί το Ομηρικό Δουλίχιο ο Στράβων, αυτό το νησάκι υπάγεται στις Εχινάδες και μάλιστα στις νότιες, που λέγονται και Οξειές ή Θοές ή Ιερά νησιά και ανήκαν τότε στην Ηλεία και στον Αυγεία, άρα δεν είχαν το δικαίωμα ποτέ να πάνε εκεί και να εγκατασταθούν ο γιός του Αυγεία με τη γυναίκα του και το γιό του, αφού ο διωγμός ήταν οριστικά εκτός διοικητικής ευθύνης και δια παντός από την επικράτεια της Ηλείας! Απλά τους φιλοξένησε ο Οδυσσέας αφού η Κτημένη η Νύφη του Αυγεία ήταν αδερφή του Οδυσσέα.

15. Τέλος ένα στοιχείο σημαντικό είναι οι χρόνοι πλεύσης! Έκανε μιάμιση μέρα για να πάει στην Πύλο ο Τηλέμαχος και συνεπώς περίπου τον ίδιο χρόνο έκανε και κατά την επιστροφή του. Μάλιστα επιστρέφοντας έκανε έναν ελιγμό προς τις Εχινάδες για να πάρει τον Σιρόκο που του έστειλε η Αθηνά, κάτι που σαφώς τον καθυστέρησε κάποιο χρόνο, τον οποίο όμως κέρδισε γιατί μόλις νύχτωσε η Θεά αύξησε σημαντικά την ταχύτητα του Σιρόκου, οπότε έφθασε με το χάραμα στην νότια πλευρά της Ομ. Ιθάκης εκεί που διαβιούσε ο Εύμαιος, για να γίνει ο αναγνωρισμός με τον πατέρα του που κι εκείνος είχε φτάσει στον Εύμαιο. Έτσι πέρασε από το νησί της Ενέδρας (Αστερίς με το σημερινό όνομα Αρκούδι) και τον άφησαν να πάει στον Εύμαιο να συναντήσει τον πατέρα του. Το πλοίο τότε το είδαν οι μνηστήρες και το κυνήγησαν για να δολοφονήσουν τον Τηλέμαχο, ο οποίος πλεόν δεν ήταν μέσα και το κυνήγησαν αλλά δεν το έφτασαν πριν το Ομηρικό Άστυ. Ο Αντίνοος που είχε σχεδιάσει τη δολοφονία τρελάθηκε και φώναζε εναντίον των Θεών που προφύλαξαν τον Τηλέμαχο και δεν τον δολοφόνησαν.

http://aromalefkadas.gr

Τα ηθικά διδάγματα των Ηρώων στα Ομηρικά Έπη

                                   

Τα Ομηρικά Έπη είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε η θυσία να είναι γλυκιά και με μία αίσθηση ηρωισμού που να μη δημιουργεί τρόμο.


Ωθούν τον αναγνώστη ν’ αγαπά, να θαυμάζει τον Αχιλλέα και να ταυτίζεται μ’ αυτόν. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα όταν το άτομο ζει σε μία κοινωνία οργανωμένη και συχνά του ζητούνται παραπάνω από όσα θέλει να δώσει.Ο Αχιλλέας είναι το τραγικό πρόσωπο της Ιλιάδας, αλλά όλοι ταυτίζονται μαζί του.


.. Είναι τόσο τέλεια γραμμένα τα Έπη, που, ενώ οι άνθρωποι συνήθως ταυτίζονται με το νικητή ηγέτη, στο έργο αυτό ταυτίζονται με το νεκρό ήρωα. Ξέρουν από την αρχή ότι ο Αχιλλέας σκοτώνεται και σκιρτάει η καρδιά τους κάθε φορά που διαβάζουν τους λόγους του εναντίον του Αγαμέμνονα, εναντίον της εξουσίας, εναντίον του συστήματος. Σκιρτάει η καρδιά των Ελλήνων, όταν ο αγαπημένος τους ήρωας απειλεί να γκρεμίσει μόνος του —κι αυτό έχει σημασία— τις πύλες της Τροίας.


.. Απειλεί Θεούς και δαίμονες και δε διστάζει να απειλήσει και τον Απόλλωνα.Αυτό είναι και το αποκορύφωμα του έργου, η απαρχή της θυσίας. Οι Έλληνες ταυτίζονται μ’ έναν ήρωα άφοβο για τον οποίο ξέρουν, όπως κι ο ίδιος ξέρει ότι θα νικηθεί από τον Υιό τού μεγάλου Θεού και δε φοβούνται το θάνατο. Ο θάνατος για τον Έλληνα είναι απειροελάχιστο κόστος για μία τέτοια στιγμή μεγαλείου κι αποθέωσης.Σε ένα αυστηρό σύστημα πάντα θα βρεθεί ένας άνθρωπος να σηκώσει το ανάστημά του εναντίον της αδικίας και της.εξουσίας.


Η διαφορά όμως με τους άλλους λαούς είναι ότι θα τον εγκαταλείψουν στην τύχη του, θα τον αφήσουν να θυσιαστεί μόνος του, ενώ οι Έλληνες μ’ αυτήν την παιδεία θα ταυτιστούν με το μοναχικό άνθρωπο και θα του δώσουν τη δύναμή τους. Στην κοινωνία που είναι οργανωμένη, πάντα υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, αλλά κι ο Θερσίτης. Όλοι αυτοί έχουν το ρόλο τους στην επίτευξη του στόχου. Όλοι προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως αυτό που μένει από την Ιλιάδα είναι ότι ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: https://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/04/ta-hthika-didagmata-twn-hrwwn-sta-omhrika-eph.html

Διαβάστε όλο το άρθρο: https://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/04/ta-hthika-didagmata-twn-hrwwn-sta-omhrika-eph.html

Το Δουλίχιον-Ακαρνανία και η Ομηρική Ιθάκη

Ἡ Ἐποχὴ τῶν Τρωικῶν μετὰ τὸν τελευταῖο Κατακλυσμό (νέα θεωρία) 

  τοῦ Ἀναστασίου Στάμου, Μηχανολόγου Μηχανικοῦ, Ἐκπαιδευτικοῦ-Συγγραφέως

30 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΔΟΥΛΙΧΙΟΝ-ΑΚΑΡΝΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΙΘΑΚΗ

Ἐρευνῶντας τὴν λεγομένη «Μυθολογία» ἤ «Προϊστορία» μας (ἀπὸ Ὅμηρο, Ἡσίοδο, Ὀρφικά, ἕως Διόδωρο Σικελιώτη) καὶ συνδυάζοντας τὰ ἀρχαῖα μας κείμενα μὲ σύγχρονα πορίσματα Γεωλογικῶν καὶ ἄλλων ἐρευνῶν μποροῦμε νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ νέα ἐκπληκτικὰ συμπεράσματα. Σταθερὰ σημεῖα ἀναφορᾶς στὴν παροῦσα μελέτη εἶναι οἱ τρεῖς μεγάλοι Κατακλυσμοὶ τῆς Προϊστορίας καὶ ἡ χρονολόγησίς τους. Δεδομένου ὅτι ἔχουμε πλέον τὴν νέα Ἐπιστήμη τῆς Γεωμυθολογίας, μποροῦμε σήμερα νὰ τεκμηριώσουμε μὲ ἀκρίβεια, π.χ. ἄν καὶ πότε τμήματα τῆς σημερινῆς ξηρᾶς ἦσαν προηγουμένως καλυμμένα ἀπὸ θάλασσα καὶ τὸ ἀντίστροφο, ὥστε νὰ τεκμηριώσουμε γεγονότα ποὺ ἀναφέρονται στὰ ἀρχαῖα μας κείμενα καὶ ἀποτελοῦν «αἰνίγματα» ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἀκόμα τῶν ἀρχαίων Κλασικῶν Ἑλλήνων συγγραφέων. Εἰδικώτερα τὰ τελευταῖα 15.000 χρόνια μὲ τὸ λιώσιμο τῶν πάγων ἔχουν ἐπέλθει μεγάλες ἀλλαγὲς στὴν γεωμορφολογία τῶν ἀκτογραμμῶν μας, ἀφοῦ ἡ στάθμη τῆς θαλάσσης ἀνέβηκε συνολικὰ 120-150 μέτρα. Προσθέτοντας τὶς ἐπιπτώσεις τῶν μεγάλων σεισμῶν καὶ τῶν «τσουνάμι» ἡ περιοχὴ τοῦ Ἰονίου γύρω ἀπὸ τὴν Λευκάδα ἀξίζει ἐνδελεχοῦς μελέτης. Γερμανοὶ καὶ Ἕλληνες ἐπιστήμονες ἔχουν ἤδη ἀνακοινώσει σὲ διεθνὲς συνέδριο στὴν Λευκάδα (2006, Πρακτικὰ στὸν Δαῖρπφελντ), ὅτι τὰ τελευταῖα 3.000 χρόνια ἔχουν γίνει τέσσερα τοὐλάχιστον τσουνάμι ἀπὸ βορειοδυτικά, τὰ δύο ἐξ αὐτῶν μεγάλα: α) μεγάλο τὸ 1.000 π.Χ., β) τὸ 300 π.Χ., γ) τὸ 400 μ.Χ., και δ) μεγάλο ἐπίσης περὶ τὸ 1000 ἕως 1400 μ.Χ. Τὰ εὑρήματα τοῦ Δαῖρπφελντ στὸ Νυδρί (βασιλικοὶ τάφοι) χρονολογοῦνται περὶ τὸ 2.500 π.Χ.

Συνθέτοντας τὶς ὁμηρικὲς μελέτες ἀξιολόγων συγγραφέων, τοῦ Κώστα Δούκα («Τὸ μεγάλο μυστικὸ τοῦ Ὁμήρου»), τοῦ Γεωργίου Παξινοῦ («Ἡ πατρίδα τοῦ Ὀδυσσέα ἀποκαλύπτεται») καὶ τοῦ Γιώργου Παπακωνσταντίνου («Τὰ ὁμηρικὰ ἔπη καὶ τὸ πραγματικὸ βασίλειο τοῦ Ὀδυσσέα») κυρίως, ἀλλὰ καὶ ἀρκετῶν ἄλλων, ὅπως τοῦ Μάριου Σίδερη («Ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ»), τοῦ Ἀλέκου Φίλιππα («Ἡ Λευκάδα ὡς Ὁμηρικὴ Ἰθάκη»), ἐκφράζουμε μιὰ νέα θεωρία γιὰ τὴν τοπογραφία τῆς Ὁμηρικῆς ἐποχῆς, ἡ ὁποία ἑδράζεται περαιτέρω σὲ οἰκεῖες μελέτες ἀνακοινωμένες σὲ τρία διεθνῆ Συνέδρια («Τὸ βυθισμένο Ράριον πεδίο στὸν κόλπο τῆς Ἐλευσῖνος») γιὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κελεοῦ τῆς Ἐλευσῖνος, τοῦ Κάδμου τῶν Θηβῶν καὶ τοῦ Δαρδάνου τοῦ γενάρχου τῶν Τρώων, μὲ ἄξονα ἀναφορᾶς τὴν χρονολόγησι τῶν τριῶν μεγάλων Κατακλυσμῶν τῆς Ἑλληνικῆς Προϊστορίας (Ὠγύγου, Δευκαλίωνος καὶ Δαρδάνου). Χρονοθετοῦμε τοιουτοτρόπως τὴν ἐποχὴ τῶν Τρωικῶν σὲ παλαιοτάτη περίοδο (τὴν ἕκτη χιλιετία π.Χ.), ποὺ συνάδει μὲ τὴν πρώιμη, διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ἀρχαία κλασική, ὀνοματοδοσία τῶν νήσων τοῦ Ἰονίου καὶ συμφωνεῖ μὲ τὶς Ὁμηρικὲς περιγραφές.

Ἡ παρουσία τῶν Ἑλλήνων στὴν ἀπωτάτη ἀρχαιότητα, μὲ ἀκριβεῖς μάλιστα γραπτὲς ἀναφορὲς σὲ ἀρχαῖα ἱστορικά μας κείμενα, τὴν ὁποία ἔρευνα ἔχει «μπλοκάρει» ἡ λανθασμένη «Ἰνδοευρωπαϊκὴ» θεωρία τοῦ διεθνοῦς ἀκαδημαϊκοῦ κατεστημένου, μᾶς ὠθεῖ νὰ ἑστιάσουμε τὴν ἐποχὴ ἐρεύνης τῶν συναφῶν Γεγονότων καὶ Προσωπικοτήτων μὲ τὴν βοήθεια καὶ τῶν συγχρόνων Γεωλογικῶν Ἐπιστημῶν σὲ τόσο μεγάλο χρονικὸ βάθος. Μὲ ἀναθέσεις μεταπτυχιακῶν καὶ διδακτορικῶν διατριβῶν σὲ νέους φοιτητὲς θὰ μπορούσαμε νὰ ἔχουμε λύσει μέσα σὲ μιὰ δεκαετία ἱστορικὰ ζητούμενα, ποὺ «βασανίζουν» χιλιάδες ἐρευνητὲς ἐπὶ αἰῶνες, χωρὶς νὰ ἔχουν καταφέρει νὰ δώσουν τεκμηριωμένη τελεσίδικη ἀπάντησι. Ὀφείλουμε νὰ ἀναφέρουμε ὡς προλογικὰ στὸ θέμα μας τὰ ἑξῆς πορίσματα οἰκείων ἐρευνῶν:

Α) Κατακλυσμὸς Δαρδάνου (Α΄ καὶ Β΄): σχηματισμὸς ἀνοίγματος Βοσπόρου καὶ Δαρδανελλίων, ξανακλείσιμο Βοσπόρου, ξαναάνοιγμα πορθμοῦ ἐπικοινωνίας Εὐξείνου Πόντου καὶ Αἰγαίου, γεωλογικῶς τεκμηριωμένα πλέον ταῦτα τὰ ἀνοίγματα τὸ 12.500 καὶ τὸ 6.000 π.Χ. περίπου ἀντιστοίχως. Διότι ἔχουμε ἔντονη τῆξι παγετώνων λόγῳ ἀνόδου θερμοκρασίας καὶ στὶς δύο περιπτώσεις. Ἐνδιαμέσως, σημειῶστε, ἔχουμε μείωσι τῆς στάθμης τοῦ Εὐξείνου (παγετωνοποίησις καὶ πάλι λόγῳ παγκοσμίου «κατακλυσμοῦ» ἄλλου τύπου, βλ. Ἀτλαντίς παρακάτω), ἀφοῦ κλείνει ὁ πορθμὸς τοῦ Βοσπόρου. Ἐδῶ ἔχουμε μία ἀκριβεστάτη περιγραφὴ τοῦ κατακλυσμοῦ: «…πρῶτον τοῦ περὶ τὰς Κυανέας στόματος ῥαγέντος (τοῦ Βοσπόρου), μετὰ δὲ ταῦτα τοῦ Ἑλλησπόντου. Τὸ γὰρ ἐν τῷ Πόντῳ πέλαγος… μέχρι τοσούτου πεπληρῶσθαι διὰ τῶν εἰσρεόντων ποταμῶν, μέχρις ὅτου… τὸ ῥεῦμα λάβρως ἐξέπεσεν εἰς τὸν Ἑλλήσποντον, καὶ πολλὴν μὲν τῆς Ἀσίας τῆς παρὰ θάλατταν ἐπέκλυσεν, οὐκ ὀλίγην δὲ καὶ τῆς ἐπιπέδου γῆς ἐν τῇ Σαμοθράκῃ θάλατταν ἐποίησε… ὥς καὶ πόλεων κατακεκλυσμένων. Τῆς δὲ θαλάττης ἀναβαινούσης ἀεὶ μᾶλλον» (Διόδωρος Σικ. Ε΄,47).

Β) Ὤγυγος καὶ Ἐλευσίν: Στὴν «Ὠγυγία» ἀναφέρεται ἐπίσης: «βασιλεύοντος τοῦ Ὠγύγου συνέβη ὁ πρῶτος κατακλυσμὸς εἰς τὴν Ἑλλάδα. Οἱ δὲ ἐγκάτοικοι, ἄλλοι μὲν ἐπνίγησαν, ἄλλοι δὲ ἔφυγον…. Εἶχε δὲ γυναῖκα ὁ Ὤγυγος τὴν Θήβην καὶ ἐγέννησεν ἐξ αὐτῆς τὸν Ἐλευσῖνα. Ὁ μὲν οὖν Ἐλευσὶν ἔκτισε τὴν Ἐλευσῖνα καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ μετὰ τὸν κατακλυσμόν» (Ἀθ. Σταγειρίτης). Ὁ δὲ Φερεκύδης μᾶς διασώζει, πὼς φευγόντων ἔπειτα «Ὠγύγου καὶ Θήβης, τῶν Ἀττικῶν αὐτοχθόνων, ἐλθόντων ἐπὶ τὴν Αἴγυπτον, τά τε Μυστήρια πρῶτον αὐτοῖς κατασκευάσασθαι τὰ περὶ τὴν Ἴσιν (Δήμητραν), καὶ θεοὺς ὀνομάσαι μετὰ τὸ κτίσαι Ὤγυγον τὰς ἐκεῖ Θήβας τὴν πόλιν». Εἴμαστε στὸ 12.500 π.Χ. καὶ ἔχουμε τὴν πρώτη Ἐλευσῖνα (σὲ ἄλλη θέσι ἀπὸ τὴν σημερινή), ἀλλὰ καὶ τὶς ἑλληνικὲς Θῆβες τῆς Αἰγύπτου.

Γ) Δάρδανος καὶ Τροία: μὲ ἀκριβεῖς Ὁμηρικὲς ἀναφορὲς γιὰ τὸ γένος τῶν Τρώων ἐκ Δαρδάνου καὶ γιὰ τὴν πρώτη ἄγνωστη εἰσέτι Τροία (ὄχι τὴν γνωστὴ ἑβδόμη στρωματικὰ πόλι τοῦ 1.200 π.Χ. ἀνασκαμμένη στὸ σημερινὸ Χισσαρλίκ). Μιλᾶμε γιὰ τὴν πρώτη καὶ αὐθεντικὴ Τροία, ποὺ οἰκοδομήθηκε λίγο μετὰ τὸν τελευταῖο κατακλυσμό, περὶ τὸ 6.000 π.Χ. «Περὶ δὲ Δαρδάνου φασὶν οἱ παλαιοί… ἀσκὸν ἤ σχεδίαν μετὰ δερμάτων σκευάσας …προσοκείλας τε τῇ Τροίᾳ, μετὰ τὸ ἀναξηρανθῆναι τὸ ὕδωρ τὴν Δαρδανίαν ἔκτισεν ὑψηλοτέραν κειμένην τῆς ὕστερον Ἰλίου, φόβῳ τῆς ἐξ ὑετῶν κατακλύσεως» (Ἀρριανός, ἀπόσπ.). Καὶ ὁ Ὅμηρος (Ἰλιάς, Σ,219) ἐπιβεβαιώνει: «Δάρδανον κτίσσε Δαρδανίην, ἐπεὶ οὔπω Ἴλιος ἱρὴ ἐν πεδίῳ πεπόλιστο πόλις». Ὁ Διονύσιος Ἁλικαρνασσεύς (Ρωμαϊκὴ Ἀρχαιολογία) παραδίδει τὴν γενεαλογία τῶν Τρώων: «Δάρδανος Βάτειαν γαμεῖ τὴν Τεύκρου θυγατέραν καὶ γίνεται παῖς αὐτῷ Ἐριχθόνιος… Ἐριχθονίου καὶ Καλλιρόης τῆς Σκαμάνδρου γίνεται Τρώς, ἀφ’ οὗ τὴν ἐπωνυμίαν τὸ γένος ἔχει… Ὥς μὲν δὴ καὶ τὸ Τρωικὸν γένος ἀρχῆθεν Ἑλληνικὸν ἦν». Ὁ γιός του ὁ Ἴλος ἔκτισε τὸ Ἴλιον (Τροία). Ἀκολουθοῦν ὁ Λαομέδων, ὁ Πρίαμος καὶ ὁ Ἕκτωρ (ἐπὶ Τρωικοῦ πολέμου).

Δ) Ἀτλαντὶς καὶ Ἀθῆνα: ὁ νικηφόρος κοσμοϊστορικὸς πόλεμος Ἑλλήνων-Ἀτλάντων, ὅταν «εἰς ἅπαντας ἀνθρώπους ἡ δύναμις τῆς πόλεως (τῆς Ἀθήνας σὲ ἄλλη θέσι τότε) διαφανὴς ἀρετῇ τε καὶ ῥώμῃ ἐγένετο… τῶν Ἑλλήνων ἡγουμένη». Ἔπειτα συνέβη ἡ καταβύθισις Ἀτλαντίδος καὶ Αἰγηΐδος: «σεισμῶν ἐξαισίων καὶ κατακλυσμῶν γενομένων, μιᾶς ἡμέρας καὶ νυκτὸς χαλεπῆς ἐπελθούσης, τό τε παρ’ ἡμῖν μάχιμον πᾶν ἀθρόον ἔδυ κατὰ γῆς (βύθισις Αἰγηΐδος), ἥ τε Ἀτλαντὶς νῆσος ὡσαύτως κατὰ θαλάττης δύσα ἠφανίσθη» (Τίμαιος, 25C). Μὲ τὸν Πλάτωνα νὰ ἐπιμένῃ γιὰ «ἐνακισχίλια ἔτη» πρὸ Σόλωνος (9.500 π.Χ.), «πολλῶν οὖν γεγονότων καὶ μεγάλων κατακλυσμῶν ἐν τοῖς ἐνακισχιλίοις ἔτεσιν» (Κριτίας, 111a), πράγματι, βρισκόμαστε σὲ ἐνδιάμεση ἱστορικῶς περίοδο παγκοσμίων γεωλογικῶν ἀνακατατάξεων. Ἡ μεγάλη λίμνη Τριτωνὶς π.χ. χάνει τὰ νερά της πρὸς τὸν Ἀτλαντικὸ καὶ γίνεται ἔρημος Σαχάρα: «σεισμῶν γενομένων ἀφανισθῆναι, ῥαγέντων αὐτῆς τῶν πρὸς τὸν ὠκεανὸν μερῶν κεκλιμένων» (Διόδωρος Σικ. Γ΄,55,3), ἐνῷ βιώνουμε νέα μικρὴ παγετώδη περίοδο (Younger Dryas), γεωλογικῶς τεκμηριωμένα ταῦτα. Τότε ἔχουμε καὶ τὸν Κατακλυσμὸ τοῦ Δευκαλίωνος, ὅταν σχεδὸν ἐξέλιπε τὸ ἀνθρώπινο γένος, περὶ τὸ 9.000 π.Χ. Ὁ Ἰουστῖνος παραδέχεται (Δευτέρα Ἀπολογία) πὼς αὐτὸς «ὁ κατακλυσμὸς μηδένα λιπών, ἀλλ’ ἤ τὸν μόνον σὺν τοῖς ἰδίοις, παρ’ ἡμῖν (τοὺς Χριστιανοὺς ἐννοεῖ) καλούμενον Νῶε, παρ’ ὑμῖν δὲ (ἐννοεῖ τοὺς Ἕλληνες) Δευκαλίωνα». Ἡ ἐποχὴ αὐτὴ συγχέεται μὲ τὴν περίοδο ἐκρήξεως τοῦ ἠφαιστείου τῆς Θήρας (τὸ 1.650 π.Χ.), ποὺ ἐπέφερε ἀνάλογες πλὴν τοπικὲς ἐπιπτώσεις, ὥστε κάποιοι μελετητὲς τοποθετοῦν ἑτεροχρονισμένα τὴν Ἀτλαντίδα στὶς Κυκλάδες… Ἀγνοῶντας τέτοια κεφαλαιώδους σημασίας ἱστορικὰ θέματα ἑλληνογνωσίας καὶ υἱοθετῶντας ἀνιστόρητες θεωρίες περὶ «ἰνδοευρωπαϊκῆς» καταγωγῆς μας προκύπτουν συνακόλουθα σφάλματα ἱστορικῆς συγχύσεως καὶ ἀναληθείας.

Ε) Κάδμος καὶ Εὐρώπη: Μεταγενέστεροι τῷ ὄντι τῶν Ἑλλήνων λαοί, ὡς οἱ Σημιτοφοίνικες τοῦ 1.200 π.Χ. (ἐνῶ προηγοῦνται αὐτῶν οἱ «προϊστορικοὶ» Ἑλληνοφοίνικες Ἀγήνωρ, Κάδμος, Φοῖνιξ, Εὐρώπη), φέρονται ὡς «ἐφευρέτες» τῶν Γραμμάτων ποὺ «υἱοθέτησαν» οἱ Ἕλληνες ἀργότερα (ἐνῷ συνέβη τὸ ἀντίθετο). Ὁ Ἕλλην Κάδμος νυμφεύθηκε τὴν Ἁρμονία, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Δαρδάνου. Γνωρίστηκαν στὴν Σαμοθράκη, ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ ὁ Κάδμος κατὰ τὴν ἀναζήτησι τῆς ἀδελφῆς του «Εὐρώπης» (…τῆς κατακεκλυσμένης Ἑλλάδος)! Ἡ Φοινίκη ἐκσημιτίσθηκε πολὺ ἀργότερα, εἶναι δὲ ἑλληνικὴ λέξις ἀρχῆθεν καὶ σημαίνει «πορφυρή». Στὸν διάσημο γάμο Κάδμου καὶ Ἁρμονίας παρευρέθησαν ὅλοι οἱ θεοὶ καὶ ἔκαμαν δῶρα στὸ ζεῦγος. Ἡ κόρη τους Σεμέλη γέννησε μάλιστα τὸν Διόνυσο (τὸν Γ΄)! Ὁ Κάδμος θεωρεῖται στὴν Ἑλλάδα παλαιόθεν ἐφευρέτης τοῦ Ἀλφαβήτου! «Ἡ Κάδμου γραμματικὴ ἐπί τε τῶν Τρωικῶν ἠσκεῖτο» (Σχόλ. εἰς Ἑρμογένην). Ὁ Ἡρόδοτος βεβαιώνει: «εἶδον καὶ αὐτὸς Καδμήια γράμματα ἐν τῷ ἱρῷ τοῦ Ἀπόλλωνος τοῦ Ἰσμηνίου ἐν Θήβησι τῇσι Βοιωτῶν, ἐπὶ τρίποσι τισὶ ἐγκεκολαμμένα, τὰ πολλὰ ὅμοια ἐόντα τοῖσι Ἰωνικοῖσι. Ὁ μὲν εἷς τῶν τριπόδων ἐπίγραμμα ἔχει: Ἀμφιτρύων μ’ ἀνέθηκ’ ἐνάρων ἀπὸ Τηλεβοάων». Ὁ Ἀμφιτρύων καὶ ἡ Ἀλκμήνη εἶναι οἱ γονεῖς τοῦ Ἡρακλέους. Ἀπὸ τότε ἔχουμε Ἀλφάβητο (καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ 800 π.Χ.)! Ὁ Παλαμήδης τῶν Τρωικῶν εἶναι μάλιστα ὁ ἐφευρέτης τοῦ Δωρικοῦ Ἀλφαβήτου, ἀλλὰ ἕπεται τοῦ Κάδμου. Τηλεβόες εἶναι οἱ Τάφιοι…

ΣΤ) Κελεὸς καὶ Ἐλευσίνια Μυστήρια: Ὅπως ἡ «Εὐρώπη» (Ἑλλάς) ἀπήχθη ἀπὸ τὸν Δία, ἔτσι καὶ ἡ Κόρη (Περσεφόνη) ἀπήχθη ἀπὸ τὸν Ἅδη τὴν ἴδια ἐποχή (6.000 π.Χ.), προσωποποιῶντας τὸ γεγονὸς τοῦ (τρίτου) Κατακλυσμοῦ (τοῦ Δαρδάνου). Στὴν πρώτη περίπτωσι ὁ μῦθος τῆς «Εὐρώπης» μᾶς δεικνύει τὴν ἐξάπλωσι τοῦ Ἑλληνισμοῦ σὲ ὅλη τὴν Μεσόγειο καὶ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἐξαφάνισι-καταστροφὴ ὅλων τῶν παραλιακῶν ἐκτάσεων καὶ πόλεων, μὲ ἐπίκεντρο τὴν Σαμοθράκη (ἕδρα Καβειρίων Μυστηρίων). Στὴν δεύτερη περίπτωσι ὁ μῦθος βοηθάει στὴν κεντρικὴ ἰδέα τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ποὺ ἵδρυσε ὁ Εὔμολπος ἐκ Θράκης μαζὶ μὲ τὸν Κελεό, τὸν ἐκλεκτὸ βασιλέα τῆς Ἐλευσῖνος, κατ’ ἐντολὴν τοῦ ἱερατείου τῆς Σαμοθράκης (ἀνάλογα ἔπραξε καὶ ὁ Κάδμος ἐρχόμενος στὴν Θῆβα). Τὰ Μυστήρια τῆς Μητρὸς καὶ Κόρης ἑρμηνεύουν στοὺς μυημένους τὸ νόημα τῆς (αἰωνίου) Ζωῆς καὶ τοῦ Θανάτου (τελευτῆς προσωρινοῦ ἐπιγείου βίου). Ἔχει καταστραφεῖ ἡ πρώτη Ἐλευσῖνα ἐπὶ Δευκαλίωνος (9.000 π.Χ.), ἔχει κτισθεῖ ἔπειτα ἡ δεύτερη ἀπὸ τὸν Ἐλευσῖνα γιὸ τῆς Δάειρας καὶ τοῦ Ἑρμοῦ στὴν σημερινὴ θέσι (Παυσανίας), ἀλλὰ μεγάλο μέρος τοῦ Ραρίου πεδίου ἔχει τώρα βυθισθεῖ. Περὶ αὐτῶν συγγράφουμε τὸ ἑπόμενο βιβλίο «Ἱερὰ Ἐλευσίς, Μυστήρια καὶ Ἀποκαλύψεις», μετὰ καὶ τὶς ἀνακοινώσεις μας σὲ διεθνῆ συνέδρια.

Ἐρχόμαστε τώρα στὸ Ἰόνιο κατὰ τὴν Ὁμηρικὴ Ἐποχή, μετὰ τὸν τελευταῖο Κατακλυσμό, γύρω στὸ 6.000 π.Χ. (βλ. εἰκόνα):

Ζ) Δουλίχιον καὶ Ἰθάκη: ἔχουμε τὸ ἀκριβὲς γεωγραφικὸ στίγμα τῆς Ὁμηρικῆς Ἰθάκης τοῦ Ὀδυσσέως, ὡς κειμένης βορειοδυτικῶς τῶν ἄλλων τριῶν μεγάλων νήσων τοῦ Ἰονίου, «πρὸς ζόφον», ἐνῷ ὑπῆρχαν καὶ πολλὰ μικρότερα νησιά, Τάφος (Θιάκι), Κροκύλεια (Μεγανήσι), Αἰγίλιψ (Κάλαμος), Ἀστερίς (Ἀρκούδι): «Ναιετάω δ’ Ἰθάκην εὐδείελον. Ἕν δ’ ὄρος αὐτῇ Νήριτον, εἰνοσίφυλλον, ἀριπρεπές. Ἀμφὶ δὲ νῆσοι πολλαὶ ναιετάουσι μάλα σχεδὸν ἀλλήλοισι, Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθος. Αὐτὴ δὲ χθαμαλή, πανυπερτάτη εἰν’ ἁλὶ κεῖται πρὸς ζόφον, αἱ δὲ τ’ ἄνευθε πρὸς ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε» (Ὀδύσσεια). «…καὶ Κροκύλει’ ἐνέμοντο καὶ Αἰγήλιπα τρηχεῖαν» (Ἰλιάς). «Ἔστι δέ τις νῆσος μέσσῃ ἁλὶ πετρήεσσα, μεσσηγὺς Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης, Ἀστερίς, οὐ μεγάλη, λιμένες δ’ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ ἀμφίδυμοι» (…οἱ μνηστῆρες ἔστησαν καρτέρι γιὰ τὸν Τηλέμαχο σὲ ἀκατοίκητο μικρὸ νησάκι, ἀνάμεσα σὲ Ἰθάκη-Λευκάδα καὶ Σάμο-Κεφαλληνία, τὴν Ἀστερίδα). Ἡ Τάφος-Θιάκι ἀνῆκε στὸν φίλο βασιλέα Μέντη, γιὸ τοῦ Ἀγχιάλου, ποὺ ὑπεραγαποῦσε τὸν Ὀδυσσέα.

Τὸ μεγαλύτερο νησὶ εἶναι (…ἦταν) τὸ Δουλίχιον (ἡ μετέπειτα Ἀκαρνανία ὡς νῆσος τότε) «πρὸς ἠῶ» (ἀνατολικῶς τῆς Λευκάδος-Ἰθάκης) – σκεφθῆτε πότε ἑνώθηκε ἡ Ἀκαρνανία μὲ τὴν Αἰτωλία λόγῳ προσχώσεων, κυρίως τοῦ ποταμοῦ Ἀχελώου, δηλαδὴ πόσο πίσω πρέπει νὰ πᾶμε στὸν χρόνο… Ἀκολουθεῖ ἡ Σάμη (ἡ σημερινὴ Κεφαλληνία) καὶ ἡ Ζάκυνθος, «πρὸς ἠέλιον» (νοτίως τῆς Λευκάδος-Ἰθάκης). Στὴν Ἰθάκη μποροῦσες νὰ πᾶς καὶ πεζός, «πεζὸν ἐνθάδ’ ἱκέσθαι», μὲ «ἴθμα» (βῆμα) περπατῶντας σὲ μιὰν ἄκρη (μακρόστενη ξηρά), ἐξ οὗ ἡ ὀνομασία ΙΘ-ΑΚΗ (Κ.Δούκας). Ἔξεχε σὰν «κεφάλι» ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ χώρα (τὴν «ἀκτὴν ἠπείροιο»), τὴν Ἤπειρο δηλαδή (σημερινὴ Πρέβεζα), γι’ αὐτὸ οἱ ὑπήκοοι τοῦ Ὀδυσσέως ὠνομάζονταν καὶ Κεφαλλῆνες («Κεφαλλήνεσιν ἀνάσσων»). Κατ’ ἀντίθεσιν ἴσως ὠνομάστηκαν ἀργότερα οἱ Δουλιχιεῖς Ἀκαρνᾶνες («ἀ-κέφαλοι», «ἀ-καρα-νᾶνες). Ἡ ὀνομασία «Ἀκαρνανία» εἶναι ἄγνωστη στὸν Ὅμηρο καὶ δόθηκε ἀφοῦ ἐξηπειρώθηκε πλέον τὸ Δουλίχιον μὲ τὶς προσχώσεις τῶν αἰώνων, ὁπότε ἄλλαξε ὄνομα (χάθηκε πλέον τὸ Δουλίχιον).

Ἡ σημερινὴ χερσόνησος τῆς Πλαγιᾶς χωριζόταν τότε διὰ θαλάσσης ἀπὸ τὸ Δουλίχιον-Ἀκαρνανία, ἐνῷ ἦταν προσκολλημένη στὴν Λευκάδα. Ἡ Ὁμηρικὴ Ἰθάκη ἦταν λοιπὸν ἡ σημερινὴ Λευκάδα σὺν ἡ Πλαγιά. Καταφεύγοντας ὁ Ὀδυσσεὺς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ στὴν οὐδέτερη νῆσο Τάφο τοῦ φιλτάτου Μέντη, ὅταν κατεδιώχθησαν ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τῶν μνηστήρων μετὰ τὴν μνηστηροφονία, μεταφέρθηκε πλέον ἐκεῖ καὶ τὸ ὄνομα Ἰθάκη (σημερινὸ Θιάκι). Σημειωτέον, ἀπὸ τὴν Τάφο δὲν ὑπῆρχε κανεὶς μνηστῆρας. Τίποτε ἄλλο δὲν συνδέει τὴν Ἰθάκη μὲ τὸ Θιάκι, ὅπως ἀναλύεται παρακάτω. Ὁ ἐπαναλαμβανόμενος χαρακτηρισμὸς «ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ» καὶ ὄχι «νῆσος» ἀποτελεῖ πρόσθετο στοιχεῖο προσδιορισμοῦ της καὶ ἀποκλείει τὴν σημερινὴ Ἰθάκη καὶ τὴν Κεφαλληνία. Μοιάζει δηλαδὴ περισσότερο μὲ χερσόνησος ἡ Ἰθάκη. Ἀπορρίπτονται ἐπίσης, διότι κεῖνται μακρὰν τῆς ἠπειρωτικῆς στεριᾶς.

«Ἕν ὄρος αὐτῇ Νήριτον» (στὴν Λευκάδα-Ἰθάκη), ἀλλὰ ὡς «παιπαλόεσσα, κραναή, τρηχίη» εἶχε πολλὰ ἄλλα μικρὰ βουναλάκια. Ἀπομένει νὰ ἐντοπισθῇ ἡ ἕδρα τοῦ Ὀδυσσέως (ὁ δῆμος Ἰθάκης) κάτω ἀπὸ τὸ βουνὸ Νήιον («ὑπονηΐῳ»), ποὺ φαίνεται πὼς ξεχωρίζει ἀπὸ τὸ Νήριτον. Τὸ Νήιον εἶναι πιθανώτατα: 1) οἱ σημερινοὶ Σκάροι, ὁπότε τὸ ἀνάκτορο τοῦ Ὀδυσσέως εἶναι εἴτε στὸ Νυδρί, εἴτε στὴν Νικιάνα (ἔνθεν ἤ ἐκεῖθεν τοῦ Νηΐου), ἤ 2) ἡ σημερινὴ χερσόνησος Πλαγιά, ποὺ ξεχωρίζει ἀφ’ ἑνὸς ἀπὸ τὸ Νήριτον (Λευκάδα), ἀφ’ ἑτέρου εἶναι ἐγγύτερα στὸ πέρασμα πρὸς τὴν Ἤπειρο, δικαιολογῶντας ἐτυμολογικῶς τὴν ὀνομασία «Ἰθάκη», τὴν δυνατὴ πρόσβασι πεζῇ, καθὼς καὶ τὴν μεταφορὰ τῶν ζώων στὴν ἀπέναντι ἀκτὴ τῆς Ἠπείρου. Κλίνω πρὸς τὴν δεύτερη ἄποψι, ἐπειδὴ συγκεντρώνει τὰ περισσότερα ταυτοτικὰ στοιχεῖα (Γ.Παξινός).

Ὁ συνδυασμὸς Λευκάδος-Πλαγιᾶς δικαιολογεῖ τὸν χαρακτηρισμό «χθαμαλὴ πανυπερτάτη», δηλαδὴ ἡ Ἰθάκη ἔχει ἕνα χαμηλὸ μέρος στὴν ἀρχή, βλέποντάς την κάποιος ἀπὸ τὸν δῆμο Ἰθάκης καὶ ἀπὸ τὸ ἀνάκτορο τοῦ Ὀδυσσέως (εὑρισκόμενος δηλαδὴ στὴν Πλαγιά) καὶ ἕνα πανύψηλο μέρος κατόπιν (τὴν Λευκάδα). Στὴν Ἰλιάδα ξεχωρίζει ὁ Ὅμηρος τὸ Νήριτον ἀπὸ τὴν Ἰθάκη: «Ὀδυσσεὺς ἦγε Κεφαλλῆνας μεγαθύμους, οἱ ῥ’ Ἰθάκην εἶχον καὶ Νήριτον εἰνοσίφυλλον καὶ Κροκύλει’ ἐνέμοντο καὶ Αἰγίληπα τρηχεῖαν, οἵ τε Ζάκυνθον ἔχον ἠδ’ οἵ Σάμον ἀμφενέμοντο, οἵ τ’ ἥπειρον ἔχον ἠδ’ ἀντιπέραι’ ἐνέμοντο…». Ταυτίζουμε ἔτσι τὸ Νήριτον μὲ τὴν Λευκάδα καὶ τὸν δῆμο Ἰθάκης μὲ τὴν Πλαγιά.

«Ναιετάω δ’ Ἰθάκην εὐδείελον», «κατοικῶ στὴν Ἰθάκη μὲ τὰ ὡραῖα δειλινά», λέγει ὁ Ὀδυσσεὺς γιὰ τὴν ἕδρα του (κατοικία). Τὸ δειλινὸ φαίνεται ὅμως μόνον ἀπὸ τὴν Πλαγιά καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ Νυδρί ἤ τὴν Νικιάνα (…οὔτε φυσικὰ βλέπει δειλινὸ κανεὶς ἀπὸ τὸ Θιάκι)! Ὁ Λαέρτης, ὁ πατέρας τοῦ Ὀδυσσέως, εἶχε φροντίσει γιὰ τὴν ἀσφάλεια τοῦ δήμου Ἰθάκης καὶ εἶχε καταλάβει τὴν ἀπέναντι στενὴ ἠπειρωτικὴ παραθαλάσσια περιοχή (σημερινὴ Πρέβεζα), ὅπου ἦταν ἀρχικῶς ἡ πόλις Νήρικος (πιθανώτατα στὰ ὅρια τῆς μετέπειτα Κασσώπης). Ἐκεῖ ἔβοσκαν τὰ βόδια μὲ τὸν Φιλοίτιο, ποὺ τὰ πέρναγε εὔκολα ἀπέναντι μὲ μαούνα-πορθμεῖον (ἀπὸ τὸ μετέπειτα Ἄκτιον ἤ Ἀνακτόριον). Ἡ Νήρικος ἦρθε στὴν Λευκάδα πολὺ ἀργότερα (ἐπὶ Κορινθίων). Ὁ Ἀμβρακικὸς εἶχε πολὺ μεγαλύτερο βάθος, ποὺ προσχώθηκε σταδιακά.

Τὸ Δουλίχιον δὲν ἀνῆκε στὴν ἐπικράτεια τοῦ Ὀδυσσέως. Εἶχε δικό του βασιλέα, τὸν Μέγη. Μάλιστα αὐτὸς ἐξουσίαζε καὶ τὶς ἱερὲς Ἐχινάδες νήσους, πρᾶγμα φυσικόν, ἀφοῦ βρίσκονται στὴν συνέχεια τῆς Ἀκαρνανίας: «Οἵ δ’ ἐκ Δουλίχοιο Ἐχινάων θ’ ἱεράων νήσων, τῶν δ’ αὖ ἡγεμόνευε Μέγης» (Ἰλιάς). Συνεισέφεραν στὸν Τρωικὸ πόλεμο 40 πλοῖα, πρᾶγμα ποὺ δικαιολογεῖται ἀπὸ τὴν μεγάλη ἔκτασι τοῦ Δουλιχίου. Ἐπίσης ἐξ αὐτοῦ προέρχονταν οἱ περισσότεροι μνηστῆρες (βλ. πίνακα). Τὸ αἴνιγμα «Δουλίχιον» καὶ «ἀκτὴ ἠπείροιο» ἔλυσε πρῶτος ὁ Γ.Παπακωνσταντίνου. Ἀπομένει ἡ Γεωλογικὴ ἔρευνα!

ΠΙΝΑΞ
ΝΗΣΟΣ ΕΚΤΑΣΙΣ (km2) ΠΛΟΙΑ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ
ΔΟΥΛΙΧΙΟΝ



(Ἀκαρνανία + Ἐχινάδες) 980 40 52
ΣΑΜΗ



(Κεφαλληνία) 780 24
ΖΑΚΥΝΘΟΣ 400 20
ΙΘΑΚΗ



(Λευκάς + Πλαγιά) 380 12 12



Ἤδη ἡ Λακεδαίμων τῆς Τρωικῆς ἐποχῆς βρέθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχαιολόγο Θ.Σπυρόπουλο, ὄχι στὴν Σπάρτη ἀλλὰ στὴν Πελλάνα τῆς Λακωνίας, καὶ μάλιστα ἀκριβῶς ὡς λέγει ὁ Ὅμηρος. Ἦταν «κητώεσσα» μέσα σὲ λιμνοθάλασσα (Λακε- Lake) μὲ μεγάλα ψάρια, «ἡ τότε ποτέ οὖσα ὑφ’ ἡλίῳ νῆσος ἱερά» (-δαίμων)! Ὁ ἀρχαιολόγος Ἀδαμάντιος Σάμψων ἔχει ἐπίσης ἀνακαλύψει σὲ βραχονησίδα κοντὰ στὴν νῆσο Κῶ μεταλλουργικὴ ἐπεξεργασία Χαλκοῦ, περὶ τὸ 5.500 π.Χ. Αὐτὸ σημαίνει, ἀφ’ ἑνὸς ὅτι δὲν ἰσχύει ἡ κατάταξις περὶ Νεολιθικῆς ἐποχῆς ἕως τὸ 2.800 π.Χ. καὶ ἐποχῆς Χαλκοῦ κατόπιν, καὶ ἀφ’ ἑτέρου σημαίνει ὅτι δὲν ἦταν βραχονησίδα τότε (μετὰ τὴν Κῶ), ἀλλὰ ἦταν ἑνωμένη μὲ τὴν Μικρασιατικὴ ἀκτή. Ἄρα ὑφίσταται ἐποχὴ Χαλκοῦ πρὶν τὸν τελευταῖο Κατακλυσμό (τοῦ Δαρδάνου), διότι κατόπιν αὐτοῦ ἔγινε βραχονησίδα (…δὲν θὰ ἔφτιαχναν ἐργοστάσιο σὲ βραχονησίδα). Ὥστε ὑπῆρχε δυνατότης χρήσεως χάλκινων ὅπλων ἐπὶ Τρωικοῦ πολέμου (τότε)! Ἄλλο νέο στοιχεῖο ἑτεροχρονισμοῦ εἶναι οἱ χιλιάδες πινακίδες μὲ γραφὴ σὲ περιοχὴ τοῦ Δουνάβεως (Vinca), τῆς ἕκτης χιλιετίας π.Χ. (βλ. καὶ Δισπηλιὸ Καστοριᾶς). Μελετῶνται ἀπὸ τὸν Harald Haarmann (Φινλανδία). Ὥστε ἀνατρέπεται (καὶ) ἡ ἱστορία τῆς Γραφῆς, ὅτι δηλαδὴ προηγεῖται ἡ Μεσοποταμία μὲ πρώτη τὴν εἰκονογραφικὴ γραφὴ τοῦ 3.400 π.Χ.…

https://www.mylefkada.gr

Σαπφώ: τι σήμαινε το όνομα της μεγάλης ποιήτριας

;
Απριλίου 24, 2015

Το όνομα της Σαπφώς παραδίδεται σε χειρόγραφα με αρχικό Ψ-. Αυτό οδήγησε πολλούς να θεωρήσουν ότι στην αττική διάλεκτο το όνομα υπέστη την εξής συμφωνική ανομοίωση: Psappho >Sappho > Σαπφώ. Αντιθέτως, σύμφωνα πάντα με αυτή την άποψη, η αιολική διατήρησε έναν πιο αρχαϊκό τύπο. Έτσι από την εποχή του Felix Solmsen (1901) γίνεται γενικά δεκτό ότι πρέπει να συνδέσουμε το όνομα με τη λέξη ψαφαρός (ξερός, τραχύς) με υποτιθέμενη αναφορά στο ξερό ή μαυριδερό δέρμα ή τα μαλλιά της Σαπφώς. Θα ήταν δηλαδή ένα είδος ψευδωνύμου. 

Η πιθανότητα να πρόκειται για ψευδώνυμο είναι ισχυρή. Αλλά τι μπορεί να δήλωνε σε σχέση με μια ποιήτρια αριστοκρατικής καταγωγής όπως η Σαπφώ; Είναι προτιμότερο να συνδέσουμε το όνομα με μια άλλη λέξη, το επίθετο σαφής. Ο αρχαιότερος μαρτυρημένος τύπος αυτής της λέξης είναι το επίρρημα σάφα, μετά εμφανίζεται το σαφέως (> σαφῶς) και μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. το επίθετοσαφής.[1] Η ρίζα μπορούσε να έχει και την συνδήλωση της τελετουργικής καθαρότητας και αγνότητας και να συνδέεται με τον θεϊκό κόσμο (πβ. σαφήνωρ: ερμηνευτής μάντης), οπότε το δίλημμα είναι αν το όνομα δήλωνε απλώς τη «σαφήνεια» (λ.χ. στο λόγο, την ποίηση της Σαπφώς) ή την τελετουργική αγνότητα («η καθαρή, η αγνή»). Τη δεύτερη εκδοχή ενισχύει ο περίφημος στίχος που της απευθύνει ο Αλκαίος, ἰόπλοκ’ ἄγνα μελλιχόμειδε Σάπφοι, όπου η λέξη ἄγνα (=αγνή) φαίνεται να αποτελεί ένα είδος ερμηνεύματος του ονόματος της Σαπφώς. Η Σαπφώ ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια από αυτές που αναλάμβαναν ιερατικά καθήκοντα, ενώ γνωρίζουμε ότι ήταν αφοσιωμένη στη λατρεία της Αφροδίτης. Από τον στίχο του συμπολίτη της Αλκαίου φαίνεται καθαρά ότι και στη λεσβιακή αιολική το όνομα είχε αρκτικό Σ- και όχι Ψ-. Πώς προέκυψε το Ψ- που απαντά σε χειρόγραφα; Πιθανότατα το αρκτικό Σ- στην λεσβιακή να ακουγόταν ορισμένες φορές παχύ (sh/š), ιδιαίτερα σε κύρια ονόματα για λόγους εκφραστικότητας, και το γράμμα Ψ- να αποτελεί εδώ μια προσπάθεια απόδοσης της αυξημένης δασύτητας του φθόγγου. Το άλλο «πρόβλημα» του ονόματος εξηγείται επίσης με όρους εκφραστικότητας: η κεντρική ακολουθία -πφ- (pph) προέκυψε από διπλασιασμό του -φ- και στη συνέχεια αποδάσυνση του πρώτου φ. Δηλαδή Saphpho (Σαφφω) > Sappho > Σαπφω. Μην ξεχνάμε ότι το φ είναι η δασυνόμενη μορφή του π και προφερόταν ph. Για ανάλογους εκφραστικούς αναδιπλασιασμούς σε κύρια ονόματα βλ. λ.χ. Ξενοκκώ (πβ. Ξενόκριτος), Νικοττώ (πβ. Νικότιμος).

[Ως βάση των πληροφοριών μου στηρίχτηκα κυρίως στον E. L. Brown, “Sappho, the Numinous”,Illinois Classical Studies, 16, 59-63, αλλά η περίπλοκη θεώρησή του για την ανατολιακή καταγωγή του ονόματος δεν είναι διόλου πειστική]

[1] Η θεώρηση της λέξης σάφα και του ονόματος Σαπφώ ως χεττιτικών δανείων (šuppa/šuppaya = σαφώς, šuppi = σαφής) και η σύνδεσή τους με το όνομα του Χετταίου βασιλιά Šuppi-luliuma κινείται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.

http://heterophoton.blogspot.ro

ΑΝ Η ΛΕΥΚΑΔΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΙΘΑΚΗ!

Νώντας Γαζής

24 Μαΐου στις 2:42 μ.μ.

1. Ο Όμηρος αναφέρει την Ιθάκη «πανυπερτάτη προς ζόφον», ως πιο απόμακρη των 3 άλλων προς τη Δύση, σύμφωνα με τον τότε προσανατολισμό.

2. Κανένα από τα απίστευτα κοντινά νησιά Κεφαλονιά και Θιάκι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «πανυπερτάτη» ως προς το άλλο, μιας και απέχουν μόλις 1,8 μίλια μεταξύ τους!

3. Επειδή επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο, ότι από το λιώσιμο των Παγετώνων και την μετατροπή της Μεσογείου από αλμυρή Λίμνη σε μια τεράστια Θάλασσα, το 10.000 π.Χ. με τεράστια άνοδο της επιφάνειάς της, το Ακρωτήρι της Ακαρνανίας που αποτελούνταν από την Λευκάδα, την Κεφαλονιά, την Ιθάκη και την Ζάκυνθο, αποσπάσθηκε από την Ακαρνανία και τα 4 πρώην νησιά επανανησιοποιήθηκαν όλα! Η άποψη ότι η Λευκάδα δεν νησιοποιήθηκε είναι κάθετα και οριστικά λάθος και μάλιστα εσκεμμένο. Αν δεν ήταν νησί αλλά προέκταση της Ακαρνανίας, σαφέστατα θα είχαν αφήσει στοιχεία όλοι οι Λαοί που πέρασαν και διέμειναν μικρά και μεγάλα διαστήματα στην Ακαρνανία, κάτι που ουδέποτε ανακαλύφθηκε κάτι ανάλογο. Ούτε Κουρήτες, ούτε Τηλεβόες, ούτε Τάφιοι ούτε καμία άλλη φυλή που πέρασε από την Ακαρνανία δεν άφησε στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι διέμειναν ποτέ στην σημερινή Λευκάδα, που εμείς θεωρούμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι είναι η Ομ. Ιθάκη! Άλλωστε αν δεν ήταν πράγματι Νησί δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση η Επιστήμη να την αποδεχθεί ως Νησί!

4. Η άποψη ότι ο Όμηρος δεν γνώριζε καθόλου την Δυτική Ελλάδα όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά το αντίθετο. Γνώριζε τη Δωδώνη, γνώριζε την Είσοδο στον Άδη με απίστευτες λεπτομέρειες, γνώριζε την Ένωση των τριών ποταμών στο σημείο εκείνο, του Αχέροντα με τον Κωκυτό και τον Πυριφλεγέθοντα και αμέσως μετά τα 3 μαζί, που συνενώθηκαν στο ίδιο σημείο σε ένα, και έπεφταν στην Αχερουσία λίμνη, την οποία περιγράφει με εκπληκτικές λεπτομέρειες, όπως και την Δωδώνη, κυρίως όμως τον απίστευτα ολόκλειστο σχεδόν Κόλπο της Ελαίας όπου καταλήγουν και ο οποίος είναι γλυκύς γιατί έχει πολύ στενή είσοδο – έξοδο προς τη θάλασσα, οπότε υπερισχύει το νερό των 3 ποταμών! Η τοποθέτηση του Όμηρου ότι το πρώτο νησί που συναντά κανείς κατερχόμενος από την Θεσπρωτία προς Ν-ΝΑ είναι η Ιθάκη, δηλ. ταυτίζει τη σημερινή Λευκάδα, που όντως είναι Επιστημονικά το πρώτο νησί κατεβαίνοντας από την Θεσπρωτία, με την Ομηρική Ιθάκη, έχουμε εμείς το δικαίωμα να αμφισβητήσουμε αυτές τις ταυτοποιήσεις? Το λάθος του Στράβωνα, και δεν είναι το μοναδικό, θα το συνεχίσουμε και θα το διαιωνίσουμε? Μήπως δεν μας ταλαιπώρησε το απίστευτο λάθος του ότι υπήρχε ρυάκι μεταξύ της Κεφαλονιάς και της χερσονήσου της Παλικής? Χωρίς απολύτως κανένα βιβλιογραφικό στοιχείο, χωρίς καμία έρευνα, χωρίς λογική, χωρίς αιδώ…..!!!

5. Το Ανάκτορο στην Πύλο δεν θα βρίσκονταν ποτέ, γιατί ο Στράβων ανακάλυψε 3 πόλεις με το όνομα Πύλος και μπέρδεψε αφάνταστα όλη την έρευνα και γι' αυτό βρέθηκε προτελευταίο με απομείναν το Ανάκτορο του Οδυσσέα!.

6. Γιατί το 4 φορές επαναλαμβανόμενο ερώτημα «οὐ μὲν γάρ τί σε πεζὸν ὀΐομαι ἐνθάδ' ἱκέσθαι» = «Δεν νομίζω να ήρθες με τα πόδια» και μάλιστα σε στιγμές σοβαρότατες, που ούτε καν υπάρχει η υπόνοια χιούμορ ή μιας τυχαίας και άσκοπης ερώτησης, σαφέστατα επιβεβαιώνει την απόλυτη εγγύτητα της Ομ. Ιθάκης με την «άκτήν ήπείροιο», κάτι που δεν συμβαίνει με τα άλλα τρία «Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθος»!

7. Γιατί η Ιθάκη του Οδυσσέα ήταν πολύ κοντά στην ηπειρωτική ακτή και επαναλαμβάνεται και επιβεβαιώνεται σε πολλά χωρία, κυρίως όμως είναι καταλυτική η περιγραφή ότι ο Φιλοίτιος καθημερινά περνούσε με ζώα για να θρέψει 170 τρόφιμους των Ανακτόρων με Πορθμείς (άρα υπήρχε Πορθμείο με Πορθμείς, δηλ. Σχεδία και όχι Πλοίο με Ναύτες) και επέστρεφε αυθημερόν για να το επαναλάβει την επομένη. Αυτό το στοιχείο ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να το σκεφτεί κανείς να γίνεται από το σημερινό Θιάκι ή την Κεφαλονιά προς την απέναντι ακτή, που ήταν κατά πολύ πιο απόμακρα από την σημερινή απόσταση, μιας και ο Αχελώος από 90 νησάκια σήμερα απομένουν μόνο 19 λόγω των συνεχών προσχώσεων. Το Πορθμείο εκείνη την εποχή αλλά και σήμερα είναι ένα πρόχειρο ξύλινο κατασκεύασμα για πολύ – πολύ μικρές και ασφαλείς αποστάσεις ώστε να περνούν με ασφάλεια μέσα από λίμνες ή από ποτάμια ή από μικρού εύρους θαλάσσιους Πορθμούς, όπως ακριβώς είναι και ο Πορθμός της Λευκάδας! Είναι δυνατόν να δεχτεί κανείς λογικός άνθρωπος ότι υπήρχε πιθανότητα να πηγαινοέρχονταν με Σχεδία καθημερινά επί τρία χρόνια (1.100ημ.) χειμώνα - καλοκαίρι ο Φιλοίτιος από το σημερινό Θιάκι ή την σημερινή Κεφαλονιά στην απέναντι Ακαρνανία εκείνη την εποχή που η θάλασσα ήταν πολλά χιλιόμετρα στο εσωτερικό της Ακαρνανίας και τα νησιά των Εχινάδων ήταν 90 (επι εποχής Ηρόδοτου ήταν τα μισά και σήμερα έμειναν 19 από τις προσχώσεις του Αχελώου, σύμφωνα με την φράση του Ηρόδοτου «… τας ημισείας ήπειρον πεποίηκεν»!)

8. Γιατί αναφέρει την Ιθάκη με σαφήνεια ότι δεν είναι απέναντι από την Ηλεία, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τρία (Δουλίχιο, Σάμη και Ζάκυνθο), τα οποία με σαφήνεια τα τοποθετεί (και όντως είναι) κοντά και απέναντι από την Ηλεία (και επαναλαμβάνεται αυτό τρεις φορές στο Έπος), κάτι που αυτό οδηγεί αποκλειστικά στην ταύτιση της Λευκάδας με την Ιθάκη του τότε.

9. Γιατί στο χωρίο (Οδ. ξ, 96-98) ο Ποιητής βεβαιώνει την εγγύτητα της Ακαρνανίας με την Ομηρική Ιθάκη:

ἦ γάρ οἱ ζωή γ᾿ἦν ἄσπετος: οὔ τινι τόσση

ἀνδρῶν ἡρώων, οὔτ᾿ ἠπείροιο μελαίνης

οὔτ᾿αὐτῆς Ἰθάκης:

Ήταν αλήθεια εκείνου αρίφνητο το βιός· κανένας τόσα

από τους ήρωες δεν απόχτησε, για στη στεριάν αντίκρυ

για στην Ιθάκη ακόμα (Κ.Κ)

Αυτή η σύγκριση ποτέ δεν γίνεται για αποστάσεις από την ηπειρωτική ακτή, όπως της σημερινής Ιθάκης 17 ν.μίλια και της Κεφαλονιάς 20 ν.μ. ή ακόμη και της Ζακύνθου με την Ηλεία, που είναι μόλις 8,5 ν.μίλια!

10. Γιατί η Ομηρική Ιθάκη, όπως αναφέρεται στην Οδύσσεια, ήταν το πρώτο νησί από τα 4 του Οδυσσέα, που συναντούσε κανείς ερχόμενος από την Θεσπρωτία προς το μεγάλο και με μεγάλο Εμπορικό Στόλο, Δουλίχιο, το οποίο με απόλυτη πλέον βεβαιότητα είναι η σημερινή Κεφαλονιά! Σήμερα και πάντα το πρώτο νησί που συναντά κανείς ερχόμενος από Β-ΒΔ ήταν και είναι η Λευκάδα, κάτι που αυτόματα την ταυτίζει με την Ομ. Ιθάκη!

11. Γιατί ο Όμηρος γνώριζε για τον Λευκάτα Απόλλωνα, όπως τον γνώριζε και η Λεσβία Ποιήτρια Σαπφώ, πολύ κοντινή και γεωγραφικά και χρονολογικά με τον Όμηρο. Πέντε (5) Ναοί βρέθηκαν στα Επτάνησα αφιερωμένοι στον Θεό Απόλλωνα. Ο μοναδικός από το 1300 π.Χ. είναι της Λευκάδας και οι άλλοι 4 ανήκουν στην Κέρκυρα και στην Κεφαλονιά που είναι του 8ου π.Χ αιώνα και νεώτεροι! Βασικότατο στοιχείο υπέρ της Λευκάδας! Στην σημερινή Ιθάκη κανένας! Και είναι βεβαιωμένο από το ότι από κει έπεσε και ο Κέφαλος για τον άτυχο έρωτά του με την Πτερέλη. Ο Κέφαλος ήταν πατέρας του Αρκείσιου, ο οποίος ήταν πατέρας του Λαέρτη κι αυτός του Οδυσσέα, άρα 90-100 χρόνια νωρίτερα από τον Οδυσσέα.

12. Γιατί είναι εντελώς ανιστόρητη και απαράδεκτη η τοποθέτηση της Αστερίδας στο στενό της Κεφαλονιάς με το Θιάκι για πολλούς λόγους. Δεν έχει απολύτως καμία σχέση το Δασκαλιό με το νησί Αστερίς, α) Δεν είναι νοτιότερα της Ιθάκης και πολύ κοντά στην περιοχή του Εύμαιου που διαβιούσε στη Νότια Ιθάκη! β) Δεν έχει απολύτως κανένα από τα στοιχεία με τα οποία την περιγράφει ο Όμηρος, ούτε αμφίδυμα λιμάνια έχει γιατί δεν έχει απολύτως κανένα λιμάνι, ούτε είναι στο μέσον της απόστασης των δύο νησιών, αλλά πολύ κοντά στην Κεφαλονιά και πολύ μακριά από το Θιάκι, ούτε ανεμοδαρμένα ύψη έχει, αφού το ύψος του είναι 3-5 μ., ούτε μεταξύ των 2 λιμανιών υπάρχει χώρος για τον Οικισμό των Αλαλκομενών, που μας διδάσκει ο Απολλόδωρος και το επιβεβαιώνει και ο Στράβων, μιας και δεν έχει απολύτως κανένα λιμάνι, ούτε χώρο για διαμονή και ύπνο των ανδρών της εκάστοτε βάρδιας! γ) Μας οδηγεί δε μέσα σε ένα πολύ στενό Πορθμό μεταξύ Θιάκι και Κεφαλονιάς, κάτι που είναι ασυμβίβαστο με την εντολή της Αθηνάς προς τον Τηλέμαχο να πηγαίνει μακριά από τα νησιά «εκάς νήσων» και ο ίδιος ο Στράβων το παραβλέπει περιέργως! Διότι ταξίδευε επί αρκετή ώρα δίπλα και πολύ κοντά σε δύο νησιά, που υπήρχε η δυνατότητα οι Μνηστήρες να του φύλαγαν καρτέρι σε έναν όρμο της σημερινής Κεφαλονιάς ή της Ιθάκης, ενώ είχε την άπειρη δυνατότητα να πάει από την έξω πλευρά την βορειοανατολική και να αράξει όπου θέλει και μετά να προχωρήσει προς τον Εύμαιο και το Ανάκτορο. Περιέργως δεν αναφέρει κανείς που είναι ο Ερμαίος Λόφος απ’ όπου είδε το πλοίο να μπαίνει στο λιμάνι ο ίδιος ο Εύμαιος, και κυρίως που είναι η κατοικία του Εύμαιου! Σαφώς ο Όμηρος τον τοποθετεί στο Νότιο Θιάκι, ενώ η άποψη Ομηρικό Άστυ στο Β. Θιάκι δεν δικαιολογεί το νησί Αστερίς τόσο κοντά στο Άστυ και εντελώς σε απίστευτη τοποθέτηση του νησιού Αστερίς! Το δε μέγεθός της δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το «ου μεγάλη», γιατί το Δασκαλιό είναι μια βραχονησίδα! Το δε περίεργο είναι ότι αν όντως το Θιάκι είναι η Ομ. Ιθάκη και αν όντως είναι το Δασκαλιό η Αστερίς, πως εξηγείται το δεδομένο να πηγαίνουν τα δύο πλοία προς το Ομ. Άστυ και να είναι μπροστά το πλοίο του Τηλέμαχου και πίσω του το πλοίο της Ενέδρας, αφού το περίμεναν πλέοντας μέσα σε έναν στενό πορθμό, και ταυτόχρονα οι της ενέδρας ήταν ξεκούραστοι ενώ οι άλλοι έρχονται από πολύ μακριά και σαφώς ήταν πολύ κουρασμένοι οι κωπηλάτες! Σαφέστατα η Αστερίς δεν τοποθετείται από τον Ποιητή κοντά στην Πόλη, αλλά κοντά στον Εύμαιο τον βοσκό και μάλιστα στο Νότιο κομμάτι της Ομ. Ιθάκης! Είναι περίεργο να το επισημαίνει αυτό ο Στράβων και το ίδιο και ίσως και πιο σοβαρό και περίεργο να τον ακολουθούν οι πάντες χωρίς κανέναν προβληματισμό! Αυτό δεν είναι έρευνα, είναι υποκειμενική άποψη, άρα απορρίπτεται!!!

13. Η άποψη ότι στον Πόρο της Κεφαλονιάς ήταν η πόλη της Ομ. Ιθάκης, ο Όμηρος το αποκλείει αμετάκλητα με την περιγραφή της ρότας του πλοίου του Τηλέμαχου κατά την επιστροφή του από την Σπάρτη και την Πύλο. Αν αυτή η άποψη είχε έστω και ελάχιστα ψήγματα ρεαλισμού σαφώς και μόλις πέρασε δίπλα από την Ηλεία και την Ζάκυνθο και με τον ευνοϊκό άνεμο Σιρόκο, αμέσως θα έβαζε πλώρη για την νοτιοανατολική πλευρά κάτω από τον Πόρο, χωρίς απολύτως κανένα πρόβλημα μιας και δεν υπήρχε στο διάμεσο κανένα νησάκι άρα και καμία υποψία ενέδρας. Η μοναδική ενέδρα που θα μπορούσε να υπάρξει αν η Ομ. Ιθάκη ήταν η Κεφαλονιά, θα ήταν αποκλειστικά και μόνο η Ζάκυνθος, μιας και άλλο νησί μεταξύ Πελοποννήσου και Πόρου δεν υπάρχει! Η στροφή προς τις Εχινάδες αποκλείει όχι μόνο τον Πόρο αλλά και περισσότερο την Παλική. Γιατί με το ίδιο παραπάνω σκεπτικό απορρίπτεται και η Παλική, που μάλλον οι τρεις συγγραφείς ψάχνουν για Υδατάνθρακες παρά για το ρυάκι του Στράβωνα, για το οποίο ο ίδιος ο Γεωγράφος δεν δίνει απολύτως καμία σοβαρή πληροφορία ή βιβλιογραφία! Κι αν αυτό το υποτιθέμενο ρυάκι μας οδηγεί σε ολόκληρη θεωρία μετατροπής μιας χερσονήσου σε νησί, τότε τι πρέπει να σκεφτούμε όταν έχουμε ένα νησί, όπως είναι η Λευκάδα, που χωρίζεται από την απέναντι ηπειρωτική ακτή με 22.500 στρ. και κάποιοι επιμένουν ότι αυτό είναι χερσόνησος;

14. Γιατί το Θιάκι και η Κεφαλονιά δεν μπορεί ποτέ να είναι η Ομηρική Ιθάκη, επειδή, όπως προαναφέραμε, αυτά τα δύο είναι σαφώς απέναντι και κοντά στην Ηλεία, σε αντίθεση με την Ιθάκη, που δεν ήταν κοντά. Τα σημερινά Θιάκι και Κεφαλονιά αποτελούν ένα αιώνιο ζεύγος νησιών, όπως ήταν στην Ομηρική εποχή το Δουλίχιο με τη Σάμη κι αυτό καθορίζεται από τη φράση «Δουλίχιόν τε Σάμη τε», που τα δύο -τε- χαρακτηρίζουν πολύ κοντινότατη σχέση και εν προκειμένω πολύ κοντινή σύνδεση ή απόσταση, κι επειδή είναι νησιά ακίνητα σημαίνει ότι αποτελούν ένα αιώνιο ζευγάρι. Συνεπώς το ζευγάρι αυτό νησιών (Δουλίχιο και Σάμη), κατά τον Όμηρο, αντιπροσωπεύει την Κεφαλονιά και το Θιάκι! Άλλωστε η Ομ. Ιθάκη ήταν «πανυπερτάτη προς ζόφον», που αυτό δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κανένα από τα δύο απόλυτα κοντινά νησιά, γιατί κανένα από τα δύο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «πανυπέρτατο» ως προς το άλλο!

15. Τοποθετείστε την Ομ. Ιθάκη στην Λευκάδα με βάση την έκφραση «πανυπερτάτη προς ζόφον» νήσος, που μπαινοβγαίνει κανείς καθημερινά με πορθμείο, την Αστερίδα, στο νησί Αρκούδι, που είναι ακριβές αντίγραφο της Αστερίδας, την Ομ. Σάμη στο σημερινό Θιάκι, το πολύσταρο και πλούσιο σε γεωργικές παραγωγές, το πολυπληθές και με πλούσιους Γαιοκτήμονες, από τα σπίτια των οποίων προέρχονταν οι μισοί Μνηστήρες της Πηνελόπης (52 από τους 108), με πολύ μεγάλη ναυτική δύναμη, που ταξίδευε στην Μεσόγειο, το Δουλίχιο λοιπόν στην Κεφαλονιά, που είναι το μεγαλύτερο νησί της Επτανήσου και την Ζάκυνθο στην σημερινή Ζάκυνθο και θα διαπιστώσετε την απόλυτη σχεδόν ταύτιση με το Ομηρικό κείμενο! Τότε θα διαπιστώσετε ποια είναι η «πανυπερτάτη προς ζόφον» νήσος, ποια είναι τα πολύ κοντινά νησιά «Δουλίχιόν τε Σάμη τε» και ποια η «υλήεσσα» Ζάκυνθος! Και δεν το βεβαιώνει μόνο ο Όμηρος, αλλά μας το επιβεβαιώνουν και ο Βιργίλιος στην Αινειάδα του και ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του με απολύτως την ίδια σειρά.

16. Η μεταφορά των ονομάτων έγινε όπως συνήθως, με την Κάθοδο των Δωριέων αλλά και άλλων φιλών προς τα Νότια. Η σχετικά εύκολη πρόσβαση στην κοντινή προς την Ακαρνανία Ομ. Ιθάκη (βλ. σημερινή Λευκάδα) οδήγησε τους Δωριείς να περάσουν μέσα και να πιέσουν τους Ιθακήσιους, οι οποίοι πιεζόμενοι από τους Δωριείς, πήραν τα πλοία τους και μετακόμισαν στο πιο κάτω νησί της Σάμης, στο οποίο δεν είχαν τότε πρόσβαση οι Δωριείς! Αυτό είχε σαν συνέπεια να δημιουργήσουν ασφυκτική κατάσταση στους Σάμιους, οι οποίοι μετακινήθηκαν εύκολα στο απέναντι κοντινό και τεράστιο νησί Δουλίχιο και δημιούργησαν τον οικισμό της Σάμης, η οποία στη συνέχεια έγινε μία ισχυρή πόλη με ένα πολύ καλό Κάστρο να την περιβάλλει και να αποτελεί μία πόλη από την Τετράπολη. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει χωριό Δόλιχα κοντά στο βραχονήσι Δασκαλιό, το οποίο μετονόμασαν για προφανείς λόγους σε ΕΥΡΕΤΗ και τον κόλπο Δόλιχα μετονόμασαν κι αυτόν με το ίδιο όνομα. Αν όμως δείτε Αγγλικούς Χάρτες θα διαπιστώσετε την αλήθεια με τα ονόματα που σας αναφέραμε. Επίσης μέχρι το 1900 στο Φισκάρδο ο Δήμος ονομάζονταν ΔΗΜΟΣ ΔΟΥΛΙΧΙΟΥ!!!

17. Κανείς Λαός απ’ αυτούς που πέρασαν και εγκαταστάθηκαν στη Ακαρνανία δεν άφησε κανένα ίχνος στην Λευκάδα, που σημαίνει ότι ήταν πάντα νησί και οι ορεσίβιες φυλές ούτε σκέφτηκαν και ούτε προσπάθησαν να μπουν στο νησί της Λευκάδας τότε Ιθάκης.

18. Το ταξίδι από Πύλο μέχρι το Νότιο μέρος της Ιθάκης είχε διάρκεια περίπου 18 ώρες. Ξεκίνησαν το μεσημέρι από Πύλο και έφτασαν το πρωί με το χάραμα στο Νότιο τμήμα της Ομ. Ιθάκης, στον Κόλπο Αφτέλι. Μάλιστα στο Κατάκωλο έφτασαν την ώρα που σκοτείνιαζε άρα Πύλος – Κατάκωλο = 48 ν.μ. με πορεία κοντά στην ακτή και τα υπόλοιπα 70 σαφώς μακριά από την Ακτή με ελιγμό προς Εχινάδες για να πάρουν τον πολύ ενισχυμένο Σιρόκο από την Θεά Αθηνά. Η διάρκεια Πύλος Κατάκωλο κράτησε περίπου 8 ώρες με ταχύτητα περίπου 6 ν.μ την ώρα και μετά που έστριψαν προς Εχινάδες και στη μέση άλλαξαν πορεία κατευθυνόμενοι προς την Ομ. Ιθάκη και με την ενδυνάμωση του Σιρόκου από την Θεά Αθηνά ξεπέρασε τα 7 ν.μ την ώρα για να φτάσει πολύ κοντά στην περιοχή που διαβιούσε ο Εύμαιος, (στον Κόλπο Αφτέλι), όπου είχε ήδη φτάσει και ο Οδυσσέας, που τον άφησαν οι Φαίακες στον κόλπο του Φόρκυνα, που ακριβές αντίγραφό του είναι το μοναδικό λιμάνι – κόλπος στα Σύβοτα (συς + βόσκω). Ο Κόλπος Αφτέλι και ο Κόλπος Συβότων είναι πολύ κοντά στην περιοχή που τοποθετείται η περιοχή που διαβιούσε ο Εύμαιος.